#352 Contact

Het halletje moet net zo klein zijn als het onze. Toch komt het groter over.

'Kom binnen, dan zoek ik een verbandje.'

Ik ondersteun mijn arm. Het bloed trekt door de katoenen stof van mijn mouw. Het witte laminaat is vast makkelijk schoon te houden, maar ik wil niet dat er druppels bloed op vallen.

'Buurman, ik heb me aan die schroef daar opengehaald,' zei ik nog maar een paar minuten geleden.

'Laat eens kijken,' antwoordde hij.

Gelukkig liep hij net voorbij. Als altijd strak gekleed, donkere effen tinten, saai eigenlijk. Ik stroopte mijn mouw op.

'Dat is een mooie wond,' zei hij.

Voor het eerst zag ik een glimlach op zijn normaal gesproken stuurs ogende gezicht.

'Mijn man is weg en onze verbanddoos is leeg.'

Tegen de andere buren had ik Anton gezegd, niet mijn man. Toen de buurman hier pas woonde hebben we ons natuurlijk voorgesteld. Nauwelijks een jaar geleden. Buiten, bij zijn voordeur. We hebben geen last van hem, maar ook zeker geen contact, op een snelle groet na. De buurman is een knutselaar. We horen regelmatig het geruis van elektrische apparaten, het gedempte slaan van een hamer en het zacht zoemen van de stofzuiger. Gelukkig niet de geluiden van een verbouwing.

Links van mij zit de deur naar het toilet. De hal is gespiegeld, bij ons zit de deur rechts. Dan een stukje muur, glad en spierwit. Ik zou dit ook willen, niet het lelijke granol dat al sinds de oplevering van het huis op onze muren zit. Bij ons is het wit al naar gelig verkleurd, hier is het wit bijna te wit. Vast een makkelijk afneembare verf.

Na de muur de trap. Het laminaat is doorgetrokken naar de treden. Rechts een koof langs de plint. De verwarming is weggehaald. De plint loopt vanaf de voordeur naar het muurtje waar bij ons de meterkast zit. Geen vlokje stof, geen kruimeltje zand. Een kapstok ontbreekt. Alleen twee schoenen. Damesschoenen valt me op. De deur naar de woonkamer is gesloten. Geen glas, zoals wij dat hebben.

'Ik ben nog even aan het zoeken,' roept hij.

'Rustig aan,' antwoord ik.

Ik zet een stap naar voren. De deur die bij ons toegang geeft tot de meterkast is hier de toegang naar een kelder. De vorige buren hebben hem uit laten graven. Wij hebben het ook overwogen, maar het was te duur. Anton was niet weg te slaan bij de werkzaamheden.

'Zo vernuftig.'

Ik vond het vooral een hoop herrie.
De deur is ook wit, maar ziet er niet uit alsof het van hout is. Ik leg de vingertoppen van mijn gehavende arm op het materiaal. De andere hand ondersteunt mijn arm nog steeds. Het voelt koud aan. Metaal, lijkt het.
Ik laat mijn blik van boven naar beneden gaan. Een hoekje papier steekt onder de deur door. Langzaam lijkt het hoekje te groeien. Letters vormen zich, in rode lippenstift geschreven.

HELP!

Ik gris het papiertje weg. Draai me om, open de deur en ren weg.

112, denk ik.