“Zo honingneus, zet je hier maar naast deze mevrouw.”
“Honingneus, is dat de naam van jouw beer?”
“Jazeker, bijen maken hun nesten soms in holle bomen. Beren klauwen de bijenhuisjes open. Dat is niet  leuk voor de bijen maar ze hebben honing zat en daarom laten ze de beer met rust en kan hij zijn neus in de lekkere honing stoppen.”
“Jij weet  wel veel van beren lieverd, hoe oud ben je?”
“Net zo oud als het aantal klauwen van Honingneus, dat zijn er acht, maar een echte beer heeft er tien, net als onze vingers.”
“Hij lijkt wel een grote vriend van je?”
“Hij is mijn BFF, wil jij ook een vriend van hem worden?”
“Graag.”
“Neem hem dan maar bij zijn poot, als hij niet krabt is hij jouw vriend, ik ga intussen wat spelen.”
“Hoe heet jij dan?”
“Tania, tot straks!”
Het meisje verdwijnt tussen de struiken in het park.
Van zodra ik de berenpoot vastneem gaat er een siddering door mijn lijf en als ik in zijn kraalogen kijk lijkt het of ze vochtig zijn.
Ik krijg een kleurtje wanneer een stel jongelui voorbij wandelt en geamuseerd kijkt naar mij en het pluchen gevaarte naast mij.
Even later keert het meisje weer.
“En, is hij al een vriend van jou?”
“Hij mag mij wel, hij heeft aldoor mijn hand vastgehouden.”
“Oké, dan is hij nu jouw vriend, praat gerust wat met hem.”
 Ik merk  dat het kind schrammen op haar arm heeft.
“Heb jij je bezeerd aan de struiken?”
 “Nee hoor, die heb ik van beer, zijn nagels zijn soms erg scherp.” Ze verdwijnt weer tussen het groene lover.
Dan hoor ik de beer spreken: “Dat geloof je toch zelf niet?”
Ik schrik mij een bult en stamel: “Hoezo? Wat geloof ik niet?”
“Dat ik die schrammen heb aangebracht. Mijn nagels zijn zwarte wollen streepjes, niet echt dus, daar kan ik heus niet mee krabben.”
“Waar komen die dan vandaan?”
“Van thuis, daar gaat het er niet altijd vrolijk aan toe, agressief zelfs.”
Ik vergeet dat teddyberen niet verondersteld worden te kunnen praten en wil meer te weten komen.
“Wordt ze dan mishandeld of zo?” durf ik vragen.
“Dat is het minste wat u kan zeggen. Soms gaat het er zo heftig aan toe dat ik zelf ogen en oren sluit. Dat is niet zo heldhaftig, maar meer kan ik niet doen. Kijk, ik ben een echte  Steiff teddybeer en weinigen weten dat wij met derden kunnen praten wanneer iemand in nood is." (*)
Honingneus zegt verder dat het kind gevaar loopt en hij daarom met mij kan praten.
“Hier ben ik weer!” Tania komt aangelopen. Ze merkt dat ik nog steeds de poot van haar beer vast heb. “Zo, zo, Honingneus, moet ik nu jaloers worden? Jij bent toch niet verliefd geworden op die mevrouw, die is veel te oud voor je.” Dan kijkt ze mij aan: “Grapje! Maar hoe heet jij?”
“Mijn naam is Helena.”
“Dat is een echt mooie naam. Wij moeten ervandoor. Kom Honingneus.”
“Zeg, Tania, ik heb een idee. Zal ik met jou even mee naar  huis wandelen, ik wil graag zien waar jullie wonen?”
“Mij best,” lacht Tania: “dan mag jij Honingneus dragen.”
Het meisje geeft mij een hand en met de andere hand omklem ik de beer. Ik merk dat hij glimlacht.

(*) verwijderd gedeelte na reacties:

Dat stamt uit de tijd dat Theodoor of Teddy Roosevelt, de president van Amerika weigerde een weerloos beertje te doden dat jagers voor hem hadden gevangen.”
Honingneus zegt verder dat het kind in gevaar is en dat hij daarom met mij kan praten. Hij zegt dat ze toegetakeld wordt door haar stiefmoeder. In haar driftbuien heeft het enge mens gezworen alle blonde lokken van het kind af te knippen als ze iemand durft vertellen over de slagen die ze regelmatig moet incasseren.