#359 Het hongerige monster - herschreven

George zit in zijn witte vakantieoutfit op zijn jacht, “De Man”, dat koerst over de Perzische Golf. Op het voordek hoog boven het water is het alsof “De Man” stil ligt en het de zee zelf is die onder hem doorschuift. Zijn Gucci zonnebril blokkeert de hete middagzon professioneel, maar de schittering van verse damesbillen komt volledig door. Ja, denkt George, dit is hoe het zijn moest, altijd al. Maar … terwijl hij achterover gaat liggen merkt hij dat die vreemde onrust maar niet weg wil gaan. Het kriebelt zijn keel en maakt zijn tong droog. Het is alsof hij iets heel belangrijks is vergeten.

Hij schudt zijn hoofd, neemt een grote slok van zijn martini en houdt daarna deze als groet in de lucht naar een jongedame met een driehoeksbikini, waarvan het linkerdriehoekje net iets opzij geschoven is. Een witte streep huid laat een diepdonkere areola zien. Sommige zouden zeggen dat ik te oud voor haar ben, denkt George. De jongedame blaast een kusje terug, waarbij ze haar lippen tuit tot een ongekende volheid. Hij moet glimlachen om zijn strenge gedachtes: alsof hij zich door anderen de dienst laat uitmaken.

Opeens staat de ober voor zijn neus. Hij staat recht voor de zon, waardoor zijn gezicht is verborgen in een zwarte schaduw. De koelte doet George rillen. De droogte in zijn mond is terug en met een angst die hij zelf niet begrijpt duwt hij zich naar achteren in zijn ligstoel, weg van die ober. Op de onderarm van de ober ligt niet alleen een servet, maar ook iets anders. George kan niet zien wat het is, maar hij wil er ook liever niet naar kijken.

‘Flesje?’ vraagt de ober.

Zijn stem lijkt vervormd, haast vrouwelijk, en heeft een dreiging in de ondertoon. Een natrilling van woede, die de nadruk heeft op het sissen van de s.

‘Flesssje?’ vraagt de ober nogmaals.

‘Nee,’ zegt George angstig, ‘nee, nee, nee, ik wil geen champagne.’

Ergens – als vanuit een andere dimensie – nadert een monster. Het kwijlt, is hongerig, klein en wil naar hem toe. George weet: als je eraan denkt dan is het er. Maar het lukt hem niet zich te ontworstelen aan het idee. De ober dringt nu aan. Hij pakte George bij zijn schouder.

‘Flesje, flesje, flesje!’

De lucht breekt en met een schreeuw die een olifant kan verlammen hangt het monster voor zijn gezicht. Het is vastgehouden door zijn meester. Krijsend, vol snot en zijn hele wezen maar één gedachte: honger! Van achter het monster klinkt een stem, nu duidelijk een vrouwenstem.

‘Flesje! Sjors, jouw beurt om het flesje te geven.’

Camping de Bouvard neemt weer zijn treurige vormen aan. Het was alles dat ze konden betalen. Baby Sjors Junior belandt jankend op zijn schoot. Met zijn hele lichaam schokkend van verdriet huilt Sjors met hem mee.