Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 350 - Spijt (herschreven versie)

12 mei 2021 - 9:17

 

Er is één ding waar ik na al die tijd nog steeds spijt van heb.

Eind jaren vijftig was ik met mijn zus Lavinia in Oeganda, toen nog een Brits Protectoraat. Onze Engelse moeder had daar familie met een bananenplantage bij het Victoriameer.

We waren jong genoeg om de primitieve omstandigheden spannend te vinden, ook al hadden we moeite met de armoede van de bevolking. Destijds heetten die nog negers, maar dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen.

Neef George was onvermoeibaar: hij tufte ons rond in zijn jeep ('Een giraf, een giraf!' 'Allemaal apen!' 'Olifanten!') en had op onze laatste dag iets bijzonders geregeld in een naburig weeshuis. De kinderen gingen Afrikaanse dansen voor ons opvoeren, met trommels en al. Hij dacht vooral mij een plezier te doen, omdat ik ballerina was bij het Nederlands Ballet, waar we binnenkort met de repetities voor Tsjaikovski's Doornroosje begonnen. Daarin had ik mijn eerste prominente rol en ik was daar zo opgewonden over, dat ik er zelfs in Oeganda voortdurend aan moest denken.

De weeskinderen stonden druk lachend klaar op een hobbelig grasveldje en gingen vol vuur van start. George zat al gauw te glimmen van genoegen, maar ik was stomverbaasd: moest dit dans voorstellen, dit wilde gestamp met die heftige armbewegingen? Het had geen enkele gratie, geen enkele elegantie, niets wat dans voor mij zo magisch maakte en tot mijn verbijstering gingen Lavinia en George ook nog eens meedoen. Ik had zelden zoiets gênants meegemaakt, totdat het onvermijdelijke gebeurde en George, zwetend en grijnzend, mij het grasveld op trok. Ik was zo verstijfd van ontzetting, dat ik prompt struikelde over een graspolletje en verschrikkelijk door mijn rechterenkel ging.

De repetities voor Doornroosje begonnen zonder mij, en mijn enkel is nooit voldoende hersteld om de glanzende carrière op te bouwen die ik al precies had uitgetekend. Een paar jaar later was ik huisvrouw en moeder, met mijn dromen voorgoed kapot.
____________

Nu ben ik tachtig en krakkemikkig, maar lekker lang niet zo krakkemikkig als veel van mijn leeftijdsgenoten. Ik sta hier voor het buurtcentrum, waar zo meteen een workshop Afrikaanse dans begint en deze keer zal ik de vreugde niet laten verpesten door stomme angsten en vooroordelen. Eindelijk zal ik eens helemaal uit mijn dak gaan, zoals mijn kleinzoon het noemt.

Ik ga de rol van mijn leven dansen en het kan me niet schelen wat anderen ervan denken. Break a leg!

 

Gi

Lid sinds

8 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 mei 2021 - 15:03

Aurora, goed verhaal over gemiste kansen, maar net zoals er tegenwoordig vele 'black swans' bij ballet zijn, zijn er ook steeds meer 'whities' die in etnische groepen meedoen: 'break a leg!'

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 mei 2021 - 15:11

Leuk Gi, je kent de uitdrukking 'break a leg' ook. Dat was aanvankelijk waar ik mee wilde eindigen, maar ik was bang dat er teveel mensen zouden zijn die zich zouden afvragen wat ik daar in hemelsnaam mee bedoelde. Nu staat-ie er dankzij jou toch nog een beetje in.

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 mei 2021 - 15:42

Weer een prachtig verhaal. Graag gelezen. Mooi hoe de hp haar mening veranderd over de dans. Gemiste kans, maar ook nieuwe inzichten gekregen.

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 mei 2021 - 16:00

AB mooi verhaal, goede tijdssprong en belerend thema.

Sommige zinnen kunnen wat minder beschrijvend voor mij.

"Er is iets waar ik waar mijn hele leven spijt van heb gehouden." => is dit een courante uitdrukking? van iets spijt houden?

Graag gelezen. En break a leg is hier ook goed bekend.

Lid sinds

4 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 mei 2021 - 18:26

Hallo Aurora, 

Je hebt een mooi verhaal geschetst met een mooi contrast en je maakt het einde mooi rond! Toch is de toon van de tekst zelf  nog redelijk droog. Je omschrijft slechts af en toe wat het personage echt beleeft. Het wordt nu vooral omschreven. Kortom: hier is sprake van een gebrek aan show don't tell. 

Je mag de tekst gerust een vertellende toon geven, maar let er dan wel op dat je niet vergeet dat 'show' desondanks een belangrijke schrijftechniek blijft. 

Groet, 

Nadine

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
13 mei 2021 - 12:16

Hi Aurora, ik mis een beetje flow in je verhaal. Ik had een paar momenten die me uit het verhaal brachten. Ik struikelde al over je allereerste zin die volgens mij niet klopt? Bij de zin 'gespeend van elke gratie' zou ik toch een ander werkwoord kiezen. Ik zou een paragraaf niet beginnen met 'En', tweemaal krakkemikkig is misschien ook te vermijden. Hier en daar gebruik je meer woorden dan nodig. vb.
'Ik wil eindelijk eens helemaal uit mijn bol gaan en ik ga de rol van mijn leven dansen.' > 'Ik wil eindelijk eens uit mijn bol gaan en de rol van mijn leven dansen.'
'Het was gespeend van elke gratie, van elke elegantie, van alles wat dans zo magisch maakte..' > Het was gespeend van iedere gratie, elke elegantie. Het ontbrak alles wat dans zo magisch maakte...'
Ik denk dat je flow ook kan verbeteren door minder vaak het woordje 'en' te gebruiken.
Ondanks voorgaande 'tips' ben ik fan van je benadering van de opdracht en de setting. Mooi hoe een oudere ballerina terugblikt op het verleden, eentje waar mensen dromen precies iets te snel lieten varen. Groetjes, V.

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 mei 2021 - 9:55

Hallo Aurora, ik heb genoten van je verhaal. Ik ben het eens met sommige punten van de vorige schrijvers, alleen maken deze het verhaal voor mij niet minder mooi. Wat ik me wel afvroeg: ze gaat met haar zusje … dat maakt de HP voor mij niet zo oud. En dan blijkt ze al ballerina te zijn. Ik weet dat er jonge dansers zijn, maar als iemand zich nog verkneukelt om een giraf ? Ik ben veel in Afrika geweest en herken de sfeer.

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 mei 2021 - 9:08

Hoi Carolina, prachtig, hè, dat Afrika? Leuk dat je de sfeer herkent.

Mijn ballerina is in de twintig en verkneukelt zich inderdaad om een giraf. Zelf ben ik  zo kinderlijk dat ik zelfs op middelbare leeftijd telkens helemaal opgetogen ben als ik voor het eerst tijdens een reis weer een wild dier zie. Een familie apen op de weg uit het vliegveld is al genoeg om mij op te laten springen en van de eerste giraffes en olifanten ga ik nog steeds uit mijn dak.

Lid sinds

3 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 mei 2021 - 14:18

Hoi Aurora,

Dank je wel voor je mooie verhaal. Ik zie het helemaal gebeuren als iemand tegen haar zin de dansvloer opgetrokken wordt dat het dan helemaal mis gaat.

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 mei 2021 - 13:12

Mooi verhaal, Aurora. De vertelkeuze zorg er wel een beetje voor dat je als lezer op een afstand wordt gehouden en er niet echt inkomt, maar de vondst is goed en mooi verwoord.
Misschien kun je 'bevolking' in de derde alinea vervangen door 'inboorlingen' om het ouderwets denken nog meer cachet te geven.
Verder zou ik het mooi vinden dat je niet afsluit met 'break a leg', maar dit als titel zou gebruiken.
Met plezier gelezen.

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 mei 2021 - 7:39

Ik denk dat 'inboorlingen' een brug te ver is, Musonius. De ik-persoon vertelt vanuit het heden en is er inmiddels van op de hoogte dat 'negers' politiek incorrect is, dus ik denk niet dat ze nu nog 'inboorlingen' zou gebruiken.