#357 - Een diepe zucht
Met mijn langwerpige gestalte sta ik, zoals bijna altijd, naast haar. Binnen handbereik. Zij zit achter haar computer te werken. Haar ogen bewegen onafgebroken van links naar rechts over het scherm. Af en toe bijt ze zachtjes op haar lip. Haar vingers drukken afwisselend toetsen in. Dan stopt ze even en zie ik haar hersenen bijna kraken. Door onze jarenlange samenwerking ken ik haar trekjes goed.
Al anderhalf uur sta ik zonder enige vorm van beweging naast haar. Zou ze me vergeten zijn? Ik weet dat ze mijn inhoud nodig heeft. Ik zucht een keer zachtjes en wacht af.
Ik zie geen reactie op haar gezicht. Ik zucht wat langer. Ze trekt haar wenkbrauw op. Wijselijk hou ik mijn mond.
Ik heb een goed leven hier. Het is comfortabel. Ze neemt me, overdag, in huis overal mee naartoe. ’s Nachts heb ik tijd om uit te rusten en af te koelen.
Een half uur later zucht ik op vol vermogen. Ik hou ook niet op. Ik wil haar er graag op wijzen dat ze een moment rust moet pakken, want ik zie dat ze op haar stoel heen en weer begint te schuiven. Haar handen vallen sneller en langer stil. Af en toe slaat ze haar handen achter haar hoofd ineen en leunt achterover. Daarna tikt ze weer snel door.
Ze schreeuwt bijna. Het zou haar goed doen om even afstand te nemen. Rust inbouwen. Daarna kan ze weer geconcentreerd verder werken.
Weken geleden zag ze er slecht uit en heb ik de taak op me genomen haar daaraan te helpen herinneren. Vanuit mijn functie vond ik dat het best passend. Ik heb de computer aangespoord om pauzes te verzorgen, maar die gaf aan dat er geen programma geïnstalleerd was om haar tot rust te manen.
Mijn gezucht maakt haar gek. Ik zie het, maar toch ga ik stug door. Terwijl ze op haar scherm kijkt, beweegt ze haar hand naar me toe. Ik wacht tot ze me oppakt, maar ze geeft me een zet. Ik verschuif door haar handeling over tafel. De rand van de tafel komt steeds dichterbij en ik val een grote diepte in. Op de bodem hoor ik mijn buik scheuren. Mijn binnenste breekt in duizend stukjes. Ik voel de vloeistof uit mijn lijf lopen als was het mijn laatste stuiptrekking en ik hoor haar zuchten.
Hoi Ilse, ik ben er nog niet…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Ilse, ik ben er nog niet uit wat het voorwerp is. Ik denk aan een thermoskan koffie.
Ik vond de computer leuk die…
Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
Ik vond de computer leuk die geen programma geïnstalleerd had. Misschien wel een aardige insteek om meer voorwerpen er bij te betrekken die niks doen tegen de frustratie.
Ik dacht ook eerst aan…
Lid sinds
3 jaar 9 maandenRol
Ik dacht ook eerst aan een thermoskan, maar dat "zuchten op vol vermogen" brengt me in de war.
"Ze schreeuwt bijna. Niet letterlijk genomen, hoor." --> Kan je figuurlijk gezien bijna schreeuwen?
"Liever had ik gehad dat de computer het op zich genomen had." Veel varianten van de VT van "hebben" in één zin. Leest wat stroef voor mij.
Leuk verhaal voor de rest. Tragisch einde.
Ha Ilse, Leuk verhaal en ik…
Lid sinds
9 jaar 7 maandenRol
Ha Ilse,
Leuk verhaal en ik dacht (eerst) dat het een laptop is die een tragisch einde is kent op de vloer. Maar de vloeistof en zer heeft mijn inhoud nodig en het piepen. Ik denk dat de thermosfles inderdaad het object was :)
@Ilse: knap gevonden, vooral…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
@Ilse: knap gevonden, vooral dat je het voorwerp nergens vernoemt maakt het extra spannend.
@Tudor: ik heb elke morgen bij het ontbijt een soortgelijke zuchter naast mij staan, of hij nu vol op volle vermogen of bijna leeg is.
@Fief. Spot on. Het is…
Lid sinds
3 jaar 7 maandenRol
@Fief. Spot on. Het is inderdaad een thermosfles.
@Sakura. Inderdaad mooi invulling. Ik ga daar nog eens naar kijken.
@Tudor. Ik heb de tekst aangepast. Op vol vermogen heb ik laten staan.
@Darkvalley. Dank je wel voor het lezen.
@Gi. Dank je. Ik was even in de verleiding gekomen om het voorwerp als titel te nemen, maar door de reacties bij anderen heb ik het achterwege gelaten.
Hoi Ilse, Je verhaal heeft…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Ilse,
Je verhaal heeft een mooie toon. De thermosfles heeft medelijden met het 'baasje' en als zij dan eindelijk beseft dat ze wel wat hulp kan gebruiken, is het te laat. Daarmee heb je het onderwerp van de opdracht mooi ingevuld. Je kan inderdaad als voorwerp van alles en nog wat zien en vinden, maar als je niet kan bewegen... Mooi dat je afsluit met het gevoel: ik kan het niet veranderen, er niets aan doen.
Ik heb je verhaal met plezier gelezen!
Groet,
Nadine