#354 --- De zin

De dag was nog nacht, of al donker. Althans in mijn hoofd. Door die trillende oogleden met zacht krullende wimpers. Weinig zien en tegelijk zoveel.

Gluren. 
Binnenstebuiten. 

Mijn vingers reiken de verte in, naar een horizon met glooiende heuvels die van scherp naar wazig gaan. De zon is een zwarte schijf, of ontbrak ook daar het licht. Een afstand onmogelijk in te schatten.

Ik 
ruik 
niets.

Maar er zijn wellicht wel geuren. Misschien missen ze herinneringen. Dat is toch wat ze zeggen, of was het alweer andersom. 

Ik denk aan toen. Niet zo heel lang geleden. Al blijft tijd een abstractie, een rekbaar iets. Gemeten door de mens zonder meetlat of horloge. Toepasbaar op een mensenleven als was het een eindig iets. Het stof glipt door mijn handen. Kleine korrels ontroerd beroerd.

Ik zie 
klokken 
smelten. 

Voel ik de angst voor later. Of juist het gemis van vroeger. De onbezorgdheid die we schijnbaar hadden. De tijdelijke illusie. Toch voor een kort moment. Al leek die toen veel langer. Wanneer werd lang dan korter. Zijn we daar zelf schuldig aan of ligt het aan de ander.

Een flits, daar aan de einder. Licht. Of is het licht gewoon minder zwaar. Mijn ogen dicht. Spanning of spannend. Een oranje gloed wordt langzaam warmer. Het koudste punt voorbij. Ik ontwaak, althans niet uit een slaap. Jaren nadien.

De binnenkant van mijn hoofd
laat los.

Alles valt te lijmen. De lucht beeft, trilt opgewonden. Het pad is lang maar ik tel de keien. Zacht en rond. Onderweg is ook een bestemming. Ergens tussendoor een ander tussenin. Waar gaan ze heen.

Geen gaan.

Hoor je als je vergeet te luisteren. Zo weinigen staan erbij stil. Achteruitgaan of teruggaan. Even op pauze. Ontvreemd van het moment. We hoeven niet steeds vooruit. We hoeven niet meer, of altijd. Kiezen is geenszins verliezen. Soms moet je luisteren naar de ruis om de stilte te ontwaren. Geruisloos lozen kan ook oorverdovend luid. Maak je wel geluid als er niemand is om te horen.

De wind kraakt.

Of zijn het de vingers van de bomen, grijpend naar het ijle. Hoeven in het zand onder ellenlange benen. De mist klaart op. De vochtigheid hangt aan hun neuzen. Ze snuiven misnoegd. Onwetend. De deugd der zotten dezer aarde. Een veilige haven of een schrale troost. Aan meer heb je vaak minder. Wie zoekt nog de essentie. Of is de zoektocht precies net dat. Wie zoekt lijkt niet te vinden of is zijn alleen maar dat.

Ben 
je
er
nog.

Of heeft de tijd en ongeduld je te pakken. De ruimtes veel te groot. De abstractie moeilijk in te vullen. De verwarring totaal. Een eclips. Het gaat niet om de woorden maar de stiltes tussenin. Vind jij een rust die ons niet eigen is. Of verlies je zonder iets.

Dag
boek 
van 
iedereen.