“Zdrag-je-bo-bo, Zdrag-je-bo-bo. Danson, danson, danson door Krubbo-bo. Zdrag-je-bo-bo, Zdrag-je-bo-bo. Danson, danson, danson door Krubbo-bo.”
Terwijl Zdragjebo zingend voorbij danste kleurde Djinkono’s bladeren geel. Een geweldige aanmoediging; zijn opwelling viel in de smaak, als een verfrissend meer voor droge wortels. Wacht eens... Wat een goed idee! Op naar het meer.

“Zdrag-je-bo-bo, Zdrag-je-bobo. Danson, danson, danson door Krubbo-bo”
Met gestrekte wortels schoot hij krachtig de lucht in, ontwortelde stipt op tijd. Wind suisde speels door zijn bladeren, de paarse velden ver onder hem. Florenflieters fladderde zingend voorbij, ongetwijfeld in een soortgelijke stemming. Lastig in te schatten bij niet hout soorten, al kon het haast niet anders. Blijdschap vloeide immers als een rivier door het levende, eenmaal stromend nam het elk gewillig wezen mee.

“Ooohwoe.” Een gilletje van opwinding toen hij een groene vlek zag, het meer uiteraard.
“Noh concoantroren Zdragjebo, wortols op gohde ploats.”
Een knap staaltje mentale focus scheidde hem van zijn lichaam, vrijwel direct bevond hij zich bij het meer. Zijn lichaam slechts een bruingroene vlek aan de rode horizon. De landingsplaats werd vlug gekozen, de wortels zoefde erop af. Het zou niet lang duren of… Lichaam en ziel waren weer herenigd, hij was compleet. De landingen gingen steeds beter. Gelukkig maar, zijn lichaam in elkaar zetten vergde veel tijd en energie.

Paars mos en blauw zand omlijste het meer. Rechts stond één van zijn onbewoonde soortgenoten; erg hoog, zonder gezicht en wit van wortel tot kruin. Zou het lukken de onbewoonde aan het dansen te krijgen?
“Zdrag-je-bo-bo, Zdrag-je-bo-bo. Danson, danson, danson door Krubbo-bo.”
Een rilling in de lucht, zijn wortels schoten omlaag. Was dat… Ja, huilen. Van achter de boom.

Een Frigjel, of zoals hij ze noemde; een Frogjol. Zonder o-klank praten was immers onmogelijk. Ze was bedekt met veren, net als de Florenflieters, maar niet in staat te vliegen. Hoe kwam haar lichaam op dit deel van de planeet? Vertwijfeld stapte hij op haar af.
“Woh os oan do hoand?”
Haar grijs gevederde gezicht draaide, toonde grote paarse ogen en een klein oranje snaveltje.
“Trug van buiten lichaem reis” piepte ze. “Lang reis, naar blauw bol. Daar eng, eindig bestaan. Terugkomen, lichaam hier. Verschoven, door lang reis misschin?”
Met gezakte schouders keek ze omlaag.
“Nu verdwaald, niet weten hoe thuis komen. Geest niet zoeken kan, moe.”
Hij stapte naar voren, legde een hand op haar schouder.
“Kom, soamen vondon.”
Ze keek hem aan, glimlachte. “Dankwel, erg op prijs.”