#349 mijn vader

‘Hé, pst, pst,’ hoor ik in mijn slaap. Is dit een deel van mijn droom? Nee, want die ging ergens anders over. Schepen, zee, storm, een liedje. Niet over ‘hé, pst, pst.’ Ik hoor het nog een keer.

‘Hé, pst, pst.’ Ik word wakker, beweeg mijn hoofd en kijk in het schemerduister rond. Mijn vrouw is het niet, die ligt rustig naast me. Hond Buster ligt slapend op het voeteneind en zou vast zijn aangeslagen bij een onbekend geluid. De wekkerradio flikkert een beetje, alsof die last heeft van een onzichtbaar elektromagnetisch veld.

Ik richt me voorzichtig op en kijk nogmaals in het rond. En slaak dan bijna een gil! Een vorm lijkt zich aan het voeteneind van mijn bed te materialiseren. Een gestalte, een menselijke vorm. Langzaam, eerst nog vaag en dan steeds duidelijker. Ik hou mijn adem in en blijf, half opgericht zittend, heel stil. Shit, wat is dit? Of beter nog, wie is dit? Mijn vrouw en hond slapen rustig door. Toch een droom? Ik heb niet veel gedronken gisteravond. Ik doe mijn ogen dicht in de hoop dat de verschijning weg is als ik ze weer opendoe. Niet dus. De gestalte is nu duidelijk zichtbaar, ondanks de duisternis. Alsof hij, of het, licht uitstraalt. Ik zie dat de wekkerradio stil is blijven staan op 03.59 uur.

Ik verroer me nog steeds niet en kijk, met een wild kloppend hart, tussen mijn oogharen door naar dat iets aan het voeteneind. Het staat er nog en heeft nu duidelijk een menselijke vorm.

Ik kijk nog een keer. Nee! Dit kan niet! Ik zie nu duidelijk dat het mijn vader is die daar in het vage lichtschijnsel staat. Mijn vader zoals ik hem voor het laatst heb gezien, vlak voor zijn overlijden, nu bijna twintig jaar geleden. Dun grijs haar, grote oren, ingevallen wangen, uitgemergeld, doodziek.

Ik probeer me op te richten maar lijk verlamd. Hij houdt een vinger voor zijn lippen om aan te geven dat ik stil moet zijn. Doodstil.

‘Dag mijn zoon,’ zegt mijn vader. ‘Ik moest je nog steeds wat vertellen.’ Hij zwijgt even. ‘Daar heb ik tijd voor nodig dus heb ik de klok stilgezet. En wees niet bang. Je vrouw en de hond merken niets.’ Ik luister.

‘Mijn verhaal, mijn jeugd in Nederlands-Indië, de oorlogsjaren in Nederland als jongvolwassen onderduiker. Ik heb het je, tot mijn grote spijt, nog nooit verteld.’

En toen vertelde hij eindelijk zijn verhaal.