#351 - De geheime tuin

Zacht strelen de haren van de strijkstok de snaren van een viool en glijdt de muziek mijn oren binnen. Trippelend op haar tenen dansen de tonen van de piano er achteraan. De dwarsfluit doet haar intrede op een zeer subtiele manier. Met mijn ogen gesloten luister en droom ik weg in de klanken van de geheime tuin. Ik zweef over het groen van de bomen en laat mij dragen door de zwaarder wordende klanken. Als later de zingende stem als van een elf mijn bewustzijn instroomt, waan ik mij in een mistige omgeving van een mysterieus woud. Ik voel rust.

Mijn gedachten zoeken naar een verklaring. Is het mijn eigen verlangen naar het durven wegdromen? Los van de hectiek en de drukte van alledag. Mag ik in deze wereld de tijd voor mezelf nemen? Hoef ik niet te reageren op alle impulsen die op deze digitale aardkloot mijn aandacht vragen? Kan muziek dit met mij doen? Mijn gemoed wordt schoon door alle vervelende emoties die uit mij stromen.  Na deze aanvankelijk lastige opdracht voel ik mij alsof ik uit een verkwikkend bad stap en weer aan een nieuwe dag zonder zorgen kan beginnen.