Maurice zat op zijn knieën naast het lijk en besnuffelde het van boven tot onder.
Een combinatie van iris, sandelhout, amber, vanille, ylang-ylang, patchouli, gardenia, jasmijn en oranjebloesem prikkelde zijn geurreceptoren. Hij herkende het als Hermès 24 Faubourg, naar verluidt een van de duurste parfums. Het paste bij het beeld dat hij tot dusver van de man had gekregen, maar het was niet deze geur die vraagtekens bij hem opriep.

Een zweem van 4711 drong in zijn neusgaten. De goedkope eau de cologne, wellicht beter bekend als Boldoot, deed hem aan zijn oma denken. Als klein kind was hij ervan overtuigd dat ze zich waste met het spul, ja zelfs dat ze het dronk. Zijn assistente wist hem daarentegen te bekoren met slechts de subtiele geur van zeep, lelietjes-van-dalen.
Al op jonge leeftijd bleek dat hij hoogsensitief was voor geuren. Dat was niet altijd even gemakkelijk en had hem menigmaal in gênante situaties gebracht, maar in zijn vak deed hij er zijn voordeel mee. Dat en het feit dat hij zich in elke zaak vastbeet als een pitbull, hadden hem de bijnaam ‘De Hond’ opgeleverd.

Moeizaam kwam hij overeind. De artrose in zijn knieën speelde hem parten, zeker op druilerige dagen als vandaag. Zijn assistente wist beter dan hem haar hulp aan te bieden, het had haar al eens eerder een tirade opgeleverd.
Na een grondige inspectie van de kamer, noteerde Maurice zijn bevindingen in zijn notitieboekje, door collega’s meesmuilend zijn externe geheugen genoemd.
‘Wat denk je?’ vroeg zijn assistente.
‘Ik wil geen voorbarige conclusies trekken voor ik alle betrokkenen gesproken heb.’

De betrokkenen bleken alleen de personeelsleden te zijn. De weinige familieleden die de man nog had, woonden niet in de buurt en vrienden had hij niet.
De kok en de chauffeur waren niet in huis ten tijde van de moord en de tuinman kwam één keer per week, eergisteren voor het laatst. De secretaresse was zo overstuur door het overlijden van haar baas, dat ze nog niet gehoord kon worden.
Alleen de butler en de huishoudster waren beschikbaar voor ondervraging.

In de bibliotheek namen Maurice en zijn assistente plaats achter een imposant antiek bureau. Hij moest zich inhouden niet in lachen uit te barsten toen de man de ruimte binnenkwam. In het zwarte rokkostuum oogde hij als een klassieke butler uit een verhaal van Agatha Christie. In houding bleef hij voor het bureau staan, tot hij gesommeerd werd plaats te nemen.

‘Dus u bent de laatste die hem nog levend heeft gezien?’
‘Dat klopt. Ik was hier gisteravond om even voor elf, zoals altijd, om meneer zijn warme melk te brengen.’
‘U hebt daarna niets vreemds gezien of gehoord?’
‘Nee, meneer. Ik heb de keuken opgeruimd en ben daarna naar mijn kamer gegaan.’
Hij keek naar zijn assistente. ‘Ik doe een moord voor een kop koffie,’ zei hij, de geschokte blik van de butler negerend. Subtiliteit kon hem ook niet verweten worden. Hoofdschuddend stond zijn assistente op en verliet de kamer.
Maurice observeerde de man nauwlettend, hij kon de butler niet betrappen op zenuwachtige trekjes of afwijkende antwoorden. Hij rook ook geen angstzweet, de Old Spice had iets minder gekund.

Even later ging de deur open en een struise dame kwam binnen met een dienblad in haar handen. Zijn zintuigen stonden op scherp.
Ze nam het kopje van het blad en hij zag dat haar hand licht trilde toen ze het voor hem neerzette. Ze vermeed zijn blik en verliet de kamer, de 4711 bleef hangen.