#345 Alles goed

Goede vondst, goed uitgewerkt. Al lijkt het mij wel een beetje vreemd dat twee mensen binnen zijn gehoorafstand over hem praten.
Met plezier gelezen.

Hallo Vincent, mooi hoe je de situatie illustreert, beeldend en met humor. De frustratie van Matthijs is voelbaar en die kan ik me goed indenken. Graag gelezen!

Hi Vince, knap hoe jij je inleeft in de wereld van Matthijs en dan die steek onder water naar de beide zonder twijfel verdienstelijke verzorgers, die hier wat steken laten vallen.

Hoi Vincent, knap verhaal met veel inlevingsgevoel. Mooi verwoord, graag gelezen.
@Musonius, ik vrees dat het maar al te vaak gebeurt in de zorg: praten over iemand op gehoorsafstand. 

Hoi Vincent, wat een ijzersterk verhaal! Je hebt een originele insteek gekozen, ik word er eigenlijk stil van. Maar ook wel een beetje kwaad om zo'n gebrek aan inlevingsvermogen/inzicht aan de kant van de begeleidster. Met bewondering gelezen! 

Knap verhaal. Soms ietwat herhalend (dat die winkelmand op zijn spraakcomputer staat). Erg sterk einde, je voelt de radeloosheid van Matthijs' situatie.

Voor mij mag de eerste zin weg.

Genoten en gevoeld.

@ Musonius, dank voor je compliment. Als je in een rolstoel zit, spreken de mensen meestal tot je via de persoon die erachter loopt. Niet bekend met dat fenomeen?

In de zorg gebeurt het ook geregeld, dat zoals Gi aangeeft, zelfs verdienstelijke begeleiders/verzorgenden zich onder de werkdruk schuldig maken aan 'over' mensen praten ipv 'met'. Of aan dat we voor anderen bepalen wat goed voor ze is etc etc. 

@ fief, @karinska @ ton en @ gi, dank voor jullie complimenten. Heel blij dat het gelukt is om de belevingswereld van Matthijs weer te geven.

@ Tony, ja, dank voor je scherpte. Matthijs zijn focus zit vooral op dat mandje dat hem zijn kans te spreken ontneemt, maar ik zie nu ook dat ik het een aantal keer herhaal. Stoort het? Want dan moet ik er wat aan veranderen. Ik zal nog even naar de eerste zin kijken.

Oje, wat een heftig verhaal. 

Vincent, 

Bijzonder verhaal, erg mooi. Toen ik begon met lezen, vroeg ik mij af of de vertelstem wel consequent was met het hoofdpersonage. Het werd me - zeker aan het einde - duidelijk dat dit wel zo was. De interactie tussen de begeleiders en de isolatie die het hoofdpersonage hierbij moet ervaren, vind ik erg mooi naar voren komen in de tekst.

Twee suggesties:
Wellicht de spastische armen van het personage niet direct letterlijk benoemen, maar kenbaar te maken aan de lezer door middel van een gebeurtenis of handeling. (Overigens past jouw keuze om het zo direct te benoemen, ook weer goed in de rest van het verhaal. Wellicht eens iets om mee te experimenteren, kijken wat het beste werkt?)
Tweede puntje. Ik zou het een toevoeging vinden om nog enkele indrukken uit de supermarkt mee te krijgen, vanuit de ogen van het hoofdpersonage. Observaties die de isolatie van dit personage al een beetje weerspiegelen. Dit zou helpen de scène nog overtuigender te maken, voordat er naar de dialoog tussen de twee begeleiders wordt overgegaan. 

Heel mooi verhaal, bedankt hiervoor! 
 

@ Katja, dank voor je reactie. Wat vind je er heftig aan?

@ Lotte, dank voor je uitgebreide feedback! Iets meer 'show, don't tell' bedoel je voor wat betreft de spasticiteit? Ik was er al niet zeker van, om het zo plompverloren direct erin te zetten maar ik wilde dat het iig duidelijk was. Kom er weer niet mee weg. :) Ik zal Tony's suggestie om de eerste zin te verwijderen toepassen zodat ik wat extra woorden kan gebruiken. Die kan ik dan inzetten om een indruk van de winkel te geven. 

Hallo Vincent, prachtig verhaal - schrijnend contrast tussen de haast van de hulp en het tempo waaraan de geholpene gebonden is. Laat die eerste zin erin, dat eeuwige "show don't tell" wordt af en toe bijna een dogma. Dito die "zwaar spastisch" armen: de spasticteit is essentieel, zwaar is misschien een tikje zwaar (misschien "zware" of "onwillige"') Ook bij dat isolement zet ik een vraagteken: de recalcitrantie van de "ontnomen vrijheden" zegt meer over Matthijs, de ware crux zit hem niet in het islolement maar in het onvermogen van de hulp zich in te leven in tempoverschil. Daardoor gaan Mina en Daniel voorbij  aan het feit dat Matthijs noodgedwongen letter voor letter moet communiceren, en diagnosticeren ze de tijd die zij niet hebben als achteruitgang bij Matthijs. Het "monddood makende mandje" en de "ontkneveling" zijn prachtige vondsten, misschien moet je hoogstens in de laatste zin niet de ik-figuur "via de spraakcomputer" laten praten, maar duidelijk maken dat de computer praat - een strakkere aansluiting met het antwoord dat Matthijs in de voorgaande alinea al was begonnen te formuleren, en nu eindelijk af is. Net als de vergeten appels, die hij had uitgesproken toen Mina haar vraag alweer vergeten was.

Heb ik al gezegd dat ik het een heel mooi verhaal vond?