#352 Het huis van mevrouw Sneijder

Soms zie je iemand bij wie je graag eens achter de schermen zou gluren. Je kunt je gewoon geen voorstelling maken van iemands privéleven  Mevrouw Sneijder was zo iemand. Ze leek zich nooit van iemand iets aan te trekken, ze was streng, en ze had altijd gelijk.

Wat haar taak precies was bij ons op kantoor kan ik na tien jaar nog steeds niet zeggen, behalve dat ze heel belangrijk was. Zij was iemand die zich niet ophield met mensen zoals ik.

Het was stom toeval dat ik haar een keer tegenkwam buiten het kantoor om. Op een regenachtige middag verscheen ze ineens tegenover me tijdens het speeddaten. De keurige kantoorkleding was verwisseld voor een leren broek en een fleurig truitje.

Ik durfde nauwelijks wat te zeggen, maar dat hoefde ook niet, want mevrouw Sneijder nam meteen de leiding. Na wat beleefdheden stond ze op, pakte mijn hand en trok me mee.

Slaafs volgde ik haar de stad door, tot ze stopte voor een chique grachtenpand. Ik kon het bijna niet geloven. Ik was op een date met een bijzonder sexy geklede mevrouw Sneijder en ging haar huis van binnen zien. Het leek wel alsof ik een andere dimensie was binnengestapt.

Mevrouw Sneijder deed de voordeur open en ik volgde haar een klassiek ingerichte hal in. Grote zwarte vloertegels, een donkere houten kapstok en een omlijstte spiegel die van mijn oma geweest had kunnen zijn. Aan de muren in de gang hingen tekeningen van ene Cees Bantzinger. Tot nu toe leek het huis meer op een advocatenkantoor dan op een gezellige woning, maar het was natuurlijk wel het huis van mevrouw Sneijder, een vrouw met klasse.

Ik keek naar de strakke kleren die ze droeg. Die paste totaal niet bij haar. Was dit soms een grap? Zou ik straks voor heel Nederland voor gek gezet worden?

Mevrouw Sneijder draaide zich naar me om en glimlachte naar me. Ze opende de deur naar de ruimte die de woonkamer moest zijn, en stapte naar binnen.

Het was net alsof ik midden in een kraakpand terecht was gekomen. Monsterlijke gezichten gluurden me aan vanaf de muren, een grote houten tafel stond in de achterkamer, met krakkemikkige stoelen eromheen. Op de tafel lagen penselen, blikken en lege flessen wijn. In de hoeken van de kamer stonden enorme kandelaars, bedekt met diverse kleuren kaarsvet. Nu stonden er donkerpaarse kaarsen in. Met stomheid geslagen keek ik rond. Ik zag een schoorsteenmantel met een spiegel erboven waar “Carpe Diem” op geschreven stond met lippenstift, een grote rode leren bank die er erg comfortabel uitzag, ramen met zwarte vitrage en nog meer graffiti. Het leek alsof de gezichten een verhaal uitspeelden dat ik niet kende.

Het meest bizarre was de enorme trampoline in de voorkamer. Het plafond was hoog, maar nooit in mijn leven had ik me mevrouw Sneijder op een trampoline voorgesteld. Toch stond ze daar, en de leren broek en het truitje lagen op  een versleten Perzisch tapijt.

Nog steeds als ik mevrouw Sneijder op kantoor zie vraag ik me af of het wel echt was. Was dat echt haar huis? Was dat echt mevrouw Sneijder? Maar wanneer niemand anders kijkt lacht ze even naar me, en dan weet ik dat ik er alles voor over heb om haar nog één keer die trampoline op te volgen.