#354 Oblomovisme

Hoi Julia, lamlendigheid, ik wist niet dat het zo'n mooie naam had. Interessant. 
De opdracht was een fragment uit een dagboek, dat haal ik er hier niet uit. 
De lamlendigheid spat van het verhaal af, soms een beetje te veel naar mijn smaak.

ik ben niet vooruit te slaan. ---> is de uitdrukking niet:  niet vooruit te branden?

Wat gebeurt er.  --->  hier hoort een vraagteken achter.

Straks komt de buurvrouw die mij een zalmsalade brengt van de plaatselijke viswinkel. Het water loopt me nu al in de mond. Ik veeg mijn mond af met het servetje dat gisteren meekwam met een soortgelijke salade. Het leven is vurrukkelluk!  ---> Ik zie het nog niet voor me dat een buurvrouw twee keer een salade komt brengen, er mankeert je verder toch niets? Je bent gewoon lui (sorry, in het verhaal dan). 

die schrijf ik allemaal op in mijn boekje, eens eens wil ik ze uitgeven. ---> een eens te veel

Straks komt hij, als hij komt, misschien komt hij niet, als hij komt wordt het weer onrustig. ---> deze zin alleen al is om onrustig van te worden.

Prachtige titel, vlot geschreven, maar het leest inderdaad niet echt als een fragment uit een dagboek (waarschijnlijk is het hp gewoon ook te lamlendig om überhaupt iets neer te pennen, dus in die zin klopt het eigenlijk wel ;-).

Desondanks wel graag gelezen!

Ha Fief en Tudor,

Lui, inderdaad te lui om iets op te schrijven. De buurvrouw wordt betaald voor haar diensten. Zo stel ik me een dag voor van zalig nietsdoen. Dat schrijf ik dan op in een boekje. Toch een dagboek alleen wat later.

Het is inderdaad vooruit te branden, maar vooruit te slaan vind ik in dit verhaal beter passen dus laat ik het staan.

Dank voor jullie reactie,

Julia

Een heel herkenbare maar toch totaal andere Oblomov.Soms nog een spoortje van actief denken tussen de indolentie door: niet vooruit te slaan ("krijgen" zou voor mij genoeg zijn), "het leven is vurrukkelijk" (vergt te veel actieve participatie), het intermezzo met de buurvrouw. En ik vraag me af of die laatste zin wel zo nodig is. In het dagboek van Oblomov past eerder een open einde bij het fragment: "als hij komt wordt het weer onrustig".

Heerlijk dagboekfragment Juliasybilla, van een dame met luie literaire ambities en gewillig 'personeel' om haar niet te storen in die dromen. Je neemt de lezer mooi mee in die lamlendigheid in die verduisterde huiskamer, waar ze al moe wordt van de vragen die in haar hoofd opkomen, en het vooruitzicht van de thuiskomst van haar man. Ik heb het graag gelezen! 

Een paar suggesties; waarom kijkt haar man haar vreemd aan bij haar vraag om die karaf en de Chardonnay? Hij kent haar natuurlijk, zeg je een zin later, dus waarschijnlijk kijkt hij niet vreemd op bij die vraag. Dat zou ik dus weglaten. En kijk kritisch naar je zinnen, welke woorden zijn overbodig? Je eerste zin bijvoorbeeld, vind ik persoonlijk zo krachtiger; 'De luifels filteren het zonlicht en hullen de meubels in een tropisch waas.' En 'grijp naar het glas dat naast mij op een tafeltje staat,' wordt dan 'grijp naar het glas naast me op het tafeltje,' en hier zeg je twee keer bijna hetzelfde;  'heerlijk rustig alleen, niemand om mij heen.' 
 

Het blijft oefenen voor de ware

Het blijft oefenen voor de ware Oblomov

Sorry, ik zag de reactie niet. Afijn drie keer is scheepsrecht.

Dank je Lisette. zo je kunt zien heb ik een paar van je suggesties toegepast.

Mooi gedaan, Julia. Ik heb Oblomov al jaaaren ongelezen in de boekenkast staan en ik denk dat ik er binnenkort toch eens aan moet beginnen.