_{Mijn stappen op de trap klonken hol nu de bekleding eraf was getrokken, en het geluid weergalmde in de ruimte. De weggehaalde fotolijstjes hadden een spoor van afdrukken achtergelaten op de wand. In een bedachtzame tred nam ik de treden, stak de overloop over en pakte de laatste verhuisdoos die er nog stond.
Bij het omdraaien viel mijn blik op de enige dichte deur in het vertrek. Het lonkte me, riep me, alsof het ernaar verlangde opengemaakt te worden. In die kamer was ik niet meer geweest sinds Bas en ik het vorige maand hadden leeggehaald. Met een lichte aarzeling zette ik de doos die ik zojuist had opgepakt weer op de grond. Ik legde mijn hand op de klink zoals ik al tientallen keren had gedaan voordat we de kamer hadden leeggehaald, en net als anders zwaaide de deur open.
De vertrouwde geur van babydoekjes en lotion drongen mijn neusgaten binnen en hoewel ik geen mobiel zag, klonken de klanken van een slaapliedje. Mijn blik gleed als vanzelf naar de hoek van de kamer en mijn hart maakte een sprong toen ik haar houten wiegje zag staan. Als vanzelf liep ik naar de wieg toe. Mijn hart barstte bijna uit elkaar van liefde toen ik mijn meisje zag liggen. Jara was wakker en bij het horen van het gekraak van de houten planken op de vloer draaide ze haar hoofdje richting mij. Haar mondje vormde zich in een brede glimlach en haar armpjes en beentjes trappelden heen en weer. Mijn hart gloeide. Voorzichtig, alsof ze van glas was, tilde ik Jara op en drukte haar zachtjes tegen me aan. Met een vinger streelde ik de gave huid en verzonk in haar heldere groene ogen. ‘You are my sunshine, my only sunshine...’ zong ik zachtjes.
Plotseling klonk er beneden het dichtslaan van een deur gevolgd door voetstappen op de trap. Ik schrok op uit mijn gedachten en draaide me om.
‘Ah, ben je hier.’ Bas’ hoofd verscheen om de hoek van de deurpost. Vanaf het moment dat ik in Bas zijn ogen keek wist ik het. Ik voelde het gewicht in mijn armen wegsijpelen, de klanken van het mobiel stierven weg en de geur van mijn meisje verdween.}

_{Met niets anders dan de laatste doos in mijn armen en de echo in onze harten trokken we de voordeur van het lege huis achter ons dicht.}