Dank je wel voor het lezen. Mijn bedoeling was het volgende: Moeder schreef het gedicht. Heeft iets ernstig gekregen, dus het waren haar laatste geschreven woorden, die vervolgens op haar sterfbed in de praktijk werden bevestigd. (zoals de laatste regels in het gedicht). Ze sprak met haar ogen haar laatste woorden 'ik hou van jou.' Sofie heeft het gelezen en kon haar 'verstaan'. Ik weet niet zeker of moeder wist dat het haar laatste woorden zouden zijn. Bestaat zoiets als toeval? 

Maar ik snap jouw reactie ook. Het verhaal heeft zichzelf geschreven. Ik moet ook bekennen dat ik er wel last van heb. Beetje unheimisch gevoel.

Dank je wel voor je feedback. Ik merk dat ik mezelf nu wil gaan uitleggen, maar dat ga ik niet doen. Ik neem het advies ter harte en hoop dat het me lukt om te herschrijven. 

Haar laatste woorden sprak ze met haar ogen. 'ik hou van je'. Maar inderdaad de opdracht was duidelijk.

ik struikel nu ook :D Dank je wel voor je reactie. Ik ga ermee aan de slag.

Goede tip. Ik moest veel weglaten vanwege het aantal woorden en misschien heb ik te veel weggehaald.

Ik ben blij dat je die lipgloss kan waarderen :D

@sakura dankjewel. Het is goed gegaan 😇

@Karel123 ik las Picasso en toen kreeg ik kramp in m’n kaak van t glimlachen. Thx 🙏🏻

@Ria Smit ik heb helaas het origineel niet meer. Ik heb de tekst wel aangepast, maar niet meer gepubliceerd. Nadat @Darkvalley zijn tweede verhaal had geplaatst https://schrijvenonline.org/forum/themaforums/wek… en de reacties die ik vervolgens las, raakte me dat meer dan me lief was. Ik twijfelde nog of ik het gedicht zou plaatsen. Het is iets van mezelf, maar ik vond het wel een mooi inzicht om door te geven aan mijn kinderen mochten het mijn laatste geschreven woorden zijn. Niet vanwege mijn dichtkunsten, maar wel om de boodschap.

Mijn bedoeling was dat de laatste woorden door moeder 'gesproken/geschreven' werden met haar ogen en dat is dus binnen de 35 woorden. Maar dat heb ik niet goed weten over te brengen. Dat de tekst van moeder was, ook niet. Ik heb vervolgens geprobeerd om de tekst nog aan te passen, maar mijn boosheid en frustratie won het.  Ik geef toe het raakte me dat er opmerkingen werden gemaakt zoals 'ik krijg jeuk van goedbedoelde poëzie..' etc. En verwerkte dat ook in mijn aangepaste versie. Dat vond ik dan van mezelf weer zo kleinzerig dat ik bedacht dat maar 1 zin past. 'Het spijt me.' 

Hieronder de aangepaste versie en alleen de laatste vier regels van het gedicht.

‘…
Spreken je ogen
Wat je voelt van binnen
Wordt de stilte gevuld
Met woordeloze zinnen.’

Normaal gesproken zou Sofie geen aandacht besteden aan de zogenaamde dichtkunsten van haar moeder. Ze krijgt er jeuk van, maar die laatste zinnen raken haar. Sofie klapt het notitieboekje dicht en legt het terug op de eettafel naast de vulpen, waar de dop zo een, twee, drie niet te vinden is. De omgevallen mok ligt als een stille getuige op de grond. In tegenstelling tot haar moeder is de mok heel gebleven. Op de rand een afdruk van haar moeder’s lippen. Sofie geeft er een kus op en snuift de geur op van koffie met een vleugje Chanel. Het brengt haar terug naar een vervlogen herinnering. ’Echt Soof, het kost wat, maar deze lipgloss blijft de hele dag zitten en geeft niet af, kijk maar.’ Terwijl haar moeder met getuite lippen op haar afkomt om haar van een smakkerd te voorzien, weert Sofie haar met beide handen af. ‘Mam, hou op, ik hou niet van kussen.’ De ringtone van haar mobiel brengt haar terug naar het hier en nu. Eindelijk het verlossende telefoontje waar ze al vier uur op wacht. Is de operatie geslaagd? Gaat haar moeder het halen? De situatie is zorgelijk. Een herseninfarct. Ze werd gevonden door de buurvrouw, maar het is niet duidelijk hoe lang ze hier, naast de mok gelegen heeft. Ze neemt op.                        

Iets met ‘complicaties’ en ‘kritieke toestand’. Sofie weet het niet meer. Ze pijnigt haar hersens om zich het telefoongesprek met de arts te herinneren, maar bij ‘afscheid’ kwam er kortsluiting. Haar hart bonst hevig en een misselijkmakend gevoel daalt neer in haar buik. Ze hapt naar adem, maar dan dringt ook de scherpe geur van ‘ziekenhuis’ tot haar door. Haar keel wordt dichtgeknepen. Bang dat de aanblik van haar moeder haar zo overmand door verdriet en ze hysterisch wordt, zucht ze nog eens diep.

Sofie groet haar met een ongemakkelijke grap. ‘Er zijn ook andere manieren om visite te krijgen.’  Een glimlachje verschijnt op de lipglossloze lippen van haar moeder. ‘Oh mam’, snikt ze en nadert voorzichtig haar bed, kust de wang van haar moeder en schuift een stoel aan. Met haar vingers streelt ze de gerimpelde handpalm. De laatste woorden worden in stilte gesproken als ze voor het laatst haar ogen opent.

‘Ik hou ook van jou, mam.’

@Fief Hoe doe ik dat?

@Fief ik denk dat het gelukt is :D. Je gaf me een tip. Aangezien je nu reageert, denk ik nu te weten hoe het moet. (aangeven op wie je reageert)