Yua

Haar dochter en haar kleindochters waren naar Kioto verhuisd, maar zij was hier gebleven. In eerste instantie omdat Tokio haar in het bloed zat. Haar leven had zich hier afgespeeld en dit was alles wat ze kende. In tweede instantie was ze gebleven om iets anders dat in haar bloed zat, maar dat wist niemand. Een half jaar had de arts gezegd, hooguit acht maanden. Dat was in augustus geweest. Acht maanden, dat betekende maart, misschien april. Ze zou nog één kersenbloesemfeest kunnen meemaken, dacht ze. In ieder geval zouden de meisjes haar niet hoeven zien als ze het ziek zijn niet meer kon verbergen. Dat leed zou hen beiden bespaard blijven.

Uiteindelijk bleek de prognose van zes maanden realistischer. Het was net februari en Yua was al dagen haar bed niet meer uitgekomen. Ze was zo moe.

Een vlinder fladderde de kamer binnen en landde op haar neus. Hij vouwde zijn vleugels. Met gekruiste ogen bekeek ze de vlinder en herkende de ogen die haar van de vleugels aankeken.

‘Shinigami,’ zei ze, ‘ik ben vermoeid van bloesems en van de wereld, mijn wijn is troebel, mijn rijst is zwart. Ik wil je uitnodiging aanvaarden, maar zou zo graag mijn kleine Sakura nog eenmaal zien.’

De vlinder opende en sloot zijn vleugels.

‘Ik vraag niet om meer tijd. Alleen de kans mijn kleindochter nog eenmaal te spreken.’

De vlinder opende en sloot zijn vleugels.

Yua kreeg hoofdpijn van het scheelkijken en sloot haar ogen. ‘Een boodschap, dan?’ 

De vlinder fladderde op en landde op Basho’s smalle weg naar het noorden, haar lievelingsbundel die ze altijd bij zich had. Het was een nieuwe uitgave, want haar originele exemplaar had ze aan haar kleindochters, Dinah en Sakura cadeau gedaan. Yua sloeg het boek open en scheurde er een bladzijde uit. Ze schreef haar laatste woorden en vouwde het blaadje. Ze liet zich terug in bed zakken en de vlinder landde op haar voorhoofd. Yua sloot haar ogen en stierf.

Sakura

Het was druk in Ueno park. Veel toeristen ook. Hanami Matsuri was in volle gang. Het kersenbloesemfeest wordt groots gevierd in Tokio. Sakura achtervolgde een geel vlindertje die de Bentendo tempel invloog. Het was stil binnen. Het was alweer jaren geleden dat Sakura hier voor het laatst was. Het vlindertje fladderde langs de plafondschildering van de draak die zo’n indruk op Sakura had gemaakt en landde op één van de acht armen van het standbeeld van Benzaiten. Sakura sloop dichterbij. Toen ze het vlindertje probeerde te pakken, vloog het op. Wel zag ze in de hand van het standbeeld een briefje. Voorzichtig vouwde ze het open. Ze las:

Sakura, kleine ziel van mijn ziels ziel, de libelle kan niet landen op een grasspriet. Vlieg, kleine ziel en plant bomen waar eerst gras groeide.