# 356 - Alfrida

ALFRIDA

We hoorden wel dat de wind door de schoorsteen begon te loeien maar schonken er op dat moment geen aandacht aan. Alleen Buster, onze hond, was onrustig. Buiten was het pikdonker en natte sneeuw sloeg tegen de ramen. Binnen zaten we genoeglijk met onze gasten aan het laatste glas voordat ze de twintig kilometer weer terug moesten rijden naar Mariehamn, de hoofdstad van Åland. Het was tien uur, de avond van 1 januari 2019.

            Een half uur later trok ik de voordeur van ons huis in het dorpje Mörby open om de gasten uit te laten. De deur werd door een windvlaag bijna uit mijn handen gerukt en sneeuw stoof de hal binnen. Buster was licht aan het grommen. Nu hoorden we de wind ook echt rond het huis blazen. Die was duidelijk aangewakkerd het laatste uur. We hadden wel in de krant gelezen dat er een stormfront vanuit het noorden over de Botnische Golf werd verwacht maar niet dat die zo hevig zou zijn. De natte sneeuw was overgegaan in een ruw mengsel van sneeuw en hagel wat bijna horizontaal over de tuin en door ons kale bos joeg.

Ik moest nog uit met Buster voor zijn avondrondje door Mörby. Winterjas, muts, handschoenen, gevoerde laarzen en twee zaklantaarns. Iets verderop in het dorp brandde nog wat spaarzame verlichting bij de paar huizen die het dorp rijk was. De mensen hier waren geen nachtbrakers. Buster wilde niet echt mee, na wat plasjes en een paar honderd meter wilde hij snel weer terug. Nu liepen we recht tegen de storm en sneeuwjacht in en de gevoelstemperatuur was inmiddels tot ruim onder nul gedaald. Bij ons huis op de kleine verhoging was gelukkig alle verlichting aan en een zachte gloed verspreidde zich door de vensters.

Totdat ik de oprit weer opliep en het leek alsof er een gordijn werd dichtgetrokken. Weg licht, weg huis, alleen de jagende witte vlokken in het licht van mijn zaklantaarns bleven over. Ik keek om me heen. Ook de rest van het dorp was in duisternis gehuld. Ik wist het wel. De stroom was weer eens uitgevallen. Dat gebeurde wel vaker bij een stormwind. Dan was er ergens een elektriciteitspaal omgewaaid. Meestal werd dat binnen het halfuur wel opgelost.

Binnen achter onze ramen begon wat kaarslicht te flikkeren en gebogen tegen de storm liep ik met Buster door naar de voordeur. Die wilde graag naar binnen en schudde binnen een pak sneeuw uit zijn vacht. Hoog tijd om de houtkachels aan te steken in de keuken, de woonkamer en de eetkamer, want geen stroom betekende ook geen verwarming in ons huis. Dus extra dekens op de bedden boven in de nu onverwarmde slaapkamer.

Mijn vrouw had net contact gehad met onze gasten en vertelde geschrokken dat die nog maar net een omvallende boom hadden kunnen ontwijken. Daarna hield haar telefoon er mee op. Geen verbinding meer en ook een lege batterij. Niets opladen dus zonder stroom.

Die nacht lagen we angstig in ons bed terwijl het huis schudde, dakpannen boven ons hoofd ratelden, vensters trilden en de wind steeds venijniger rond het huis loeide.

Tegen tien uur ’s ochtends, het begon net te schemeren, was de elektriciteitsvoorziening nog steeds niet hersteld. Binnen was de temperatuur gedaald tot rond de tien graden ondanks de houtkachels die ik s ‘nachts had proberen te laten branden. Buiten stoof de sneeuw door de tuin en in ons bos ontwaarde ik diverse omgevallen bomen.

De storm met orkaankracht die in de nacht van 1 op 2 januari 2019 over Åland raasde, later Alfrida gedoopt, bleek die nacht dramatisch te hebben huisgehouden in het gehele Oostzeegebied. En wij zaten er middenin.