Een knappe vrouw passeert regelmatig onze deur in kleurrijke kleding. Mijn kinderen noemen haar  Vrolijke Noot.
Als ik het onkruid aan het wieden ben, blijft ze staan en maakt een praatje. Zij stelt zich voor als Jolien.
'Ik ben Annelies,' zeg ik. 'Ik ben hier net komen wonen.'
Als de lucht dreigend wordt, zegt ze: ‘Kom eens langs. Ik woon op nummer 8.’

Drie dagen later sta ik bij haar op de stoep.
De deur zwaait open. ‘Kom binnen Annelies.’
Ik kijk naar Jolien en zie dat ze vandaag gekleed is in een kort groen rokje en geel topje die haar navel onbedekt laat. Haar opgestoken haar is gitzwart, de muren daarentegen steriel wit. Een kapstok is netjes weggewerkt in een kast.
‘Schoenen graag uit,’ zegt ze, terwijl ze doorloopt naar de woonkamer.
Ik trek mijn schoenen uit en wil ze op de mat zetten.
‘Nee, in de kast.’
Haar smetteloosheid begint me te irriteren.
Op mijn sokken loop ik door. Waar mijn woonkamer gezellig oogt, moet deze kamer het hebben van enkele kleuraccenten, zoals de rode bank die imposant aanvoelt. De donkergrijze voegen doorbreken de witte hegemonie op de vloer.
Op de witte dressoirkast pronkt een glazen sculptuur. Ik kijk er een tijdje naar en als de zon doorbreekt, heeft het beeld me voor zich gewonnen.

‘Koffie,’
‘Als je thee hebt, graag.’
Terwijl Jolien in de keuken druk bezig is om thee te zetten en koekjes op een schaal te leggen, kijk ik naar de netjes uitgelijnde schilderijen die veelal licht van kleur zijn. Ik had liever schilderijen gezien met wat meer kleur , zodat ze de maagdelijkheid van de ruimte wat doorbreken en meer sfeer creëren.
Als ze de kopjes op tafel zet, ga ik aan de witte keukentafel zitten en kijk met verbazing naar de gouden kop en schotels. Zo sierlijk en aanwezig.
‘Hou je van wit?’ vraag ik.
‘Nee, maar mijn klanten vinden het mooi.’
Verbaasd kijk ik haar aan. Haar klanten? Toch niet die ik denk dat ze bedoelt.
‘Welke klanten?’
‘Mijn huis is tevens galerie. Ik ben elk weekend open.’
Opgelucht haal ik adem. De bevrijding moet op mijn gezicht te lezen zijn, want ze schiet in de lach.

Na een uur neem ik afscheid en trek ik bij de deur mijn schoenen weer aan. Als ik de deur open, draai ik me om en zeg ik in al mijn enthousiasme: ‘Dank je wel Vrolijke Noot.’