#356 - 10 seconden

In 10 seconden spatte de lucht uiteen en veranderde mijn wereld in een slagveld. De valwind zoals de meteorologen het later zouden verklaren had een spoor van vernieling achtergelaten van enkele honderden meters breed en 5 km lang. De omgewaaide bomen lagen compleet met kluit allemaal in dezelfde richting. De electriciteitsmasten vielen als dominostenen op de grond. De stilte na de storm was zo surrealistisch. Alsof er niets gebeurd was.

Code oranje. Het zal wel meevallen, maar voor de zekerheid heb ik de losse dingen in de tuin opgeborgen. Terwijl ik terugloop van de schuur naar het huis zie ik in het voorbijgaan de vuurkorf. Ik twijfel of ik dat roestige ding mee naar binnen zal nemen. De lucht is sinds een kwartiertje van hemelsblauw veranderd in onheilspellend groen. De wind neemt al behoorlijke in kracht toe en ik stel me voor hoe groot de schade zal zijn als mijn vuurkorf zich in de woning van de buren torpedeert. Of erger, als toevallig net op dat moment een van de buurkinderen voor het raam staat om dit natuurgeweld te aanschouwen. De vuurkorf gaat mee. Ik vang nog net een paar dikke regendruppels voordat ik binnen ben. Ik kijk naar buiten en waan me veilig in huis waar het inmiddels 27,5 graden is. Het zal niet lang meer duren en dan kunnen alle ramen weer open en zal een fris briesje verkoeling brengen, maar voorlopig is dat briesje in razernij.

Een flits verlicht de inmiddels donkergroen gekleurde lucht. Mijn lichaam reageert direct. Bang voor onweer. Het hield me vroeger urenlang wakker. Angstig en gefocust met de vingers in mijn oren in afwachting op de knal die volgde. Ik probeer te tellen, maar de wind overstemt de donder. Ver weg. Gelukkig. Opgelucht kijk ik uit het raam en zie tot mijn ergernis dat ik de parasol ben vergeten. Het kost me niet veel moeite om me voor te stellen dat de parasol als een raket wordt gelanceerd op de nieuwe Audi van de buurman. De achterdeur gaat niet makkelijk open. De windstoten gaan hard en verrassen me. Het zou me niets verbazen als een windvlaag de deur losrukt uit het kozijn, terwijl ik de deurklink in mijn hand heb en als een vliegend tapijt wordt meegevoerd door de wind. Ik heb een levendige fantasie en kan me bezorgd maken om dingen die niet kunnen gebeuren.

Als ik had kunnen bedenken wat er wel zou gebeuren, dan was ik nooit naar buiten gegaan. Dan was misschien de parasol omgevallen en weggerold. Nou en? Het was onzin om te bedenken dat hij zou worden afgevuurd als een raket. Misschien had het gekund als het om een tornado ging. Dan had een prachtige draaikolk van Disney-kwaliteit mij mee kunnen voeren naar het land van Oz. Maar we zijn in Holland. We zijn hier plat en bot. We zijn veel te nuchter om in een man van tin, een tovenaar en een zingende vogelverschrikker te geloven - die overigens verdomd goed kon zingen.

Toen ik bezig was om de nieuwe Audi van mijn buurman te redden, werden er hagelstenen op me afgevuurd alsof ik door een vuurpeloton werd gefusilleerd. Ik gleed uit en kwam ten val. Terwijl ik wilde opkrabbelen spatte de lucht uiteen en haalde me neer met 120 km per uur. Ik werd het mikpunt van alle losse dingen uit de tuin van mijn buren. Ik mag nog van geluk spreken dat mijn parasol was blijven staan, stevig verankert in een voet van massief steen.