#345 herinner het voor...

De keukenmessen set op de spaarkaart leek voor Linde zo luxe als een Peugeot. Maar tweehonderd euro uitgeven in twee maanden, om dan vijfenzeventig euro te betalen voor keukenmessen die ze niet nodig had: ze zou beter moeten weten.

Niettemin pakte ze een pak biologisch knoflook erbij. Maar toen schrok het pak uit haar hand door borende vingertikken op haar schouder.

”Hé, jij, mevrouw… U was erbij! Ik ben het- Uw naam…- dat oude echtpaar in de sloot dan, weet u dat nog?” De oude man had meer rimpels dan zijzelf, al dan niet met meer rood erin.

Oh jee, niet op mijn leeftijd toch, dacht ze. “Sorry, u vergist zich. Ik weet van niets.” Ze nam haar winkelkarretje naar de kassa’s, bijna leeg.

Maar de oude man liep mee met zijn handen achter zijn rug. “Doorn, junior. U weet het misschien niet meer, maar wij hadden eens samen met mijn vader een oud echtpaar van de verdrinking gered… uit een duofiets! Wij wonnen dankzij u een mooie bronzen medaille… heeft u misschien nog steeds dat mes trouwens?”

Andermans details die haar alleen maar afleidde van haar goeie dag. In een oogwenk pakte ze nog een pak oplaadbare Duracell. Maar de man vergezelde haar nu stilletjes.

Linde rekte haar wenkbrauwen. Iemand gered hebben, dacht ze, ik zou het wel hebben onthouden als het waar was! Maar als de oude man haar herkende van iets, dan zou ze hem net zo willen herkennen.

Ze stopte en keek naar zijn rimpels. Bij nader inzien leken zijn kleine rimpels haar niets meer te betekenen: De man grijnsde van oor tot oor. “Vijftig jaar geleden.” mompelde hij.

De woorden gleden ongewild haar oren in, haar keel in. Ze herinnerde zich weer dat ze naar huis wilde, om in het weekend hier weer boodschappen te doen voor haar spaarkaartje.

“Meneer, u maakt mij bang.” Ze spuugde het eruit. ”Ik ben niet de vrouw naar wie u zoekt.” Ze bleef blikken terugwerpen: de man leek alles behalve haar te zien in zijn ogen. Ze bedacht zich over zijn rimpels.

Zijn stem leek veertig jaar jonger, als dat van een soldaat ter attentie. “U won die oorkonde!”

Eenzame jongemannen die in de schappen zochten keken nu naar hen; kinderen verscholen zich achter hun ouders, die waren gegrepen door dezelfde, nieuwsgierige trance. Vakkenvullers lieten hun werk voor wat het was.

Doorn Junior ging door. ”Mevrouw, wij hadden niet gesproken op de ceremonie toen, maar ik wil over die dag praten … bijpraten. Alstublieft…”

Haar ogen gingen wijd open: die man was aan haar gehecht! Ze nam haar zeven artikelen richting de snel-kassa. Tienerpersoneel vormde een ring rondom Doorn Junior, die schitterde met zijn ogen over hun schouders.

Buiten scheen er maar één rode ster. Een zekere woekerlade in haar schrijfkamertje schoot haar te binnen, naast haar vitrine.

Wat is gebeurd is gebeurd, dacht ze bij zichzelf, niets meer dan een nostalgische oude man die de dag eens moest plukken.