#343 Tester

Tester

Het wel erg kleine glazen flesje is aan de achterkant halfrond. De voorkant vijfhoekig. Het etiketje is blauw- en goudkleurig en toont in het midden in zwart uitgevoerd: N^o 4711. Een ronde lijn die vertrekt vanuit de N omcirkelt het getal. De papieren verzegeling die van het goudgemarmerde dopje naar de hals van het flesje loopt is nog intact. Het is een mini uitvoering van de fles die ik me uit mijn jeugd herinner. Alsof het in een poppenkast thuishoort, met van die porseleinen poppen die onze buurvrouw in haar woonkamer heeft staan. Ondanks haar hoge leeftijd, weet de buurvrouw zowel in heden als verleden te leven. Een moderne oude dame.
Ik bekijk de bon die ongevraagd in mijn hand gedrukt werd. Niet eens neergelegd op het schoteltje dat sinds de corona-pandemie onder het scherm staat, dat klant en kassamedewerker van elkaar scheidt. Zelf vraag ik nooit om een bon. Er staat geen Eau de Cologne op de bon. Geen parfum van welk merk dan ook. Ik open de app van de supermarkt en kijk of het misschien een actie is die hoort bij de punten die ik spaar. Ook hier vind ik geen 4711 terug.
Ik heb het flesje uit mijn boodschappentas gevist en voor me op tafel gezet.
'Zo, terug in de tijd?' zegt mijn man.
'Ik weet niet hoe ik eraan kom,' antwoord ik.
'Het doet me denken aan de kerk, vroeger. King pepermunt, 4711 en oude dametjes.'
'Ik dacht meer aan mijn eerste vliegreis. Van die opfrisdoekjes, gedrenkt in dit spul.'
'Waarom heb je het gekocht?' vraagt hij.
'Ik heb het niet gekocht. Het zat in mijn tas. Ik snap ook niet hoe het daar komt.'
'Ik wist niet dat het nog bestond,' zegt hij.
'In ieder geval niet meer in de supermarkt, dat maakt het ook zo gek. Hoe komt het nu in mijn tas? Heb jij een idee?'
'Maak eens open? Benieuwd of het nog zo ruikt als ik me herinner,' zegt hij mijn vraag negerend.
Ik pak het flesje beet en open de dop. De verzegeling scheurt. Ik breng de opening onder mijn neus.
'Ik ruik niets,' zeg ik.
'Niets?' vraagt hij.
'Dat zeg ik toch. Vast een dummy.'
'Hoe kan jij nu niets ruiken? Zelfs hier ruik ik het,' zegt hij terwijl hij iets naar achter stapt.
Ik laat mijn tong door mijn mond rollen. Ik voel me vreemd. Mijn hoofd voelt licht. Misschien is de opkomende kriebel in mijn keel niet zomaar een kriebel.
Na een korte trilling licht het scherm van mijn telefoon op.
Heb je het gevonden? staat er.
Ik zwijg. Ik breek mijn hoofd over het moment waarop ze dat flesje in mijn tas gestopt kan hebben. Nog steeds ruik ik niets.
'Misschien toch even bellen voor een coronatest,' zegt hij.