# 343 Het betere leven

Tevreden strijk ik een blonde lok achter mijn oren. De blik in de spiegel stelt me niet teleur. De plastisch chirurg sneed zeker twintig jaar van mijn leeftijd af. De ontsierende kraaienpootjes zijn verdwenen en de Cartier komt nu zoveel beter tot zijn recht boven mijn nieuwe decolleté.  Mijn volle lippen heb ik gecontourd en gestift in uitdagend roze. De mascara laat mijn wimpers nog langer lijken dan ze al zijn.
‘Meid, je mag er wezen.’ Ik geef mezelf een vette knipoog.

De ringtone van mijn telefoon onderbreekt het geflirt met mezelf.
‘Ariane, schat, hoe is het met je?’
‘Darling, ik wilde jou precies hetzelfde vragen. Heb je tijd voor een bubbeltje?’
‘Mais oui, bien sûre. Ik heb een lekkere champie koud staan.’
‘Ben ik met een half uurtje bij je.’
‘Helemaal top. Toodles.’

Een half uur. Dat geeft me tijd om nog snel wat lekkers bij de borrel te halen. Ik stap in mijn Jaguar en race naar de delicatessenzaak om de hoek. Bij Ariane kan ik tenslotte niet met een lullig borrelplankje voor de dag komen.
Voor de winkel is nog net een plaatsje vrij en manoeuvreer mijn bolide strak op zijn plek, het getoeter negerend van de wagen die het plekje ook zag. Loser.

Ik strijk mijn Versace glad en loop naar de winkel. Het getik van mijn Gucci’s is een genot om te horen.
Bij de ingang word ik door een vrouw met een zigeunerachtig voorkomen tegengehouden. Ze staat duidelijk aan de andere kant van de samenleving. Haar gezicht is gerimpeld, haar zwarte haren zitten vol klitten. De aftandse jurk en afgetrapte schoenen dragen ook niet echt bij. Om haar heen hangt een zoete geur. Ze biedt me een sample van iets aan. Ik negeer haar en ga de winkel binnen.

Tien minuten later loop ik met een volle tas lekkernijen weer naar buiten. De vrouw staat nu naast mijn auto. Ze reikt me opnieuw een sample aan.
‘For you, madam. Good for your soul. For free.’
Om van haar af te zijn, neem ik het aan. Ik ben tenslotte ook niet vies van gratis. Het is een blauw flesje met iets van een vloeistof erin. Waarschijnlijk zo’n goedkoop geurtje of iets dergelijks. Ik gooi het in de tas en wuif haar aan de kant. Nog een kwartier voor Ariane er is.

In de keuken laad ik de tas uit. Het water loopt me in de mond bij het zien van al het lekkers. Onder in de tas ligt het flesje dat ik van de vrouw kreeg. Het is niet veel groter dan vier centimeter, schat ik, met een zwarte dop. Het etiket op het flesje is in een taal dat ik niet kan lezen. Twee woorden vallen op: Roma en soul. Wat zei de vrouw? Good for your soul?
Het zonlicht dat door het raam naar binnen schijnt, geeft het blauw van het flesje een speciale gloed. Nieuwsgierig draai ik de dop eraf. Een zoete geur ontsnapt, de verschijning van de vrouw doemt bij me op. Het kan in de verste verte niet tippen aan mijn Chanel, maar het ruikt ook niet verkeerd. Ik breng het dichter bij mijn neus en ruik nog eens goed. De geur lijkt alsmaar zoeter te worden, bijna misselijkmakend. Ik draai de dop er weer op en gooi het flesje in de vuilnisbak. Nog vijf minuten.

In de gang loop ik naar de spiegel om mijn make-up te checken. Vol afgrijzen staar ik naar wat ik zie. Een verweerd gezicht, getekend door het leven en omlijst door zwarte krullen vol klitten kijkt me spottend aan. Mijn Versace ziet eruit als een vod. This can’t be happening! In paniek betast ik mijn gezicht. Wat zal Ariane …

De voordeurbel gaat.