Lid sinds

2 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Opdracht #361 - Tot het bittere einde -bewerkt-

 

Nieuwe versie na commentaren (Bijna 550 woorden)

Het is al 8:00 uur voorbij. Om acht uur moet ik toch naar bed?
In het oranje licht van de autoradio speel ik met mijn nieuwe speelgoedpony. Gekregen van papa, vorig weekend. Af en toe zet mama de ruitenwissers aan, terwijl ze staart naar de uitgang van de tunnel onder het station. De trein is alweer vertrokken, en er komen helemaal niet zoveel mannen in maatpak, paraplu boven het hoofd, de tunnel uit als daarstraks, om 6:00 uur.
We aten ravioli uit blik vandaag. Dat moest snel, want om zeven uur reden we opnieuw naar het station.
Toen was het nog niet zo donker.
“Weer niet. Dan heeft hij pech!” mompelt mama terwijl ze de auto start.
Soms zit papa niet op de trein naar huis na z’n werk. En bellen doet hij ook niet, dan.
Maar dan heeft hij de dag erop wel vaak een cadeautje bij.

“Ssst! Mama slaapt.” M’n buurmeisje had zonet vrolijk en lang op de deurbel staan drukken.
“Je mama slaapt?! Het is woensdagmiddag! Wie slaapt er nu overdag?”
Mama slaapt vaak overdag. Dat is omdat ze sterretjes ziet. En daar krijgt ze erge hoofdpijn van.
Maar straks staat ze wel weer op, hoor.
En dan maakt ze het avondeten klaar en strijkt ze papa’s hemd voor morgen. Al wordt het vandaag spaghetti met saus uit een potje. Dat kan ik zelf klaarmaken. Dan kan mama nog wat rusten.
Pasta is geen eten, vindt papa. Maar papa is weer op zakenreis. De hele week, denk ik.

Papa kan de krant niet vinden, want dit huis is een stal, zegt hij. Mama zoekt op tafel.
Ik zet het volume van m’n koptelefoon een beetje hoger. Een stapel oude kranten schuift de grond op.
Hij stampt ze opzij terwijl hij mopperend en vloekend naar buiten loopt.
De deur knalt achter hem dicht.
Mama huilt en trilt. Ze neemt snel haar pilletjes.
Het trillen houdt op, maar nu komen de sterretjes.
Ik ruim de kranten op en houd het stil de rest van de dag. Mama slaapt.

We eten taart met slagroom en drinken koffie. Dat doen we elke zondag, dan kom ik op bezoek.
Ze brengt koffie naar de zetel. Mama zegt dat hij te moe is om zelf koffie in te schenken.
De televisie heeft het over politiek. Mama heeft kanker.
“Ssst!,” zegt hij. De televisie gaat luider.

Mama slaapt. Haar zware ademhaling overstemt het gekletter van de regen op de ruiten. De verpleegster van de nachtshift checkt of het infuus met morfine correct is ingesteld. Morgen krijgt mama een privé-kamer op de afdeling palliatieve zorgen.

Koffie uit een bekertje is afschuwelijk.
Op de gang vlakbij de deur van mama’s nieuwe kamer staat een koffieautomaat. Vanmorgen staan er ook twee vrouwen. De oudere dame kijkt naar de grond. Ik sta tegenover mijn spiegelbeeld, pakweg 5 jaar jonger. De koffie spat op de grond.
Wanneer ik de kamer binnenloop, buigt hij zich over mama heen, en geeft haar een kus op haar voorhoofd. Ik bliksem hem met mijn ogen de kamer uit.
“Ik wist het wel, maar eindelijk heeft hij het eens gezegd!”, prevelt mama.  “Hij houdt van mij.”
“Ik moet zijn hemd nog strijken voor de begrafenis,” hoor ik haar nog fluisteren, net voor ze ijlend in een diepe slaap wegzinkt.

******

Eerste versie (met correcties van stijl en kleine aanpassingen)

 

Het is al 8:00 uur voorbij. Om acht uur moet ik toch naar bed?
In het oranje licht van de autoradio speel ik met mijn nieuwe speelgoedpony. Gekregen van papa, vorig weekend. Af en toe zet mama de ruitenwissers aan, terwijl ze staart naar de uitgang van de tunnel onder het station. De trein is alweer vertrokken, en er komen helemaal niet zoveel mannen in maatpak, paraplu boven het hoofd, de tunnel uit als daarstraks, om 6:00 uur.
Daarna aten we ravioli uit blik. Dat moest snel, want om zeven uur stonden we weer aan het station.
Toen was het nog niet zo donker.
“Weer niet. Dan heeft hij pech!” mompelt mama terwijl ze de auto start.
Soms zit papa niet op de trein naar huis na z’n werk. En bellen doet hij ook niet, dan.
Maar dan heeft hij de dag erop wel vaak een cadeautje bij.

“Ssst! Mama slaapt.” M’n buurmeisje liet zonet de deur van de keuken met een smak dichtvallen.
“Je mama slaapt?! Het is woensdagmiddag! Wie slaapt er nu overdag?”
Mama slaapt vaak overdag. Dat is omdat ze sterretjes ziet. En daar krijgt ze erge hoofdpijn van.
Maar straks staat ze wel weer op, hoor.
En dan maakt ze het avondeten klaar en strijkt ze papa’s hemd voor morgen. Al wordt het vandaag spaghetti met saus uit een potje. Dat kan ik zelf klaarmaken. Dan kan mama nog wat rusten.
Pasta is geen eten, vindt papa. Maar papa is weer op zakenreis. De hele week, denk ik.


Papa kan de krant niet vinden, want dit huis is een stal, zegt hij. Ik ruim alle dagen de tafel af.
Ook zijn bord, natuurlijk. Ik zet de radio uit. Die had hij weer loeihard gezet.
Mama zoekt op tafel. Een stapel oude kranten schuift de grond op.
Hij stampt ze opzij terwijl hij mopperend en vloekend naar buiten loopt.
Mama huilt en trilt. Ze neemt snel haar pilletjes.
Het trillen houdt op, maar nu komen de sterretjes.
Ik ruim de kranten op en houd het stil de rest van de dag. Mama slaapt.

 [...]

Mama slaapt. Haar zware ademhaling overstemt het gekletter van de regen op de ruiten.
De verpleegster van de nachtshift checkt of het infuus met de morphine correct is ingesteld. Ik mag op de bel duwen, als er iets is. Morgen vertel ik haar dat ze geen chemo meer hoeft. Morgen, als ze even wakker wordt.

Daar staat hij plots, na 15 jaar. Bijna laat ik mijn bekertje koffie vallen. Wanneer ik de kamer binnenloop, buigt hij zich over mama heen, en geeft haar een kus op haar voorhoofd. Ik bliksem hem met mijn ogen de kamer uit.
“Ik wist het wel!”, prevelt mama.  “Hij houdt van mij.”

"Ik moet zijn hemd nog strijken voor de begrafenis," hoor ik haar nog fluisteren, net voor ze ijlend in een diepe slaap wegzinkt.

 

 

 

 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Mooi tijdsverloop in een gemankeerde relatie.

Ik heb het gevoel dat je van kleine stapjes in de tijd, naar plots een heel grote stap gaat. Een wat bruuske stap.  Misschien zou je daar nog wat in kunnen doen, door wat details te schrappen en nog wat evenrediger tijdsstappen toe te voegen.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Elle, welkom op het forum. Ik vind het idee van je verhaal mooi gevonden, maar door de vele witregels en het onduidelijke tijdsverloop neem je me niet echt mee. 
De witregels kun je vermijden door ctrl + enter te gebruiken, dan kom je op de volgende regel. Met alleen een enter krijg je witregels. Zo is het onduidelijk welke tekst bij elkaar hoort.

Het is al 8u voorbij. Om 8u moet ik toch naar bed? ---> tijden schrijf je zo: 8.00 uur. Je kunt het ook voluit schrijven: Het is al acht uur voorbij. Om acht uur ....
om 6u.  ---> om 6.00 uur of om zes uur
na 15 jaar --- Getallen schrijf je voluit: vijftien jaar

Daarna aten we ravioli uit blik. Dat moest snel, want om 7u stonden we weer aan het station. Toen was het nog niet zo donker. ---> deze zinnen staan ineens in de verleden tijd, terwijl je alles in de tegenwoordige tijd schrijft. 

M’n buurmeisje liet de deur van de keuken met een smak dichtvallen. ---> deze zin staat ook in de verleden tijd.

 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Elle, 

Wat een heftig verhaal is dit... Ik heb met bewondering gekeken naar de manier waarop je in een enkele zin zoveel informatie weet te vertellen, zoals bij: 
Maar dan heeft hij de dag erop wel vaak een cadeautje bij.  en Pasta is geen eten, vindt papa. Maar papa is weer op zakenreis. De hele week, denk ik.
Het verhaal wordt alleen maar indrukwekkender door het gebruik van het perspectief van een onschuldig kind. 

Je gebruikt veel witregels, zag ik. Heb je dat misschien gedaan om symbolisch te benadrukken dat er mama veel slaapt of hoofdpijn heeft?  Dat  zou een mooie symboliek zijn, maar helaas lenen witregels zich daar niet voor, omdat witregels snel voor een onoverzichtelijke tekst zorgen. Daarvoor kan je dan beter een aantal welgekozen woorden kiezen, en dat kan je heel goed. 

Goed gedaan!

Groet, 

Nadine

Lid sinds

2 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Dag Fief,

Bedankt voor de praktische tips. De tekstopmaak is een gevolg van copy-paste zonder kennis van de truukjes van dit forum. Ik heb nu shift-enter gebruikt, dat hielp ook.
En ik kijk die verleden tijd even na. Ik was in verleden tijd begonnen, en daarna gaan aanpassen.
Ik heb het nog eens nagelezen.
De ravioli en het buurmeisje staan in de verleden tijd, omdat het voor het kind verleden tijd is. Het vertelt om acht uur dat het om zeven uur ravioli at, en legt uit dat het het buurmeisje tot stilte aanmaande, omdat die de deur dicht liet vallen. Ik heb "zonet" toegevoegd, misschien helpt dat.

Bedankt voor je reactie!
Weet je misschien ook hoe ik kan reageren op de reactie, ipv onderaan?

Lid sinds

2 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Hadeke

Dag Hadeke,

Inderdaad, de overgang van wanneer vader vertrekt naar 15 jaar later is niet sterk genoeg, en te onduidelijk.
Ik heb eigenlijk nog een twee of drietal alinea's nodig om vader te laten blijven, moeder te laten aftakelen en het kind te laten opgroeien, maar dan ga ik over het toegestane aantal woorden :)

Ik ga er eens op broeden.

Bedankt voor je nuttige commentaar!

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Ja, de herschrijf is beter. Bij het eind heb je nu toegevoegd: '... maar eindelijk heeft hij het eens gezegd.' Ik vond het zonder deze toevoeging sterker.

De tijdssprong is nu wat gedoseerder. Her en der kan het nog iets scherper denk ik. Over een poosje zou je hem eens opnieuw -en door de tijd wat meer op afstand- kunnen herlezen en kijken wat je er uit mee kunt nemen naar volgende verhalen.

Lid sinds

3 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Bijzonder verhaal. Die staccatostijl ligt me meestal minder, maar past hier natuurlijk bij het perspectief. Treffend einde ook.

Mooie uitvoering van de opdracht. Goed gedaan, wat mij betreft!
 

 

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

De bewerkte versie is inderdaad een stuk beter. Wat ik vooral knap vindt is het zinnetje "Ik zet het volume van m’n koptelefoon een beetje hoger." Daaruit kunnen we meteen afleiden dat de verteller van kind puber is geworden en zijn we goed voorbereid op de tijdsprongen die volgen.