Geurflesje

‘Wat is dat nou?’ Tussen de aardappelen steekt een klein bruin flesje de kop op. Zoals het eruit steekt lijkt het een beetje verloren, de weg kwijt. Dat is natuurlijk ook zo, flesjes horen niet tussen de aardappels, en als het kon denken, dan had ze dat natuurlijk allang bedacht. Toen ik de aardappelen had opgeruimd bleef het flesje wat eenzaam achter. Een beetje zielig, leek het. Ik wilde het van iets dichterbij bekijken, en het etiket vertelde mij nog iets meer: Rêve de la Vie heette het. Hmmmm, een geurwatertje met een Franse naam; het was duidelijk dat het niet om zomaar een watertje ging. Dit watertje kwam uit het land waar de watertjes essènce heten, of parfum, of eau de vie. Eau de vie of nie’, ondertussen had het gewoon bij mij tussen de aardappels gelegen, dus hoe zo’n bijzonder luxe flesje zo’n sociale val had beleefd, dat maakt mij heel nieuwsgierig. Het maakt mij natuurlijk ook niet uit; zo’n flesje mag gerust tussen de aardappels liggen, maar je gunt zo’n flesje zoveel meer. Het zou moeten stralen tussen La Vie en Rose, Fleurs de Rocailles en Fleurs de l’Amour. Zulke prachtige namen die doen verlangen naar de geur. Als de geur die druk maar aan kan. Maar dat zal toch wel? Het zal vast uit Grasse komen, de hoofdstad van de Franse geuren. Nou, dan speel je wel in de Champions League hè, dat is geen kattenpis. En toch is het bij mij tussen de aardappels geland. Dan moet er toch iets helemaal mis zijn gegaan. Wacht eens even, het flesje is al open geweest, maar er is bijna niets van gebruikt. Viel het tegen? Dat kan natuurlijk met die druk van het presteren te maken hebben, die lijkt me echt ondoenlijk. Rêve de la Vie heet het dan ook, nou dat pretendeert nogal wat! Welk leven trouwens? Het leven dat je had, dat je hebt, of dat je krijgt, of alles ineens? Is het een soort wensdroom? Of misschien een leven wat je had kunnen hebben als je maar wat moediger was geweest. Die laatste zou treurig zijn. Je droomt dan dat je je leven niet gepakt hebt, sukkel! ‘Voor iemand met zoveel vragen heb je wel heel weinig antwoorden’, zei het flesje. ‘Whoaa! Jij kunt praten?’ ‘Bièn sure’,zei het flesje. ‘En jij ook, maar dan voornamelijk tegen jezelf.’ ‘Ja vergeef me,’ zei Richard. ‘Ik ben maar een man alleen, en mijn aardappelen zeggen doorgaans weinig.’ ‘Da’s logisch, aardappels kunnen niet praten. Waarom ben je alleen?’ vroeg het flesje. ‘Nee, jij dan, zei Richard. ‘Was het gezellig met de piepers?’ ‘Je hebt gelijk, zei het flesje. Ik ben gevlucht. Van alles wat je hardop tegen jezelf hebt gezegd was er veel waar, maar niet alles.’ Richard kon nog niet geloven dat hij in gesprek was met een flesje. ‘Wat is er gebeurd’, vroeg hij. La bouteille zei: ‘Ik hou het kort. Mijn parfum heet Rêve de la Vie, en dat lever ik ook. Mijn geur maakt dat je verdwijnt, in de fles, je lost op in een eeuwige droom. ‘Eeuwig is wel heel erg lang’ zei Richard. ‘Het is wat het is’, zei het flesje. ‘Was dat ook de bedoeling?’ vroeg Richard. ‘Uit dromen word je meestal weer wakker, maar uit deze niet?’ ‘Nee’ zei het flesje, ‘uit deze niet’. ‘Ik ben wat doorgeschoten in mijn succes, en daarom durft niemand het aan’. ‘Het leven is eindig, maar wie zegt dat dromen over het leven ook eindig is? Voor mensen voor wie het leven maakbaar is, heb jij goud in handen. Even de naam aanpassen naar Eternité et tout est fini!’