#349 Nachtelijk bezoek
Huilend word ik wakker. Het zijn niet de beelden die mij blijven achtervolgen, of de manier waarop ze steeds tastbaarder lijken te worden, maar de realisatie van wat ik heb laten gebeuren.
Ik zie het wanneer ik wakker ben en me door de dag probeer te slepen. ‘s Nachts herleef ik het in mijn nachtmerries des te intenser. In welke toestand ik ook verkeer, de waarheid kan ik nooit veranderen. Steeds verder ben ik afgebrokkeld tot een schim van de persoon die ik ooit was, verdwaald in mijn ergste herinnering.
Terwijl ik mijn tranen uit mijn ogen veeg zoek ik naar mijn telefoon. Het is pas 4:00 en ik vraag me af wat erger is; Wakker liggen tot de dagelijkse hel weer begint met niemand anders om me af te leiden of slapen zonder enige rust te krijgen.
Plots stokt mijn adem. Mijn ogen zijn langzaam aan het donker gaan wennen en aan het voeteneind van mijn bed staat een donkere gestalte.
Ik knipper met mijn ogen en probeer meer te zien. Mogelijk is het mijn depressie, maar ik ben niet bang. Degene die aan mijn bed staat komt ook helemaal niet bedreigend over. Ik blijf plat op mijn rug liggen en staar voor me uit, zoekend naar de ogen van degene die zich aan mijn bed heeft gewaagd.
Een nauwelijks zichtbare hand strijkt over mijn gezicht. De gestalte zit nu naast me zonder zichtbaar bewogen te hebben. Misschien verbeeld ik het me allemaal maar en maak mezelf wijs dat ik die hand voel, maar het voelt goed. Ik duw elke ontkennende gedachte weg.
Donkere ogen waar ik eindeloos in kan verdrinken kijken me liefdevol aan. Ze geven me rust. Ik had niet door dat mijn spieren zo verkrampt waren, maar nu begint mijn lichaam te ontspannen.
Alle ellende lijkt van me af te vallen en voor het eerst in jaren herinner ik me wie ik ooit was. Ik was vol leven, slim en geliefd, en het was net alsof de zon altijd scheen toen ik jonger was. De donkere ogen nemen me mee naar alle mooie momenten uit mijn leven.
Weer voel ik warme tranen over mijn wangen lopen, maar dit keer lijken ze de pijn die ik zo lang meegedragen heb met zich mee te nemen. Zonder dat ik me beweeg voel ik me verdwijnen in een omhelzing van troostende armen. Zachtjes land ik in een heerlijke, stille duisternis.
Dag Hester, Je hebt een…
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Dag Hester,
Je hebt een aangrijpend verhaal geplaatst. Mooi, doch heftig om te lezen. Verwacht alleen niet veel reacties, want we zijn al twee opdrachten verder.
Je geeft mooi vorm aan een manische depressie, het 'Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt'-thema komt goed naar voren, heel herkenbaar en erg mooi uitgewerkt.
Enkele opmerkingen (het lijkt een lijst, maar het zijn kleine puntjes):
En tenslotte:
Alle ellende lijkt van me af te vallen en voor het eerst in jaren herinner ik me wie ik ooit was. Ik was vol leven, slim en geliefd, en het was net alsof de zon altijd scheen toen ik jonger was. De donkere ogen nemen me mee naar alle mooie momenten uit mijn leven.
Hier zou ik flink het mes in zetten en dubbelingen en overbodige toevoegingen weghalen:
Alle ellende valt van me af. Voor het eerst in jaren herinner ik me wie ik was: vol leven, slim en geliefd. De donkere ogen nemen me mee naar alle mooie momenten uit mijn leven, naar een tijd dat de zon altijd scheen.
Verder denk ik dat je tekst sterker wordt als je deze 'mooie momenten' nader zou beschrijven, zodat je deze beelden deelt met de lezer.
Het lijkt of ik een boel kritiek heb, maar bedenk dat dit is omdat ik meen dat het verhaal de aandacht waard is.
Hoi Musonius, Heel erg…
Lid sinds
3 jaar 9 maandenRol
Hoi Musonius,
Heel erg bedankt voor de kritiek. Ik kan daar zeker wat mee!
Ik had bij het lezen van de opdracht inderdaad niet goed opgelet en per ongeluk de verkeerde week gepakt. Volgende week weer verder met de juiste weekopdracht.