Kaarslicht

Soms zou je graag een paadje willen bewandelen in je hoofd. Een ander paadje, of meerdere paadjes, in ieder geval paadjes waar je anders niet aan toe komt omdat de sores van alledag die paadjes op een afstand houdt. Toch zijn die paadjes er altijd; soms wat verder weg, en soms wat dichterbij, maar helemaal weg zijn ze nooit. Het is maar goed dat ze wat op een afstandje staan, want je zou kunnen verdwalen.

Verdwalen, even weg, op zoek naar wat eigenlijk? Het maakt niet uit, maar op een paadje bij jezelf vandaan. Zo'n paadje, daar kun je bewust naar op zoek, maar je kunt er ook op stuiten.

Eén gedachte is genoeg, één associatie, één enkele herinnering. Samen in gesprek, of alleen in gedachten. Kaarslicht helpt daarbij. Ik steek geen kaars aan opdat ik zo'n paadje vind. Eerder andersom. Vrije gedachten blijken vaker de vrije hand te krijgen bij kaarslicht. Kaarslicht brandt zich naar de melancholie. Ze tovert mensen terug die er niet meer zijn. Ze vertelt me waarom ze belangrijk waren tijdens hun leven, of nog belangrijker door hun dood. Dat mensen belangrijk kunnen zijn door dood te zijn, ik had er geen idee van.

Leuke dingen ook hoor! Kaarslicht ontwaakt bij mij de passie, de gezelligheid, de humor. De muur van alledag verweekt bij het gedempte licht, vermorzelt de waarheid van de werkplek en graaft zich een weg naar het intieme. Echt? Allemaal door kaarslicht? Ja hoor, kom gezellig langs, ik steek vast een kaarsje voor je aan.