#347 Het meisje dat naar de Efteling wilde

Ik zat net heerlijk te soezen in het vroege lentezonnetje op een bankje in het park, maar ben op slag klaarwakker als een grote pluchen beer recht op mij af komt lopen.
Mijn op hol geslagen hart komt pas tot bedaren als blijkt dat het knuffelbeest wordt voortgedreven door kindervoetjes.
Het dier zet zich neer aan mijn voeteneinde en de poppenspeler laat zich zien: een jonge deerne met vuurrode lange lokken, grote groene ogen en sproetjes op haar neus en konen. Typisch zo'n product dat blikken van vertedering ontlokt aan oudere dames en bij jonge vrouwen de biologische klok luider doet tikken. Ze draagt een gele coltrui, een tuinbroek en een paarse rugzak die zo zwaar gevuld is dat de naden protesteren.
Ze klimt op de bank, doet de rugzak af, tilt de beer van de grond en zet hem tussen ons in.
“Hèhè, even uitrusten, hoor!” puft ze.
“Had je hem niet beter thuis kunnen laten?” vraag ik, enigszins geïrriteerd omdat hij in mijn persoonlijke ruimte is komen zitten.
“Nee nee, beer moet mee, want ik wil naar de Efteling”, zegt ze stellig.
Ze vouwt haar benen onder haar billen en begint als een kleine lorelei al neuriënd haar haar te borstelen.
Ik tracht mijn aandacht weer te verleggen naar de toonkunsten van merels, lijsters en winterkoninkjes, en de welriekende parfums van krentenboompjes en magnolia's, maar haar woorden hebben zich als pitbulls vastgebeten in mijn gedachten en mijn brein zoekt wanhopig naar een causaal verband tussen het meeslepen van een uit de kluiten gewassen speelgoedmonster en het verkrijgen van een snoepreisje.
Ik besluit mijn hersenen niet langer te pijnigen en in eenvoudige bewoordingen verzoek ik haar zich nader te verklaren.
“Als ik mamma laat zien wat pappa voor me gekocht heeft, dan wil ze mij altijd een nog groter cadeau geven”, lacht ze.
 Jij smiecht! denk ik. Dan dringt de betekenis van haar volle rugzak tot mij door en ik word overspoeld door een golf van medelijden.
“Dus je ouders zijn gescheiden? Wat naar voor je!”
Ze schudt haar rode manen.
“Nee hoor, bijna al mijn vriendinnetjes hebben gescheiden ouders en zij hebben allemaal twee kamers en zo. Ik wilde écht dat mijn ouders ook zouden scheiden.”
Er drijft een wolk voor de zon. Het is meteen een stuk killer.
Iets in haar woordkeuze verontrust mij.
“Wat heb je gedaan!”
Ze glimlacht geheimzinnig. Ze brengt haar lippen dicht bij het oor van haar beer en fluistert: “Zullen we het hem vertellen?”
Dan legt ze haar oor voor de snuit van de beer te luisteren.
Onwillekeurig neig ik ook mijn oor naar het dier. Als ik de absurditeit van deze beweging inzie, schiet ik snel weer overeind.
Blijkbaar verleent de beer toestemming, want ze komt met een bekentenis.
“Ik heb het sjaaltje van de juf gepikt en tussen de kussens van de bank verstopt, zodat mamma het zou vinden. Nou, en dat was het begin.”
Ik krijg het ijskoud, ondanks dat de zon weer tevoorschijn komt.
“Niet verder vertellen, hoor!”
Ze klimt van de bank en doet haar rugzak weer om.
Ik buig me naar de beer en fluister in zijn oor: “Ren voor je leven!”
“Wat zei je?” vraagt het meisje terwijl ze de beer van de bank trekt.
“Veel plezier in de Efteling”, zeg ik.
Ze werpt mij haar allerlieftalligste glimlach toe en vervolgt haar weg.
Hoofdschuddend kijk ik haar na.
God bewaar ons voor de volwassen versie van deze kleine heks.