Opdracht #361 - Tot het bittere einde -bewerkt-

 

Nieuwe versie na commentaren (Bijna 550 woorden)

Het is al 8:00 uur voorbij. Om acht uur moet ik toch naar bed?
In het oranje licht van de autoradio speel ik met mijn nieuwe speelgoedpony. Gekregen van papa, vorig weekend. Af en toe zet mama de ruitenwissers aan, terwijl ze staart naar de uitgang van de tunnel onder het station. De trein is alweer vertrokken, en er komen helemaal niet zoveel mannen in maatpak, paraplu boven het hoofd, de tunnel uit als daarstraks, om 6:00 uur.
We aten ravioli uit blik vandaag. Dat moest snel, want om zeven uur reden we opnieuw naar het station.
Toen was het nog niet zo donker.
“Weer niet. Dan heeft hij pech!” mompelt mama terwijl ze de auto start.
Soms zit papa niet op de trein naar huis na z’n werk. En bellen doet hij ook niet, dan.
Maar dan heeft hij de dag erop wel vaak een cadeautje bij.

“Ssst! Mama slaapt.” M’n buurmeisje had zonet vrolijk en lang op de deurbel staan drukken.
“Je mama slaapt?! Het is woensdagmiddag! Wie slaapt er nu overdag?”
Mama slaapt vaak overdag. Dat is omdat ze sterretjes ziet. En daar krijgt ze erge hoofdpijn van.
Maar straks staat ze wel weer op, hoor.
En dan maakt ze het avondeten klaar en strijkt ze papa’s hemd voor morgen. Al wordt het vandaag spaghetti met saus uit een potje. Dat kan ik zelf klaarmaken. Dan kan mama nog wat rusten.
Pasta is geen eten, vindt papa. Maar papa is weer op zakenreis. De hele week, denk ik.

Papa kan de krant niet vinden, want dit huis is een stal, zegt hij. Mama zoekt op tafel.
Ik zet het volume van m’n koptelefoon een beetje hoger. Een stapel oude kranten schuift de grond op.
Hij stampt ze opzij terwijl hij mopperend en vloekend naar buiten loopt.
De deur knalt achter hem dicht.
Mama huilt en trilt. Ze neemt snel haar pilletjes.
Het trillen houdt op, maar nu komen de sterretjes.
Ik ruim de kranten op en houd het stil de rest van de dag. Mama slaapt.

We eten taart met slagroom en drinken koffie. Dat doen we elke zondag, dan kom ik op bezoek.
Ze brengt koffie naar de zetel. Mama zegt dat hij te moe is om zelf koffie in te schenken.
De televisie heeft het over politiek. Mama heeft kanker.
“Ssst!,” zegt hij. De televisie gaat luider.

Mama slaapt. Haar zware ademhaling overstemt het gekletter van de regen op de ruiten. De verpleegster van de nachtshift checkt of het infuus met morfine correct is ingesteld. Morgen krijgt mama een privé-kamer op de afdeling palliatieve zorgen.

Koffie uit een bekertje is afschuwelijk.
Op de gang vlakbij de deur van mama’s nieuwe kamer staat een koffieautomaat. Vanmorgen staan er ook twee vrouwen. De oudere dame kijkt naar de grond. Ik sta tegenover mijn spiegelbeeld, pakweg 5 jaar jonger. De koffie spat op de grond.
Wanneer ik de kamer binnenloop, buigt hij zich over mama heen, en geeft haar een kus op haar voorhoofd. Ik bliksem hem met mijn ogen de kamer uit.
“Ik wist het wel, maar eindelijk heeft hij het eens gezegd!”, prevelt mama.  “Hij houdt van mij.”
“Ik moet zijn hemd nog strijken voor de begrafenis,” hoor ik haar nog fluisteren, net voor ze ijlend in een diepe slaap wegzinkt.

******

Eerste versie (met correcties van stijl en kleine aanpassingen)

 

Het is al 8:00 uur voorbij. Om acht uur moet ik toch naar bed?
In het oranje licht van de autoradio speel ik met mijn nieuwe speelgoedpony. Gekregen van papa, vorig weekend. Af en toe zet mama de ruitenwissers aan, terwijl ze staart naar de uitgang van de tunnel onder het station. De trein is alweer vertrokken, en er komen helemaal niet zoveel mannen in maatpak, paraplu boven het hoofd, de tunnel uit als daarstraks, om 6:00 uur.
Daarna aten we ravioli uit blik. Dat moest snel, want om zeven uur stonden we weer aan het station.
Toen was het nog niet zo donker.
“Weer niet. Dan heeft hij pech!” mompelt mama terwijl ze de auto start.
Soms zit papa niet op de trein naar huis na z’n werk. En bellen doet hij ook niet, dan.
Maar dan heeft hij de dag erop wel vaak een cadeautje bij.

“Ssst! Mama slaapt.” M’n buurmeisje liet zonet de deur van de keuken met een smak dichtvallen.
“Je mama slaapt?! Het is woensdagmiddag! Wie slaapt er nu overdag?”
Mama slaapt vaak overdag. Dat is omdat ze sterretjes ziet. En daar krijgt ze erge hoofdpijn van.
Maar straks staat ze wel weer op, hoor.
En dan maakt ze het avondeten klaar en strijkt ze papa’s hemd voor morgen. Al wordt het vandaag spaghetti met saus uit een potje. Dat kan ik zelf klaarmaken. Dan kan mama nog wat rusten.
Pasta is geen eten, vindt papa. Maar papa is weer op zakenreis. De hele week, denk ik.

Papa kan de krant niet vinden, want dit huis is een stal, zegt hij. Ik ruim alle dagen de tafel af.
Ook zijn bord, natuurlijk. Ik zet de radio uit. Die had hij weer loeihard gezet.
Mama zoekt op tafel. Een stapel oude kranten schuift de grond op.
Hij stampt ze opzij terwijl hij mopperend en vloekend naar buiten loopt.
Mama huilt en trilt. Ze neemt snel haar pilletjes.
Het trillen houdt op, maar nu komen de sterretjes.
Ik ruim de kranten op en houd het stil de rest van de dag. Mama slaapt.

 [...]

Mama slaapt. Haar zware ademhaling overstemt het gekletter van de regen op de ruiten.
De verpleegster van de nachtshift checkt of het infuus met de morphine correct is ingesteld. Ik mag op de bel duwen, als er iets is. Morgen vertel ik haar dat ze geen chemo meer hoeft. Morgen, als ze even wakker wordt.

Daar staat hij plots, na 15 jaar. Bijna laat ik mijn bekertje koffie vallen. Wanneer ik de kamer binnenloop, buigt hij zich over mama heen, en geeft haar een kus op haar voorhoofd. Ik bliksem hem met mijn ogen de kamer uit.
“Ik wist het wel!”, prevelt mama.  “Hij houdt van mij.”
"Ik moet zijn hemd nog strijken voor de begrafenis," hoor ik haar nog fluisteren, net voor ze ijlend in een diepe slaap wegzinkt.