Boer Teun rende in paniek de woonkamer binnen. 

'Betty kan spreken!' riep hij tegen zijn vrouw die haar breinaalden neerlegde.

'Ons koe? Ge vangt!' zei zijn vrouw. Ze fronste haar wenkbrauwen en keek naar haar man als een koe naar een trein. Boer Teun hakkelde moeizaam dat hij het eerst niet had opgemerkt dat Betty sprak, maar dat hij was geschrokken toen ze erg kwaad werd wanneer hij haar wou melken.

'Kwaad?' vroeg zijn vrouw, 'Dat moet ik zien!' 

Op hun klompen stormden ze naar de stal. Ze waren nog niet goed binnen of Betty brulde: 'Zijt ge uw madam gaan halen? Lafaard!'
Teun’s vrouw slaakte een kreetje en zei: 'Ongelofelijk!'
'Wat ongelofelijk is, is hoe ongelofelijk vies die vieze vent van u is,' zei Betty, ‘met zijn vuil manieren.'
Boer Teun’s vrouw staarde naar haar man. Hij ontweek haar blik.

'Hij komt hier altijd binnen dat hij mijn spenen eens goed zal betasten,' vervolgde Betty, 'en dat mijn uiers geiler zijn dan d’uwe!'

'Dat is niet waar!' ontkende boer Teun snel.

'Ah nee zeker? Altijd die rits open en maar sjorren aan dat stokske, viezaard!' riep Betty en richtte zich dan tot Teun’s vrouw, 'Voelt gij iets, madam, als hij u pakt? Een stierenlul kunt ge dat niet noemen!' Betty kon een lachje niet onderdrukken.

'Eum… ‘t is al heel lang geleden,' stotterde de vrouw.

'Wat?' slaakte Teun, 'Ge gelooft dat beest toch niet?' Hij richtte zijn vinger beschuldigend naar de koe.

'Ik een beest?' loeide Betty, 'Gij zijt hier het beest! En altijd maar klagen over haar. Dat zij slappe tetten heeft. Dat ze een oude doos is. En maar trekken aan mijn tepels. En aan dat pinkske.' Betty sloeg met haar staart op de grond, om de dramatiek van haar woorden kracht bij te zetten.

'Ge ziet ze vliegen, Betty!' riep Teun kwaad, 'Schat, ge gaat toch niet naar dat mormel luisteren?'

'Mormel,' bedacht Betty zich, 'zo noemt hij u altijd, madam. “Mijn mormel is weer aan het zagen” of “Dat mormel is frigide”. Trouwens hoe is ‘t met uw aambeien?'

'Aambeien?' vroeg de vrouw, 'Hoe weet gij dat?'

'Van uwe vent, aja!' lachte Betty, 'Hoe anders? Ik heb geen telepathische gaven hé! Alles heeft ‘em mij verteld!'

'Betty…' siste Teun.

'Dat hij dacht dat het van de wortels kwam. Die aambeien. Dat ge ze in uw gat steekt. Dat peinst die zot van u,' Betty keek zielig naar Teun’s vrouw. 'Echt madam, ge zijt getrouwd met ne maniak!' 

Teun werd kwaad: 'Dit kan toch niet? Koeien praten niet. Ik bel naar Dirk.'

Hij nam de hand van zijn vrouw en sleurde haar uit de stal.

'Dirk,’ zei Betty tegen de deur, 'dat is nog ne grotere vetzak. Een veearts? Tarara, dierenneuker ja! Godverdomme, laat die maar thuis.'

Weer in huis belde Teun naar Dirk en legde de situatie uit.

'Oh nee!' zei Dirk.

'Straks gelooft mijn wijf dat beest nog!' zuchtte Teun, 'Ge moet dat hier rap komen oplossen!'

'Luister,' antwoordde Dirk, 'maakt u geen zorgen, binnen een week is dat gedaan.'

'Gij kent dat?' Teun was verbaasd dat Dirk niet verbaasd was.

'Het is gekend,' zei Dirk, 'komt niet veel voor. Maar het kan wel deze bijwerkingen hebben.'

'Bijwerkingen?' vroeg Teun. 

Even was het stil aan de lijn, dan klonk Dirk beslist: 'AstraZenica.'

 

 

 

 

----  ORIGINEEL -----

VROUW:     Dus ge kunt met ons Betty praten?

BOER:        Dat zeg ik toch!

VROUW:     Met een koe? Dat kan toch niet! Waar hebben jullie het dan over gehad?

BOER:        Eerst had ik niks door. Zoals altijd kwam ik de stal binnen en zei: ‘Goedemorgen, Betty’ en ze zei: ‘Goedemorgen, Boer’ terug. Ik had niks gemerkt. Maar toen ik zei: ‘We zullen je eens melken’ werd ze kwaad.

VROUW:      Kwaad?

BOER:        Dat ze het niet meer wil dat ik haar melk, zei ze. Vrij onbeschoft trouwens. Ik was van mijn melk! Ben dan meteen naar hier gekomen.

VROUW:     Ik ga mee naar de stal!

---

BETTY:       Zijt ge ze gaan halen? Lafaard!

BOER:        Ziet ge? Ze kan praten!

VROUW:      Ongelofelijk!

BETTY:       Wat ongelofelijk is die vetzak van uw vent! Met zijn vuil manieren!

VROUW:      Vuil manieren?

BETTY:       Altijd komt hij hier binnen dat hij mijn spenen eens goed zal betasten. Dat mijn uiers geiler zijn dan d’uwe!

BOER:        Dat is niet waar!

BETTY:       Ah nee zeker? Altijd die rits open en maar sjorren aan dat stokske. Viezaard! Voel jij iets, madam, als hij u pakt? Een stierenlul kunt ge dat niet noemen!

VROUW:      Eum… ‘t is al heel lang geleden.

BOER:        Wat? Ge gelooft dat beest toch niet?

BETTY:       Beest? Ik? Gij zijt hier het beest! En altijd maar klagen over haar. Dat zij slappe tetten heeft. Dat ze een oude doos is. En maar trekken. Aan mijn tepels. En aan dat pinkske.

BOER:        Ge ziet ze vliegen, Betty! Schat, ge gaat toch niet naar dat mormel luisteren?

BETTY:       Mormel. Juist, zo noemt hij u altijd, madam. ‘Mijn mormel is weer aan het zagen’ of ‘Dat mormel is frigide’. Trouwens hoe is ‘t met uw aambeien?

VROUW:      Aambeien… Hoe weet gij dat?

BETTY:       Van uwe vent, ahja! Hoe anders? Ik heb geen telepathie hé! Alles heeft ‘em mij verteld!

BOER:        Betty…

BETTY:       Dat hij dacht dat het van de wortels kwam. Die aambeien. Dat ge ze in uw gat steekt. Dat peinst die zot van u. Echt madam, ge zijt getrouwd met een maniak!

VROUW:      Maar ik steek toch niks in mijn…

BOER:        Uiteraard niet schat. Dat monster is gek geworden. En dat gepraat van die koe? Dat kan niet. Ik bel naar Dirk.

BETTY:       Dirk, dat is nog een grotere vetzak. Een veearts? Tarara! Dierenbeul, ja! Godverdomme, laat die maar thuis.

BOER:        Kom vrouw, we zijn hier weg. Ik bel Dirk.

---

BOER:        Ge moet dringend komen! Ons Betty kan spreken!

DIRK:          Oh nee!

BOER:        Allé, spreken… eerder vloeken. En ze is kwaad op mij. Ik mag ze niet meer melken.

DIRK:          Luister, maakt u geen zorgen. Binnen een week is dat gedaan.

BOER:        Gij kent dat?

DIRK:          Het is gekend. Komt niet veel voor. Maar het kan wel. Bijwerkingen.

BOER:        Bijwerkingen?

DIRK:          AstraZenica.