Okee, tweehonderd woorden. En niet alleen over het ritme van mijn favoriete muziek, maar ook over de klanken en de woorden. En over het ergste dat je overkomen kan. Het is al gebeurd, onherroepelijk. Je probeert te berusten, de herinnering terug te halen. Maar het helpt niet, telkens weer overvalt het je. Je zit aan tafel, je vrouw komt binnen, en onwillekeurig kijk je niet naar haar gezicht, maar naar een gezichtje ergens halverwege de drempel en het hare – een gezichtje dat er niet is. Ik huil mee met de hobo, klaag mee met de fagot, wil het uitschreien met de zanger. Nooit meer zal de kleine achter haar moeder in het schermerdonker de kamer binnenglippen. Een onpeilbaar verdriet dat niet overgaat.

Als het lied daarna zingt dat ze alleen maar even naar buiten zijn gegaan en elk moment thuis kunnen komen, weet ik erger. Ze komen niet meer thuis. Zingt het lied dat het met zulk noodweer de kinderen nooit naar buiten had laten gaan, dan weet ik dat ze wel degelijk naar buiten gedragen zijn. De muziek mag dan eindigen met hoopvolle klanken, ik blijf ontredderd achter. Het onherroepelijke is niet te herroepen. Schoonheid kan verschrikkelijk zijn.