#351 Ongehoord

Zo heej, Musonius. Ik voel me vereerd dat ik als eerste jouw verhaal tegenkom tijdens de voorrondes van het songfestival. Wat prachtig! Ik heb het verhaal (dat was geen straf) een paar keer herlezen om te begrijpen wie, of eigenlijk wát de HP is. Zeer knap. Ik denk dat het lied zichzelf zeker herkent. Top.

Dit is een opdracht voor jou! Ik moet nog even puzzelen. Laat het bezinken.

ZG op de schaal Tony

Mooie poëtische tekst. Musonius. Jouw liefde voor muziek is duidelijk voelbaar. Met bewondering gelezen. 

klein zeurtje: En iedere keer dat ik wordt geboren,  --> word

Musonius, bij het lezen van de opdracht dacht ik: dat gaat mij niet lukken. Gelukkig is het iemand wel gelukt, en zelfs prachtig gelukt. Een zanger met de pen, mooi gedaan.

Mooi, Musonius, knap geschreven. Ik heb te weinig hart om er helemaal in mee te gaan, maar mijn hoofd zegt me wel een paar dingen. Het is een "lied van een lied", maar ergens middenin breng je een paar persoonswisselingen aan die voor mij wat wringen. Als je "De dichter" vervangt door "Mijn dichter" kom je dichter op het lied te zitten. Breng je dan een cesuur aan als je weer overstapt op "Mijn woorden" dan krijgt het geheel meer perspectief.
De "hij" in de vierde strofe (want het is eerder een prozagedicht dan een verhaal) komt een tikje uit de lucht vallen, zeker met dat prozaische "wanneer hij mij tot leven blaast". (Contaminatie van "leven inblazen" en "tot leven brengen"? Of speel je ook trombone?). Dat met "hij" weer de dichter wordt bedoeld, is duidelijk, maar op de een of andere manier maakt dat "hij" van de dichter ook een beetje een gewoniaatje - van poeet naar soupirant, zo te zeggen. Voor mijn gevoel zou je "hij" door "de zanger" kunnen vervangen. dan grijp je terug op de eerste regel, en komt het lied weer terug op de voorgrond. Je zou het drama zelfs nog wat kunnen uitvergroten door van "de zanger" in de laatste regel "het verlangen" te maken.
Mini-zeurtje: "Iedere keer dat een woord bij een ander woord paste, ontstak het een vreugdevuur in zijn hart"? Voor mij is ontsteken transitief. Past ook beter in het ritme. Daarom ook liever "vond mijn weg naar vele oren, maar nooit naar die van haar"

Oef, Bobcom. Ik weet het, jouw feedback is niet aan mij gericht. Toch kan ik het niet laten te reageren. Volgens mij heb ik, hoewel ik hier nog niet zo lang rondzwerf, al wel een hart in jou ontdekt. Ik vind het jammer dat iets wat zo spontaan en mooi is, zo strak wordt gefileerd. Dat gezegd hebbende, denk ik wel dat jouw opmerkingen hout snijden. Behalve wat je schrijft over 'de zanger' en 'het verlangen'. Het lied wordt geboren in het hart van de zanger, dichter, maar gaat daarna steeds meer een eigen leven leiden. En dat komt in die laatse zin juist zo mooi tot uiting. ( En wat jij zegt kan natuurlijk ook, want het blijft voor mij een liefdeslied zonder happy end).

Musonius, als ik zoiets als Tony's schaal zou bezigen, zou ik BP (bijna perfect) kiezen. Daarnaast heb ik de suggesties van Bob op de lyrics toegepast en ze werken, want nadien neigde ik naar de P van perfect. 

Caroline, dank voor je compliment. En vrees niet, ik kan wel tegen wat stootjes. Ik deel ze tenslotte zelf ook uit.

Tony, dank en veel plezier bij het puzzelen.

Fief, scherp gezien, meteen aangepast. Dank.

MCH, dank. Gewoon proberen, ik heb zelf wel gemerkt dat juist de opdrachten waar ik als een berg tegen opzag, mij dwongen tot creativiteit.

Bob, dank voor je respons.
- ergens middenin breng je een paar persoonswisselingen aan
Daar ben ik mij niet van bewust. Waar zitten deze dan volgens jou?
- Als je "De dichter" vervangt door "Mijn dichter" kom je dichter op het lied te zitten.
Dat heb ik bij het schrijven wel overwogen, maar dat vond ik echt te klef klinken. Ik het vervangen voor 'mijn schepper'.
- Breng je dan een cesuur aan als je weer overstapt op "Mijn woorden" dan krijgt het geheel meer perspectief.
Als je met 'cesuur' een witregel bedoelt, dan liever niet.
Ik begrijp wel wat je bedoelt; de tweede strofe bestaat uit drie delen: tekstdichten, toondichten, afronding. Als ik vóór die zin een witregel plaats, dan moet het daarná ook, maar binnen de rest van de tekst komen deze drie delen, die wel bij elkaar horen, te veel op zichzelf te staan. Daarbij zorgen te veel witregels voor een erg dramatisch aanzicht. Als ik met halve witregels kon werken, zou ik dat hier toepassen.
Wat de vierde strofe betreft: dat zal ik wat bijschaven.

Gi, bedankt. Ik ga kijken of ik de P er nog uit kan slepen.

Wauw Musonius! Wat mooi! 

Bij vijftiende herlezing wordt het nog mooier. Ik hoor het je zingen.

En iedere keer dat ik word geboren,
sterft de zanger een beetje.

Ik zou er meteen 'meer' bij hebben gezet (mocht ik zo een zin kunnen vinden). Het feit dat jij hem niet een beetje meer doet sterven, maar gewoon een beetje. Maakt het niet alleen krachtig, maar ook optimistisch, vrolijk en levenslustig.

Ik neig naar de B op Tony's schaal te bewegen.

Ik vind het prachtig!

Dank, Sasja, Tony en Aurora

Dit is prachtig, Musonius. Ik heb hier weinig op aan te merken, behalve dan dat je tekst ook mooi is zonder die twee laatste zinnen (maar als jij het zo voelt, moet je het zo laten natuurlijk). Je hebt de opdracht schitterend uitgevoerd. De zinnen, de woorden, het ritme, het klopt allemaal. Applaus. Op de een of andere manier doet je verhaal mij overigens aan Cees Nooteboom denken. 

Hoi Musonius,

Hele knappe invulling van de opdracht. Wat mij betreft staat het als een huis van het eerste tot het laatste woord. Mooi ook de contradictie tussen het lied en de vertolker in de laatste zin. Ik kan er niets op aanmerken.

Dank, Le Grand Bleu en Jurit,
Zoveel hoofden zoveel zinnen, maar de laatste twee regels laat ik toch graag staan.

Cees Noteboom ken ik slechts van een enkel liedje dat hij schreef voor Liesbeth List.

Knappe poëtische, muzikale reis. Graag gelezen! 

Qua slot kan het ook wel tellen. Die zin blijft wel nazinderen (misschien enkel nog die 'ik wordt geboren' aanpassen).

Oeps! Dank je, Tudor

Musonius, wat een prachtige woorden. Ik heb je verhaal verschillende keren gelezen op verschillende dagen. Het wordt steeds mooier. Een mooie invulling van de opdracht.

Een verhaal dat van zichzelf al zingt. Mooi.