Haast

Als deze oude roestbak nu eens een keer gewoon zou starten zou dat erg fijn zijn. Dit kan toch niet waar zijn. Ik heb haast. Ik heb echt geen tijd om op een wegenwacht te gaan zitten wachten. Ik bedoel, die vrouw is dan wel dood en loopt niet meer weg, maar straks is hij er weer als eerste en kletst hij mijn nieuwe opdracht naar zich toe. Dat gaan we niet doen dus ik ga fietsen.
Waar heb ik mijn fietssleutel gelaten. Ergens in deze la ligt dat ding te verroesten, waarschijnlijk achterin. Hebbes. Nu snel mijn fiets uit het schuurtje en dan doortrappen. Het maakt niet uit als ik er al puffend en met mijn haar in de war aankom, als het maar vóór hem is. Jeetje, heb ik dit weer, een lekke band. Waarom loopt mijn leven nooit eens lekker op rolletjes.

Kom op Lola, neem je mobiel op. De hele dag zit je erop te appen en te spelen en nu ik je zo hard nodig heb neem je niet op. Dit is echt ongelooflijk. Hoe kan ik ooit de bekende fantastische detective worden als ik niet eens op de plaats delict kan komen. Nu moet ik eerst naar boven rennen om haar van haar bank te trekken voor ik haar auto kan lenen. Wat een gedoe weer.
Zucht.
“Eindelijk! Leen me je auto, ik moet nu onmiddelijk weg, dit is een zaak van leven of dood. Eigenlijk meer dood als leven, maar dat doet er nu niet toe. Hoezo heb je zelf je auto nodig?”
“Ik kan je wel even afzetten als je wil. Even mijn laarzen aantrekken en mijn tas pakken. Oh, ik moet ook nog naar de wc voor we gaan, die toiletten in dat winkelcentrum zijn meestal zo smerig. Ga je mee naar die nieuwe winkel als je klaar bent met detective spelen?”
Detective spelen? Dit is serieus werk zeg, ik onderzoek moorden.
Ik moet morgenochtend echt eerst die garage bellen hier twee straten verderop. Die waar die leuke monteur werkt, die mag wel even onder mijn motorkap kijken.
Hmm..
“Ga je mee? Je had toch zo’n haast. Of valt dat wel mee, dan kun je gewoon mee naar die nieuwe winkel. Ze hebben daar zulke leuke kleren. Je moet echt mee gaan.”
Hou op met dagdromen, je hebt werk te doen.

Jee wat is het druk, het lijkt wel alsof iedereen tegelijk de weg op moet ergens heen. Het zal toch niet waar zijn, ook nog een file. Hoe kan dit nou. Waarom word ik zo tegen gewerkt. Is dit misschien niet de juiste opdracht voor mij, is deze voorbestemd aan hem? Nee, echt niet. Ik ben hier de beste, ik weet precies wat ik moet doen.
Als ik ooit daar aan kom.
“Daar is een gaatje, vlug erdoor en die zijstraat in!”
“Maar dat mag helemaal niet..”
“Maakt niet uit, rijden.”
Dat is beter, dit voelt goed. Als we hier nu ook door kunnen rijden. Ja hoor, hier is het.
Toch?
Wat is dit nu weer, allemaal rijtjeshuizen. Ik moet echt in een groot herenhuis zijn met een park aan de overkant. Ik weet het zeker want ik heb het opgezocht op google maps.
Shit.
“Dit is de Rozenstraat en ik moet op het Rozenpark zijn!”
Hoeveel kan er mis gaan op een ochtend. Dit is niet te geloven. Zelfs met tweeën kunnen we dit niet. Gelukkig is dat park hier vlakbij.
“Dit is éénrichtingsverkeer, dat ga ik echt niet doen hoor. Ik kan er geen bon bij gebruiken.”
Super. Ik ga wel lopen. Nee rennen, dat is beter. Zie je wel, het is vlakbij.

Zijn Mercedes staat er nog niet, dat is mooi, dan ben ik de eerste. Ik ren zo door die openstaande voordeur naar binnen de salon in. Daar ligt ze als het goed is.
“Hoi, ik ben er. Wie is er dood?”
Misschien klonk dat iets te levendig.