Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#356 De geest is gevlogen

 

 Julia glimlacht en kijkt uit over de weilanden die het café omringen. Ergens diep in de weilanden verscholen staat haar woninkje, alsof het voor haar gebouwd is. Ik weet niet waarom we hier zitten en niet op haar veranda, uitkijkend over de twee paarden die ze als haar lievelingetjes beschouwd.  
'Moeten we hem niet even feliciteren?', hoor ik haar vragen. Ik schud het hoofd. Feliciteren is iets formeels wat mensen meer uit beleefdheid doen, dan dat het ze echt iets kan schelen. En de jarige doe je geen plezier met overdreven formaliteiten. 
 
Aan het tafeltje naast ons zit een jong echtpaar, waarschijnlijk vrienden van de jarige, die Julia aandachtig in zich opnemen. Wellicht omdat ze zo knap is, maar waarschijnlijker is het omdat ze zo ongeveer de enige vrouw op het hele feest is die geen galajurk aan heeft. Met als genoemde dresscode 'kies zelf maar wat' op de uitnodiging, kan ik het haar niet kwalijk nemen. Haar gerafelde bloemetjesjurk beschouw ik niet als armoedig, maar als een creatieve uiting van een gekwelde geest. 
 
De jarige waggelt. Hij duwt de handen weg die op zijn schouders worden gelegd, als hij onze richting opkomt. Zachtaardig, want hij is niet het type die mensen met grof geweld van zich afduwt. Een blik op zijn tuinbroek doet me beseffen dat hijzelf dus niet eens zijn eigen dresscode heeft begrepen. Of misschien is zijn outfit ironisch bedoeld. 
'Wouter, heb je Julia niet mee?' 
De jarige praat lager dan normaal.  
'Huh? Ow, wacht even. Weer een goede, man. Ik trapte er bijna in.' 
 
Eigenlijk denk ik niet eens dat de jarige dat echt vroeg, maar dat het een stem uit het slootje was waar we over uitkijken. Misschien moet ik er inspringen om het gebruis in mijn hoofd te doen afnemen. 
'Wouter, je komt nu toch niet met denkbeeldige exemplaren aanzetten toch?' 
Ik kijk nogmaals naar de stoel naast me. Julia heeft nu wel een galajurk aan. Nee, het is Julia niet. Het is een schim of iemand die zich als Julia probeert voor te doen. De echte Julia was nu al lang tussenbeide gekomen en zou de jarige beleefd erop wijzen dat 'hoewel zij niet degene is die in het middelpunt van de belangstelling staat, hij haar toch niet over het hoofd moet zien'. 
 
'Weet je, ik laat je wel even met rust Wouter. Neem anders nog een alcoholvrij biertje. We hebben hier hele lekkere, weet je.' 
De jarige of de slootnimf waggelt terug naar de mensen die wel bij het feestje horen. Misschien zou ik hem op zijn schouders moeten tikken om te controleren of hij menselijk is. Misschien ga ik nog wat bestellen. Iets met alcohol, dat geen prosecco is. Julia of de denkbeeldige Julia praat, maar er lijkt geen geluid uit haar mond te komen. Het zou ook kunnen dat ze zingt. Daarna rent ze weg in een willekeurige richting. Alle plekken in het dorp zijn nu beter voor haar dan hier aan dit tafeltje met mij. 
 
Ze zal nu wel ergens binnen zijn, zich hierbij niet generend voor de niet passende outfit. Ik ga sowieso niet naar binnen, daar zitten vast meer slootnimfen. Het echtpaar lacht me inmiddels uit en ze wijzen naar me. De denkbeeldige bediende die ik heb gewenkt komt niet. Mijn plek is nu echt de sloot, waar de levende wezens zitten waar ik me beter mee identificeer. Mijn benen voeren me al naar de houten kade. Ik hoef alleen nog maar te springen en dan ben ik vrij.

 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Virtuoso, behalve de geest heb ik ze niet zien vliegen, maar jij duidelijk wel. Boeiende lectuur, maar benieuwd wat de almachtige coach hiervan gaat vinden.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het sluipt er leuk dreigend in. Je maakt het bijna filmisch, met van dat knipperende beeld waarbij de realiteit opeens de realiteit niet meer is en alles anders. Slootnimfen, daar had ik nog niet van gehoord. Toch mooi.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Tilma. Dankjewel voor het lezen. Leuk dat je dit eruit kon halen.

@ Johannawrote

De storm speelt zich vooral af in het hoofd van het personage. Waar die eerst nog helder van geest is zorgt de storm in het hoofd ervoor dat die geest wegvliegt. Aan het einde leidt dit er ook letterlijk toe dat het personage op een andere plek gebracht wordt door de weggewaaide geest.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ TonyCoppo

Dankjewel, altijd voor de finale gaan. Hoewel het hier niet direct mijn intentie was om coaches te gaan bashen...

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ Ria Smit

Dank ook zeker voor het lezen. Het uitleggen doe ik liever ook niet, omdat het enigszins de mystiek van je verhaal doet verdwijnen. Maar in dit geval zag ik helaas weinig andere opties.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

De mystieke fantasie in het verhaal heb ik helaas niet goed kunnen volgen. Dat is niet jouw fout, maar de mijne, omdat mijn fantasie ontoereikend is. Steeds hoopte ik op meer duidelijkheid, maar je hebt je verhaal knap mysterieus gehouden.