Als ik de kleine zaal betreed, zie ik haar in het midden staan. De dansers die net nog druk aan met een wals bezig waren zijn allemaal in een kring om haar heen gaan zitten. Geen muzikant die dit aangekondigd heeft, noch heeft een overactieve danser zich als spreekstalmeester voorgedaan om dit om te roepen. Toch lijkt haar blik te zeggen dat ze al moet hebben geweten dat dit zou gebeuren.  
 
Als de contrabas inzet, geeft ze een knipoog in mijn richting. Ik kijk over mijn schouder om te zien of de ridder achter me staat. Waarom hij de ridder genoemd wordt, blijft een raadsel. Er zijn geruchten dat dat door zijn galante dansstijl komt, maar wie dat precies heeft beoordeeld is niet duidelijk.  

De ridder lijkt de zaal echter te hebben verlaten. Ogen bewegen zich in mijn richting. Als ik stappen in haar richting zet, klinkt er een voorzichtig applaus. Me afvragend in welke Julia Robertsfilm ik beland ben, pak ik haar in danshouding vast. Haar rug voelt bezweet aan alsof ze net een dansmarathon heeft afgerond. 
'Je kent deze toch?', hoor ik haar vragen. Door het grote lengteverschil kan ik haar uitdrukking niet zien. De gitaar doet mee met de contrabas, en de piano volgt. Het is voor het eerst dat ik op een bal laatstgenoemde instrument hoor. Het ritme lijkt een soort freestyle dat niet voor een dans is ontworpen. 
'Deze doe ik altijd met de ridder.' 
 
Haar voeten beginnen sneller te bewegen. Ik voer ook het tempo op, half struikelend. Onze danshouding is gewisseld; zij heeft de leiding overgenomen. De ridder kan leiden, volgen, volgend leiden, leidend volgen en alles wat ertussen inzit. Ik kan lijdzaam toezien hoe de dans zich voltrekt. 
'Doe gewoon alsof je de Parabla kent.' 
 
Opeens stopt de contrabas met spelen. De gitaar volgt, en als laatste de piano die ook direct van het podium wordt gehaald. De dansers wagen zich aan een muizenapplaus, waarschijnlijk uit beleefdheid. Het toneelspel lijkt over als er walsgeluiden van het podium komen en de dansers weer opstaan. Vanuit mijn ooghoek zie ik hem op me aflopen. Zijn haar zit vandaag erg galant moet ik toegeven. 
'Deze proberen?', vraagt hij met een krakerige stem. 
 
Zonder verdere introducties maakt de ridder zijn bijnaam waar. Hij leidt en volgt me door alle toonhoogtes heen. Ik snuif zijn kokosnootgeur op en laat me meevoeren door steeds sneller wordende ritmes, waarbij hij me met lichamelijke controle binnen de bochten houdt. Als de voorstelling nog steeds bezig zou zijn, hoeft die van mij voorlopig nog niet te eindigen.