350 Mag ik deze dans van u

De eerste keer was meteen raak, haar beste optreden. Alweer zeven jaar geleden. De opvoering van vanmiddag zal net zo perfect zijn als de uitvoeringen die nog komen gaan. Nooit ofte nimmer kwam het gevoel van hemels genot erbij kijken, het enige waarnaar ze nog kon verlangen, dat ene moment dat voor altijd haar doel zal blijven. Ze blijft geloven in zichzelf, haar talent, haar inzet en discipline hebben haar gebracht waar ze wil zijn, hier en nu, op deze plek. Het loopt anders, geen stil geroezemoes vanuit de coulissen, wel een aanhoudende stroom van schuivende bewegingen. Ze stapt in haar rol, draait haar duimen drie keer langs elkaar, buigt het hoofd, leest haar nek en hoort dat ze er klaar voor is, de muziek zet in en haar opkomst is fenomenaal. Tot dusver gaat alles naar wens, elk ritueel is gedaan, spanning maakt plaats voor gevleugelde voetbewegingen, handen strijken de dromen en armen buigen zich naar het evenwicht. Haar hele leven staat in het teken van deze klassieke dans. Er is niets waar ze meer van houdt, waar ze zo blij en zo ongelukkig van wordt. Zij is de solist, de prima donna, de onbenaderbare jonge vrouw die op het punt staat weer een fantastische prestatie te leveren. Alles klopt, er is steeds die en uitvoering om na te streven. Dan beseft ze in een volle draai op de punten van haar tenen, dat haar collega dansers allemaal kinderen zijn. Heel even danst ze op de automatische piloot verder, niemand die er ook maar iets van merkt, al gauw gebruikt ze haar talent om vooral uit te blinken en zet alle routine in die ze de afgelopen jaren heeft opgebouwd tijdens uren en uren van oefenen, trainen, afzien, doorbijten en durven uiten van die heerlijke pijn. Ze zweeft, danst, vliegt en hoort er totaal niet bij. Er hapert iets aan haar kostuum, het is veel groter dan normaal, het wappert luider, streelt haar gezicht en slaat tegen haar rug. De kinderen dansen of hun leven ervan af hangt. In eerste instantie ziet ze hen letterlijk over het hoofd. Haar solo krijgt een geïsoleerd karakter, niet zij maar de kinderen staan in het centrum van de belangstelling. Als het doek uiteindelijk valt begrijpt ze dat ze deel is geweest van het allerbeste optreden uit haar carrière. Ze heeft het in de ogen van de kinderen heel erg goed gedaan.