#345 Amnesius

Hoi Bob, een intrigerend verhaal. Dat moet wel een heel gedoe zijn als je steeds alles vergeet, maar je hp lost dat handig op. Waar ik enigszins over struikelde, is dat hij nog net zijn voordeur herkent maar vervolgens wel zonder problemen de informatie kan uploaden in de cloud.  
Maar verder met plezier gelezen.

Hij begint herinneringen op te halen aan “onze oude vakanties”, over hoe we liftend door Duitsland trokken en bij Helmstadt niet verder konden omdat geen vrachtwagenchauffeur twee berooide lifters door de Oostcorridor naar Berlijn mee wilde nemen, over hoe we toen in arren moede zuidwaarts gelift zijn tot aan het Gardameer, hoe we schnabbelend en snaaiend drie weken door Europa gereisd hebben.

Dit is een enorm lange zin. Misschien kun je dit ook in twee of drie zinnen zeggen.

Heel lang geleden zei mamma tegen me dat pappa op een wolk over ons waakte. Dat weet ik nog altijd. Zolang ik mijn telefoontje heb kan ik er voor zorgen dat alles wat ik zie en hoor ook naar die wolk toegaat. En als mijn leven straks af is en er geen gebeurtenissen meer bijkomen, ga ik ook naar die wolk en dan kan ik er met pappa over praten.  

Dit leest alsof het door een kind verteld wordt, terwijl het hele verhaal vanuit een volwassen man beschreven is.

En dat maakt het dus goed, bedoel je.

Maar die wolk, die is nog wat gekunsteld. Dat mag mooier uitgewerkt.

@Fief Lange zin zie ik niet zo als een probleem, zijn tenslotte drie nevengeschikte zinnen. Als je die gaat ophakken krijg je een veel brokkeliger geheel. 

Wolk-stukje ben ik nog niet uit, heb al stevig moeten hakken. Wat van A's brein over is, is het kinderbrein en de handvaardigheid van de smartphonegebruiker (kinderen van eentiende van mijn leeftijd snappen er meer van dan ik, dus ik zou reddeloos verloren zijn). Maar zo als het is, is het niet het beste, die mening deel ik. FFT.

Bob, ik vind hem erg goed. In zekere zin herkenbaar. Als ik naar de supermarkt moet lijdt ik aan dezelfde ziekte en hoe meer ik het voel, hoe meer het altijd zo is. Die blondine?

"kijk in een mij uiteraard onbekend gezicht" eerste paragraaf. Voor mij mag die 'uiteraard' er dan nog uit. Hoewel het sterk verwittigend is, maak je met de rest van je tekst het zo duidelijk, dat het dan nog even zonder mag voor mij. Maar goed, details! Wat zei ik net? Goede tekst! Wat? Dat ik niet graag naar een supermarkt ga!

Enjoyed Bob!

Tony, dank je wel. Zit nog een beetje te plussen over dat uiteraard. Verwittigend is een mooi woord, (plechtig in het Noorden, gewoon in het Zuiden), daarom zou ik "uiteraard" wel willen schrappen. Maar het leidt ook naar "Ik ken niemand", en dat vind ik wel een beetje een sleutelzin voor mijn hoofdfiguur. Dus ik laat "uiteraard" toch maar staan

Edit: Heb inmiddels het slot bewerkt om het een iets minder kinderlijke toonzetting te geven. Hoop dat het zo beter is. (@Fief: ook iets aan de voordeur gedaan).

Mensen die in coronatijd bijna niet meer weten dat ze Maarten heten, je zult ze de pijp maar moeten geven.

In je liftreis lees ik wat heerlijke jeugd-autobiografie. Je weet ook veel over het leven met amnesie. En het fiksen van loopholes met technologie. ie.

Ik vrees dat de associatie van de cloud met de vader op een wolkje te jeugdig is om te passen bij de volwassen, nog niet totaal willoze Maarten. Maar goed, de ☁️-metafoor is er uiteraard niet voor niks. 'Ze staan op een serverpark in Groningen CO₂ te blazen' klinkt bovendien ook zo droogjes. Misschien red je het als je hem op een volwassen toon laat praten, congruent aan de rest van je tekst. En dat hij kennelijk nog steeds in dat wolkje gelooft, maakt hem m.i. eerder verstandelijk beperkt, of extreem religieus, (wat beide bepaald niet blijkt uit het voorgaande) dan iemand met geheugenissues.

Bob, je hebt een en ander aangepast. Het leest al een stuk beter. Ik onderschrijf het gevoel van iemand met een verstandelijke beperking nog wel. 

Getrouw loop ik de route die mijn telefoon mij aangeeft, ik hoef alleen maar het poppetje op het scherm te volgen tot het bij het huisje bovenin aankomt. ---> waarom niet gewoon: Getrouw volg ik de navigatie op mijn telefoon. Een poppetje volgen naar het huisje onderstreept weer dat kinderlijke/verstandelijk beperkte.

Hallo Kruidnagel, been there, done that, inderdaad, maar de cloud is onontgonnen  terrein voor me - zelfs iphones gaan al te ver. Wellicht vandaar. Heb geprobeerd het slot wat meer vanuit de optiek van een fors amnestische bejaarde te schrijven. Niet helemaal gelukt, dus?

@Fief: dank je, ik heb bewust gekozen voor de simplistische aanpak."Navigatie" is nmm buiten het breinbereik van Maarten - maar ik ben vergeten hoe geheugenbeperkingen precies voelen.

Ik vind hem zo veel beter, Bobcom!

Hoi Bob,

Ik vind het 'uiteraard' in de zin " Ik draai me om en kijk in een mij uiteraard onbekend gezicht: ik ken niemand" ook wat uit de lucht vallen. 

Zou je het eventueel ook anders op kunnen lossen door een kleine zin toe te voegen? Bijvoorbeeld zoiets als:

"Ik draai me om en kijk in een onbekend gezicht. Dat is niet vreemd; ik ken immers niemand."

De herinneringen van Johan lezen als een trein; een stukje zon in je verhaal!

Hallo Chantal, bedankt voor de suggestie. Je hebt me van het "uiteraard"dlemma verlost. 

Hoi Bob, ik ken niet je eerdere versie(s), maar wat ik nu lees, staat als een huis. Mooi verhaal met een treffende titel, sterk hoe je dementie benadert. Graag gelezen!

Bobcom,

Prachtig verhaal. Hele mooie en creatieve invulling van de opdracht. Ik moest ergens een beetje denken aan de serie 'Black Mirror'. 

Paar suggesties:

- De man die Maarten aanspreekt lijkt vrij weinig aandacht te besteden aan het feit dat Maarten hem niet herkent en zijn geheugen kwijt is. Ik vroeg mij af of dit een bewuste keuze is? Wellicht zou het de scène nog wat overtuigender maken als er wel enige shock of ongemakkelijkheid is in deze interactie. Al is het maar een kleine waarneming van Maarten. 

- Ik lees dat er eerder is gepraat over de slotalinea van je verhaal. Ik vind deze ook nog ietswat kinderlijk. Misschien is het een idee om 'mijn moeder' en 'pappa' te veranderen in 'moeder' en 'vader'. Of anders 'pappa' in 'pap'. Ik vind de link tussen de wolk en de cloud heel mooi gevonden trouwens! 

Nog iets wat mij opviel en wat ik heel mooi vind: Maarten omschrijft de telefoon als 'trouwhartig'. Dit past zo mooi in de context van het verhaal. De techniek als redding, de cloud bijna als iets religieus. Ik weet niet of deze woordkeuze zo bewust is gemaakt, maar ik vond hem in elk geval prachtig! 

Bedankt voor je verhaal! 

Mooi verhaal. Eén ieniemienie klein dingetje: is het schappen waarin of waarop? Mijn gevoel zegt 'waarop' (en een stelling waarin'.

Goed de 'truukjes om te overleven' weergegeven.

@Lotte: dankjewel. Black Mirror (of enig ander Netflix-fenomeen) ken ik niet, dacht achteraf aan Bernlefs "Hersenschimmen". Maar dat was achteraf, dat mijn Maarten ook Maarten heet is puur toeval (voor zover dat bestaat)

- De man die Maarten aanspreekt lijkt vrij weinig aandacht te besteden aan het feit dat Maarten hem niet herkent en zijn geheugen kwijt is. Ik vroeg mij af of dit een bewuste keuze is? Wellicht zou het de scène nog wat overtuigender maken als er wel enige shock of ongemakkelijkheid is in deze interactie. Al is het maar een kleine waarneming van Maarten. 

Maarten houdt eerst belangstelling voor hemzelf af, en laat Johan dan (ongeweten) wat beteuterd achter. Hij heeft namelijk al zijn concentratie nodig om in zijn eigen slinkende wereld overeind te blijven.

 Ik lees dat er eerder is gepraat over de slotalinea van je verhaal. Ik vind deze ook nog ietswat kinderlijk. Misschien is het een idee om 'mijn moeder' en 'pappa' te veranderen in 'moeder' en 'vader'. Of anders 'pappa' in 'pap'. Ik vind de link tussen de wolk en de cloud heel mooi gevonden trouwens! 

Ik denk dat dat kinderlijke aspect vooral komt door de overleden vader vanaf een wolk te laten meekijken - een kinderlijke bschrijving en herinnering, immers. Pappa, Pap en Vader hebben voor elke lezer een andere inhoud, en elk alternatief klinkt voor ieder ander weer kinderlijker. Blijft wellicht voor altijd "vatbaar voor verbetering" . Ik berg de schaaf nog niet op. 

Hoi Bob,

Mooi verhaal heb je geschreven. Wat de hp precies 'mankeert' is me niet helemaal duidelijk (behalve dan uit de titel), maar dat maakt het eigenlijk alleen maar sterker wat mij betreft: vervloekt zijn wij die alles in hokjes willen plaatsen. Wat interessant is is de manier waarop Maarten in staat is zichzelf staande te houden in een complexe wereld en dat heb je wat mij betreft mooi laten zien.

Ik vind de associatie met de vader in de hemel/op een wolk en de cloud sterk gevonden maar hij komt niet helemaal uit de verf. Misschien kan Maarten daarover mijmeren: vroeger vertelde z'n moeder hem dat zijn vader op een wolk zat en eerst dacht hij dat de cloud dezelfde wolk was. Dat hij later begreep dat dat niet zo was maar dat hij er nog steeds van houdt zich dat voor te stellen, dat zijn vader op zijn herinneringen past, oid. Nah, Misschien ook te vaag. Anyway, heel sterk verhaal!

@Lotte, Vincent: Ben nogmaals aan het wolken kneden gegaan, en denk dat ik het hierbij laten moet:

Die cloud is een veilige plek voor mijn geheugen. De man die mij helpt met mijn telefoontje zegt dat de cloud een wolk is, waarin alles wat ik “upload” wordt opgeborgen. Hij laat me ook de dingen van gisteren of nog langer geleden zien, die daarin zitten. Toen ons vader dood ging en mamma en ik alleen achterbleven vertelde ze dat pappa voortaan in de hemel op een wolk over ons waakt. Als mijn leven straks af is en er geen gebeurtenissen meer bijkomen wil ik ook naar de cloud en dan kan ik samen met mijn vader al mijn herinneringen bekijken.

Bewust gekozen voor het "brabisme" ons vader - vind ik beter dan mijn (wat ik dan later wel weer verkies). Hoop dat nu de schaaf de kast in kan. 

Ben ik nu in de war, leid ik aan amnesie, of ben jij het?

@Katja ??? Ik ben ongetwijfeld in de war, dat is chronisch, wat die amnesie betreft zal ik je graag uit de war leiden...