Af en toe loopt er een jogger langs, ik kijk hoe hun voeten zich afrollen op het asfalt. De ingehouden kracht die hun handen bijna tot vuisten balt. Terwijl ze in gedachten hun ademhaling volgen.

Aan de overkant van het pad ligt een strook gras met enkele struiken en planten die een opening laten waar het water begint. Een stel ganzen zit op de kant. Ze zijn met drie, dat is goed, oneven aantallen zijn goed zeggen ze.

Naast me is een jong meisje verschenen, met een niet zo jonge beer. De beer torent boven haar uit wanneer ze op de bank naast me zit. Haar voeten zweven zo’n 10cm boven de grond. Ze blijven bewegen, zoals twee liften die elkaar in evenwicht houden. Wanneer de ene naar boven gaat gaat de andere steevast naar beneden. Eerst is het stil.

“Kijk, zie je de ganzen?” vraagt ze. Ik kijk naar haar, maar haar blik blijft strak naar voren gericht. Sprak ze tegen mij of tegen de beer? Het lijkt er niet op dat ze een antwoord verwacht.

“Mijn mama is dood” zegt ze, alsof dat alles verklaart.

“Die beer”, voor het eerst kijkt ze me aan, “was van haar”. Voor alle duidelijkheid wijst een vinger in de richting van het grote ding naast haar. Ze pakt hem in een houdgreep en haar voeten raken de grond weer. De neus van de beer draait zich in mijn richting. Vanachter de klittende vacht klink nu een piepstem. Ik schiet in de lach en speel het spelletje mee. De beer vraagt me hoe ik heet en waarom ik alleen ben.

“Is het niet eng om alleen te zijn?” klinkt het. Ik leg uit dat ik graag alleen ben en van de stilte geniet.

De beer gaat weer zitten en het meisje verschijnt weer.

Ze gaat terug op de bank zitten, lenig als een kat trekt ze haar benen in een kleermakerszit.

Haar handen frutselen aan de veters van haar versleten schoen.

“Ik vind het zo erg dat mijn mama alleen is,” fluistert ze zacht.

“Jij bent er toch,” antwoord ik, “en beer ook”

Ze kijkt me aan, haar ogen vochtig, “maar ik ben toch niet bij haar!”

“Juist wel” antwoord ik, “zolang jij aan haar denkt is ze altijd bij jou.”

Bedenkelijk kijkt ze me aan, “in mijn hart?” vraagt ze, “dat zegt papa altijd.”

“Inderdaad!”

Zwijgend kijken we hoe de wind speelt met bladeren op het gras, hoe ze in een cirkel opwaaien en dan weer liggen gaan. Hoe ze trillend voelen hoe de wind trekt.