#341 Jules en Mara en de zaak van de verdwenen erfgenaam

Geagiteerd ijsbeer ik heen en weer over het Perzisch tapijt. Telkens tot aan de rand – niet erover heen – en dan weer terug. Sinds half negen heb ik al vijf keer op mijn horloge gekeken. Het is nu vijf over half negen.
Waar blijft ze? Ze weet hoezeer ik hecht aan stiptheid en zeker wanneer we aan een zaak werken.
Ik zucht. ‘Wat moet ik met haar aan?’
Plumeau kijkt me vanaf haar plekje op de bank genoeglijk aan. Ze likt aan haar pootje en knijpt dan lui haar ogen toe. Ze weet dat ik Mara alles vergeef en dat ik net als zij een zwak heb voor dat ongeleide projectiel  dat ik sinds een half jaar in dienst heb.
En daarbij, ik heb Mara gewoon heel hard nodig. Ik mag dan wel het brein zijn; zij is mijn link met de buitenwereld. Zonder haar ogen en oren, zonder haar moed en doortastendheid ben ik niets.
Maar dat wil niet zeggen dat ze niet nog het een en ander te leren heeft over etiquette en manieren.

Net als ik mijn telefoon pak om haar een appje te sturen, hoor ik de deur. Snelle stappen in de gang en dan een wervelwind die mijn keurig geordende kamer uit zijn voegen doet barsten.
‘Sorry, sorry Jules! Het waren mijn sokken! Geef hen de schuld. Ze hadden zich vanochtend verstopt en ik heb me suf gezocht. Wilde je nog bellen om het mysterie op te lossen, maar dacht dat het beter was om de zaak hier te bespreken.‘
Mara  lacht breeduit om haar eigen grapje en ploft naast Plumeau neer op de Chesterfield terwijl ze naar haar blote enkels wijst.
‘Best sexy niet?’
Onwillekeurig glijdt mijn blik naar beneden. Ik brom afkeurend.
‘Mara, je moet echt leren op tijd te komen. Tijd is geld en onze klanten hechten waarde aan een zo snel mogelijke afhandeling van hun opdrachten. En daarbij, je koffie staat al tien minuten koud te worden.’
‘Oh lekker!'
Mara veert op van de bank en pakt dankbaar haar mok van de sidetable. Ze neemt een grote slok en sluit genietend haar ogen.
‘Jules je bent de beste.  Extra sterk, precies wat ik ’s ochtends nodig heb.’
Ik doe net of de dubbelzinnigheid van haar opmerking me ontgaat en pak het dossier erbij dat keurig geordend klaarligt.

‘Gisteravond om 23.10 uur ontving Leland Latimer een anoniem bericht. Hier.’ Ik overhandig haar een screenshot van het appje dat onze opdrachtgever mij vannacht doorstuurde.
Mara pakt het aan en leest het vluchtig door.
“Je zoon zit in hotel Le Jardin du Faubourg in Parijs. Kamer 24. Met een onbekende dame.”
Ze trekt haar wenkbrauwen op.
‘Heeft hij het al gecheckt?’
Ik schud mijn hoofd.
‘Nee, hij vroeg of wij dat wilden doen. Ik heb de receptie gebeld, maar daar werd ik niets wijzer van. Ze geven geen gegevens van gasten prijs. Jij moet gaan kijken of hij het echt is.’

Mara springt op en danst door de kamer.
‘Yes, Paris! Ga je mee?’
Ze kijkt me even doordringend aan.
‘Mara, ik…’
‘Ja, ja. De buitenwereld is een gevaarlijke plek. Ik weet het. Onvoorspelbaar', zucht ze.
Ik staar naar het patroon op het Perzisch tapijt waarvan ik iedere lijn uit mijn hoofd ken en zoek naar de juiste woorden. Maar in het zicht van mijn beperking laat mijn scherpe brein me in de steek.
Mara redt me met een ongepaste klapzoen op mijn voorhoofd.
‘Geen zorgen Jules. Ik stort me wel in het avontuur. Zorg jij dan voor een spectaculair intelligente ontknoping?’