Lid sinds

4 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#350 - Zwarte zwaan

 

Zwarte zwaan

Licht zwetend stond ik in mijn zwarte zwanenpak in de coulissen te wachten tot het mijn beurt was om het toneel op te stormen. Ik was een beetje gespannen, maar dat was ik meestal vlak voor ik op moest komen. En zeker bij een première. Een beetje gezonde stress die ervoor zorgde dat ik alweer een topprestatie zou leveren. Zoals meestal.

Ondertussen voerden de witte zwanen gracieus hun danspassen uit op Tsjaikovski’s wereldbekende klanken. Bijna, nog even geduld. Een beetje zenuwachtig was ik nu toch wel, merkte ik tot mijn eigen verbazing. Stom, ik was toch een professional? Geschoold klassiek ballet. Honderden uitvoeringen, all over the world

            Maar vanavond, deze première, was anders. Vanwege die stomme choreagraaf die zo nodig een eigen interpretatie van dit muzikale meesterwerk moest maken want dat zou beter aansluiten bij de tijdsgeest bla bla bla…

Natuurlijk had ik geoefend en geoefend totdat ik de blaren op mijn voeten had. Zo professioneel was ik wel. Alleen geoefend, samen met de witte zwanen geoefend, samen met het orkest geoefend. En die choreograaf maar roepen en schreeuwen dat ik meer moest swingen. Swingen! Ik! Een klassiek geschoolde zwarte zwaan.

            Dertig seconden had ik nog. Ik was wat meer gaan zweten, mijn voeten tikten nerveus op de vloer. De mooie witte zwanen draaiden rond elkaar heen, de muziek zwol aan naar een crescendo. De opmaat voor mijn opkomst.

            En voor de totaal abrupte overgang van Tsjaikovski naar iets totaal anders, iets vreselijks, iets moderns. Ik gluurde nog een keer naar het toneel. De witte zwanen, onder aanvoering van de mooie witte hoofdzwaan, stonden nu in een cirkel terwijl de muziek een adempauze hield.

            Aftellen! Vijf, vier, drie, twee, één. Nu! Ik stormde het toneel op en keek tegelijkertijd naar het zwarte gat waarvan ik wist dat daar het premièrepubliek moest zitten. Een flitsgedachte, wat zouden dat hier van vinden?

            Het orkest zette opnieuw in. De eerste klanken. Pam, pam, pam, pampampampampampam. Shit, hoe moest ik nu alweer beginnen? Nog een keer dezelfde  introtune. Oké, ik had het weer. Op mijn rechtertenen, links voor, rechts achter. Swingen moest ik en swingen zou ik! De witte zwaan maakte zich los van haar groep en begon heupwiegend mijn kant op te swingen.

Op de klanken van Dancing Queen…

 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Jaap,

Je maakt gebruik van heerlijke ironie in je verhaal. De titel is toepasselijk en de plottwist dat je personage uitgerekend op ´Dancing queen´ moet dansen... Ik heb hard gelachen!

Je laat ook een mooie schrijfstijl zien: het is duidelijk dat je danser een professional is: de zenuwen, het afschuw van een moderne interpretatie van haar zo geliefde Tjaikovski... Dat zijn mooie manieren om te laten zien dat deze danser niet van gisteren is. De plottwist sluit daar alleen maar goed bij aan. 

Mooi geschreven!

Groet, 

Nadine 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Jaap, je hebt een leuk verhaal geschreven. Persoonlijk denk ik dat het verhaal in de tegenwoordige tijd nog meer tot de verbeelding spreekt, maar dat is mijn mening. Verder graag gelezen.

Ik was een beetje gespannen, maar dat was ik meestal vlak voor ik op moest komen. En zeker bij een première. Een beetje gezonde stress die ervoor zorgde dat ik alweer een topprestatie zou leveren. Zoals meestal.

Je schrijft 2x beetje en 2x meestal. Alweer en meestal is naar mijn idee ook dubbelop. Misschien kun je dit oplossen door de zinnen iets strakker te schrijven. Bijvoorbeeld: 
Ik was gespannen, dat was ik meestal vlak voor ik op moest komen, zeker bij een première. Gezonde stress die ervoor zorgde dat ik een topprestatie zou leveren zoals gewoonlijk.

Natuurlijk had ik geoefend en geoefend totdat ik de blaren op mijn voeten had. Zo professioneel was ik wel. Alleen geoefend, samen met de witte zwanen geoefend, samen met het orkest geoefend

Ook in dit stukje steeds de herhaling van dezelfde woorden. Ik snap wat je hiermee wil zeggen, maar het leest niet lekker. Probeer te variëren.

Een beetje zenuwachtig was ik nu toch wel, merkte ik tot mijn eigen verbazing.  --->  Je geeft in de eerste alinea al aan dat je staat te zweten en dat je gespannen bent. Dan is dat hier toch geen verrassing? Het is een herhaling van wat je al geschreven hebt. Je zou naar mijn idee de laatste zinnen van de eerste alinea weg kunnen laten.

Swingen moest ik en swingen zou ik! De witte zwaan maakte zich los van haar groep en begon heupwiegend mijn kant op te swingen.

Weer herhalingen. Die eerste twee keer swingen snap ik. Probeer of je voor de derde keer swingen iets anders kunt verzinnen. 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Prachtig verhaal, Jaap, erg geestig.
Ik deel de mening dat het verhaal in tegenwoordige tijd geschreven het nog beter zou maken.