Hallo Musonius, zo te zien heeft het zonnetje te jouwent al een poosje niet geschenen. Superieure zwartgalligheid feilloos neergezet, maar wel zo dat mijn hart er niet van opspringt: ik ben nogal vatbaar voor deprimerende settings, en hier valt geen sprankje zon achter de wolken te bekennen. Knap hoor, zoals je alle tradiotionele dooddoeners doodslaat, en een optimist geen kans op ontsnapping biedt. Voor mijn gevoel ben je alleen met die "op barnsteenkracht werkende pendellamp" een tikje over de schreef gegaan, omdat al je andere be- en omschrijvingen zo'n strak realistisch karakter hebben, en deze eerder uit een cryptogram lijkt weggelopen.

Of hoe goed bedoelde relativering agressie kan oproepen. Treffend beschreven, Musonius.

Hoi Musonius, wat een heerlijk stuk weer, een onverbeterlijke romanticus. Hij zal zich op dat bankje in het park afvragen hoe hij daar nu toch terecht is gekomen.

Klein puntje: er zijn twee behoorlijk lange zinnen in je verhaal. 'Hun auto... kamers zaten' & Die avond... gezichten scheen'. Ze kwamen niet per sé storend over voor mij maar ze zijn wel lang ten opzichte van de rest. Misschien voor de consistentie is het het overwegen waard om er hier en daar een punt tussen te zetten.

Zoals steeds een verhaal vol emotie. Genoten. In goede en slechte tijden, hij doet het, zij niet.

Kleine opmerking (zoals Vincent, de 2 lange zinnen):

Hun auto werd verkocht, maar 'fietsen is gezond', leningen konden ze niet krijgen, maar 'liefde en geluk zijn niet te koop' en toen ze hun huis moesten inruilen voor een piepklein appartementje, merkte hij op dat het 'gezellig en lekker knus' was en hem herinnerde aan de tijd dat ze nog op kamers zaten.

Voor mij mag je deze splitsen, en de twee keer 'maar' lijkt me niet nodig.

Genoten.

Er zijn altijd vrouwen die op blauwe ogen vallen. Hoe romantisch wil je het hebben? Zo iemand aan te treffen op een bankje in het park, dat komt wel goed.

Een hele goeie, Musonius. Je kunt in veel dingen het positieve zien, maar er zijn grenzen. Met plezier gelezen.
 

Klassiek Engels, Musonius, the _{^{rise and}} fall van iemand zonder diepgang en met een grote bek vol dwingend optimisme in clichés vervat. Vanity Fair van Thackeray, of diens The Luck of Barry Lyndon (schitterend verfilmd door Kubrick) come to mind.