#351 De meesters meesterlijk gecoverd (herschreven)

Mooi gedaan, Fief, goed geschreven.

Mooie gevoelsreis doorheen een fantastische song. Vraag me wel af wie de coverartiest van dienst is. 

Heb diezelfde vraag, Fief. Het enthousiasme voor deze coverversie spat ervan af, dus ik ben wel benieuwd wie er zo dicht bij Led Zeppelin komt. Zou ook wel wat meer willen horen wat de muziek met jou heeft gedaan: je geeft een lyrische beschrijving van de klanken en het instrumentarium, maar blijft afgezien van je met gesloten ogen laten meevoeren, kippenvel op je armen en een tractatie voor je oren redelijk op de achtergrond. Komt misschien omdat alleen in de derde en de elfde zin jij het onderwerp bent. In alle andere zinnen zijn de muziek, een musicus of instrumenten het onderwerp. 

@Aurora, bedankt voor je compliment.

@Tudor en Bob: In 2012 speelden de zussen Ann en Nancy Wilson (Heart) dit nummer als tribute voor de heren van Led Zeppelin. 

https://www.youtube.com/watch?v=LFxOaDeJmXk

Ik ga kijken of ik er nog meer van mezelf in de tekst kan zetten, maar dat zal niet makkelijk zijn met de restrictie van 200 woorden. 

Heel mooi Fief. Voor mij hoeft de zin " maar de meesters zijn nog niet overtroffen'" er niet bij. Het woordje 'bijna' wordt dan sterker.  

Dank je, Caroline. Ik denk dat je gelijk hebt. Heb ik meteen weer wat woorden over.

@Fief: wat goed en bedankt voor de link naar het Kennedy Center waar met de memorabele 'honors' (niet in het minst in het bijzijn van de steeds enthousiaste Obama's) steeds weer muziekgeschiedenis werd herleefd en herschreven.

Hoi Fief,

Ik vind dat je het heel mooi en levendig beschreven hebt. De hp sluit de ogen en de muziek stroomt binnen. Zelfs zonder dat je weet om welk nummer het gaat voel je de emotionele band tussen de mens en de muziek. Goed gedaan hoor. 

Dank je wel, Jurrit

Fief,

Als altijd lever je weer ambachtelijk werk. Hulde.
En toch ...

De opdracht heeft zeer mijn interesse, want ik ben wel benieuwd hoe mensen muziek beleven. Helaas lees ik bij jou en de meeste andere schrijvers nog te veel lovende recensies; ik ben zo benieuwd naar wat mensen voor zich zien, wat ze voelen, ruiken, proeven. Dát mis ik erg.
Bijvoorbeeld:

• Ik sluit mijn ogen, laat me overspoelen door emotie en herinneringen.
• De haren op mijn arm staan rechtovereind. Het zweept me op en ontroert me tegelijkertijd.
• over mijn wang glijdt een traan.

Dit zijn zaken die ik over jou te weten kom. De rest is een lyrische recensie. En bovenstaande zinnen staan ook nog eens los. Ik kan ze niet koppelen aan een instrument, motiefje, akkoord of couplet.
Misschien had ik wel te hoge verwachtingen.
Het blijft hoe dan ook een goed geschreven stuk.

Hoi Musonius, als altijd ben ik blij met je opmerkingen, dus bedankt hiervoor.

Naar mijn idee heb ik in de tekst voldoende laten weten wat dit nummer met me doet. Dat heeft niets met een enkel instrument te maken of een akkoord. De hele performance raakt me, naast de herinnering die aan dit nummer kleeft. Daarom beschrijf ik het nummer zo uitgebreid, omdat iedere verandering in het lied iets oproept.
Afhankelijk van de herinnering kan een lied mogelijk iets van smaak of reuk oproepen, maar voor mij is het voornamelijk het gevoel wat ik bij een nummer heb. 
De zinnen die je nu onder elkaar hebt gezet, zijn zo wel uit hun verband gerukt. Je zegt dat ze los staan, maar ze staan wel degelijk bij een gedeelte uit het nummer. Bijvoorbeeld onderstaande passage:

Krachtige slagen op het drumstel zorgen voor een ommekeer. Gitaren, strijkers en blazers halen alles uit de kast. De haren op mijn arm staan rechtovereind. Het zweept me op en ontroert me tegelijkertijd. Deze muzikale traktatie voor mijn oren nadert bijna de genialiteit van het origineel.

Hoeveel moet ik hier nog aan toevoegen?

Je moet helemaal niets, Fief, het is jou stukje, Wat ik schreef zegt wellicht meer over mijn verwachtingen dan over jouw verhaal.
Natuurlijk weet ik dat ik de zinnen uit hun context heb gerukt, maar dat was eenvoudig te doen. Laat ik ingaan op de tekst die je aanhaalde en de zinnen onder elkaar zetten:

Krachtige slagen op het drumstel zorgen voor een ommekeer.
Gitaren, strijkers en blazers halen alles uit de kast.
De haren op mijn arm staan rechtovereind.
Het zweept me op en ontroert me tegelijkertijd.
Deze muzikale traktatie voor mijn oren nadert bijna de genialiteit van het origineel.

De vetgedrukte regels zeggen iets over jou(w gevoel), de andere regels kunnen uit een muziekrecensie komen. Dat je de zinnen in een alinea zet, zorgt nog niet voor een echt verband. Meer samenhang zou het krijgen als je zegt:

Krachtige slagen op het drumstel zwepen me op
Gitaren, strijkers en blazers doen de haren op mijn arm rechtovereind staan.

Daarom beschrijf ik het nummer zo uitgebreid, omdat iedere verandering in het lied iets oproept.

Mooi, maar ... WAT roept het op?

In de eerste alinea schrijf je: Ik sluit mijn ogen, laat me overspoelen door emotie en herinneringen. Maar emotie en herinneringen blijven onbenoemd, laat staan dat ze gekoppeld worden aan de muziek. Nergens lees ik dat de blazers je laten lachen, de strijkers je laten huilen of gitaren je terugvoeren naar de tijd dat je ... vul maar in.

De rest van het stuk is een lyrische recensie waar de liefde en euforie van afspat, maar de emotie en herinneringen komen niet in beeld. De opvoering is schitterend beschreven, ik zie het zo voor mij. Ik kan het horen. Het is of ik naast je in de zaal zit, maar de emotie en de herinneringen die je er bij hebt, blijven verborgen.
Begrijp je wat ik bedoel?

Ik begrijp wat je bedoelt. De restrictie van 200 woorden maakt het wel lastig, maar ik ga me er nog eens over buigen.

Versie 3 geplaatst (10 woorden boven de limiet. Sorry)

Sorry dat ik nog één keertje terugkom. Laatste keer. Ik beloof het.

Versie 2 was al een prachtige beschrijving. Versie drie voegt verder niets toe. Als het je te doen was om iets meer van jouw beleving toe te voegen, ben je er (sorry, sorry) niet in geslaagd.

De opdracht:
Neem ons mee via jouw zintuigen en laat ons voelen wat jij voelt als je je favoriete muziek luistert. In maximaal 200 woorden maak je ons onderdeel van het lied terwijl we de muziek zelf niet horen. Een ultieme 'show, don't tell'-oefening.

Het is lastig te omschrijven wat er door me heen gaat,

Jep, dat is wel duidelijk, maar probeer het eens.

Ik geniet van de krachtige slagen op het drumstel.

Hoe dan? Hoe uit zich dat? Het maakt een wereld van verschil als je zou schrijven 'De krachtige slagen van het drumstel doen mij sidderen van genot.' Kleine wijziging maar toch iets meer show dan tell.

Mijn favoriete gedeelte is wanneer het nummer met een verpletterende gitaarsolo en een orkestraal intermezzo het hoogtepunt bereikt.

Idem dito. Het maakt zo'n verschil als je zegt: de gitaarsolo verplettert me.

Naar mijn idee heb ik in de tekst voldoende laten weten wat dit nummer met me doet.

Naar mijn idee niet; je weet prima over te brengen dat het je iets doet, maar niet wat.

Dat heeft niets met een enkel instrument te maken of een akkoord. De hele performance raakt me, naast de herinnering die aan dit nummer kleeft.

Dat geloof ik niet. Tijdens het luisteren van het lied zul je uitzien naar die ene passage, spits je wat meer de oren bij de inzet van een instrument, knijp je even de ogen stijf dicht bij die uithaal, hou je even de adem in bij een couplet, gaat je hart wat sneller slaan bij dat ene roffeltje, schuif je naar het puntje van de stoel voor de finale.

Daarom beschrijf ik het nummer zo uitgebreid, omdat iedere verandering in het lied iets oproept.

Aha! Zie je wel! Vertel dan maar eens wat het oproept, gekoppeld aan de beschrijving van die verandering.

Afhankelijk van de herinnering kan een lied mogelijk iets van smaak of reuk oproepen, maar voor mij is het voornamelijk het gevoel wat ik bij een nummer heb. 

Uitstekend, beschrijf die gevoelens dan maar.

Verschoning, Zo af en toe heb ik de neiging om bij een tekst wat langer stil te staan en dit keer ben jij het slachtoffer.
Je hebt een mooi stuk geschreven, dus kies er gerust voor het daarbij te laten. Je schrijft neem ik aan niet om mij, de coach of welke lezer dan ook tevreden te stellen, maar om naar eigen tevredenheid een stuk af te leveren.

Sorry, Musionius, dat ik je wederom teleurstel. Ik voel me vereerd dat ik dit keer het slachtoffer mag zijn.

Het is lastig te omschrijven wat er door me heen gaat,

Jouw reactie: Jep, dat is wel duidelijk, maar probeer het eens. Volgens mij staat het antwoord erachter: het voelt ambivalent. De samenzang zweept me op en ontroert me tegelijkertijd. 

Omdat je moeite hebt genomen om zoveel tijd en energie te steken in mijn verhaal, doe ik voor de laatste alinea nog een laatste poging:

Mijn hart klopt mee met de krachtige slagen op het drumstel. Gitaren, strijkers en blazers halen alles uit de kast en zetten de haren op mijn arm rechtovereind. Deze muzikale traktatie voor mijn oren nadert in mijn beleving bijna de genialiteit van het origineel.
Ik word verplettert wanneer de gitaarsolo en het orkestrale intermezzo hun hoogtepunt bereiken. Als het koor versterking heeft gekregen en de zangeres al haar decibellen in de strijd gooit.
Ik hou het niet droog als de koorleden voor de laatste keer uithalen, de drummer hen en het orkest met een laatste slag tot zwijgen brengt en de zangeres a capella afsluit: … and she’s buying … her stairway … to heaven.

Hi Fief, naast alles wat al gezegd is geef je heel mooi weer dat muziek meestal vanwege alle herinneringen die ermee samenhangen, emoties oproept. En die je op zo'n moment volledig ontwapenen. Heel mooi toegewerkt naar de slotzin.

Dank je wel, M.

Hoi Fief, ik heb je tekst gelezen zonder en met muziek erbij. Zonder muziek kom ik er slecht in en krijg ik geen feeling. Met muziek kan ik je tekst volgen. Toch mis ik dat het stuk me meeneemt, wat ik jammer vind omdat ik denk dat de tekst het wel verdient.

 Dat is jammer, Ilse. Maar bedankt voor je eerlijke reactie. Volgende keer beter.

Hoy Fief, graag gelezen, ik sluit me wel aan bij de opmerkingen van Musonius. 

Je kreeg mij wel mee in het verhaal, terwijl ik pas op het laatst doorkreeg om welk lied het gaat. Ik kende het filmpje al wel, daarbij vind ik dat het beeld ook nog meewerkt aan de emotie, maar dit geheel terzijde.

In het begin zet je twee keer 'eerste" (klanken en daarna couplet) snel na elkaar. Ik haak daar ff op. 

Graag gelezen.

@Tony, bedankt voor je reactie. De feedback van Musonius was erg waardevol. Bij deze opdracht ga ik er niet mee verder. Heb al een en ander aangepast. Bij een volgende opdracht is het zeker een punt van aandacht. 

@Hadeke, ik ben blij dat ik je mee kon krijgen. De tweede eerste heb ik verwijderd. Bedankt voor je opmerking.

Ook ik ben het helemaal eens met Musonius, ik zie het voor me, maar zit niet in jouw hoofd. Ik voel niet wat het met je doet. Het is verder een mooi stuk en je mag er zeker trots op zijn. Nu weet je direct dat je nog wat meer met show, don't tell mag oefenen en dat kan natuurlijk ook helemaal geen kwaad!

Hoi Annemieke, bedankt voor je reactie. I