De Geboortekaars

De hoge ramen van het crematorium bieden uitzicht op witte wolken tegen een blauwe hemel en laten een gedempt daglicht binnen. Op een klein podium voor de witte muur van de aula staat de populierenhouten kist. Bloemstukken flankeren een foto waarop de zeventigjarige Willem lachend in de lens kijkt. Familie en vrienden zitten in een grote kring om hem heen. Naast de kist staat een bronzen kandelaar met de stomp van een grote kaars, zojuist aangestoken door Monique, Willems kleindochter. Zoon Martijn heeft zijn vader herdacht en onder de klanken van Spiegel im Spiegel van Arvo Pärt verschijnt op een groot projectiescherm de wazige zwart-wit foto van een gelukkig jong paar dat een grote kaars aansteekt naast de wieg van een pasgeboren baby.
Er zijn niet veel foto’s uit Willems vroege jeugd; de smartphone bestond nog niet. Behalve een paar vakantiekiekjes, waarop je Willem vermoedt in de reiswieg, zijn het vooral foto’s van verjaardagsfeestjes. Op al die vrolijke plaatjes brandt de kaars, steeds een stukje korter.
Op het scherm ontrolt zich een heel leven. De kaars verschijnt vaker in beeld, altijd op belangrijke momenten in Willems geschiedenis. Op een foto uit de huwelijksreportage van Willem en Anne-Jet staat de kaars naast de ringen en het trouwboekje. Hij brandde ook bij de geboorte van hun zoon, weer iets korter. De laatste foto waarop de kaars voorkomt, is genomen op de begrafenis van Anne-Jet, drie jaar geleden.
Het beeld op het scherm wordt zwart, de muziek sterft langzaam weg.
Kleindochter Monique dooft voorzichtig de kaars.