#356 Innerlijke storm

Het is een broeierige maandagmiddag, rond de klok van half vijf. Al de hele dag loop ik mezelf voorbij, van deadline naar deadline, zonder pauzes. Het KNMI waarschuwt voor harde windstoten en onweer wat me een extra stressfactor oplevert. Gehaast sluit ik mijn kantoor af om voor het noodweer thuis te kunnen zijn. Als ik mijn fiets pak regent het al flink en het valt niet mee de wind te trotseren. Het voelt alsof het verkeerslicht speciaal voor mij op rood blijft staan en net als het licht op groen springt, tilt een hevige windstoot mij van mijn fiets.

De wind voert me omhoog, omlaag, schud me door elkaar, laat me vallen en tilt me moeiteloos weer op. Af en toe krijg ik een flinke zwieper en schiet ik een paar honderd meter hard door de lucht. Een fikse donderslag, een flits. Geschrokken probeer ik me vast te grijpen, maar om mijn heen is geen houvast. Mijn hart gaat tekeer en bonst in mijn keel. Ik voel me verlamd, overgeleverd aan iets waar ik geen controle over heb. Ik hap naar adem en vraag me af hoe ik ooit weer veilig voet aan de grond zal zetten. Na deze momenten van angst herpak ik mijzelf. Ik geef me over aan de wind.

Mijn angst maakt plaats voor vertrouwen. Vertrouwen dat de wind mij gooit en ook weer op zal vangen. Ik geef me over aan het spel van het universum. Om te komen waar ik ga, ben ik afhankelijk van de kracht van moeder natuur. Mijn verwachting maakt plaats voor verwondering. Verwondering over de wereld onder mij. Ik zie hoe beneden mij mensen zich haasten om thuis te komen. Lopend, fietsend en rijdend maken ze zich druk om kleine dingen waar wij mensen zich graag blijkbaar graag druk om maken.

Verwondering maakt plaats voor besef. Ik besef me hoe gehaast ik zou zijn als ik nu onder hen was. Dit besef maakt plaats voor nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar waar de volgende windstoot mij naartoe zal voeren. Een innerlijke rust maakt zich van mij meester.

Inmiddels ben ik de drukte van de stad voorbij, meegevoerd naar het poldergebied. Onder mij is de natuur op haar puurst. Ik zie hoe het water in de sloten door de wind tot golven wordt opgestuwd. Boomtoppen krommen en bladeren vliegen langs mij heen. Vogels lijken zich niets aan te trekken van natuurwetten, recht tegen de wind in zonder klapwieken vliegen ze rechts en links van mij.

Mijn aandacht is irrationeel en primitief, slechts nog gericht op de wind. Ik voel me innig verbonden met haar onmetelijke kracht. Een gevoel van pure verliefdheid maakt zich van mij meester en ik geniet van ieder moment.

Plots wordt ik wakker gerukt uit mijn euforie. De storm wordt zwakker en mijn zweven maakt plaats voor vallen. Ik voel hoe ik ongecontroleerd een weg naar beneden baan. Euforie maakt plaats voor ratio. Waar ben ik? Waar ga ik naartoe? Hoe kom ik terug? Net als ik denk dat ik op de aarde zal neerstorten, stuurt moeder natuur een nieuwe rukwind die me weer eventjes optilt. Ze schenkt me nogmaals haar vertrouwen en ik neem het weer van haar aan. Voor eventjes sluit ik mijn ogen en geniet hoe de wind zorgt dat ik weer veilig beneden kom.

Ik zit rechtop in mijn bed als mijn kamer blauwwit verlicht wordt. De donder spreekt de wereld toe en zet haar boodschap kracht bij met een felle flits. Even vraag ik me af waar ik ben. Ik grijp om mij heen en vind houvast in het matras. Ik denk terug aan de voorbije dag en besef me hoe vaak ik me druk maak om kleine dingen, om vervolgens te klagen hoe vervelend dat drukke gevoel eigenlijk is. Ik besluit dit soort kleine ergernissen voor altijd van me af te laten glijden. Ik geef me over aan het universum, het maakt me kalmer, liefdevoller, bewuster en een stuk wijzer. Morgen neem ik pauze.

Tevreden geef ik me weer over aan de slaap.