#340 Ik ben ook een voorwerp

Mike, knap, origineel, een voorbeeld van hoe het moet. Ik sta perplex.

Lekker! Laat ons allen nergens heen gaan. Wij hebben genoeg gedaan. Alle tijd van de wereld om ons te komen halen.

Genoten! Meer nog, genieten!

Hoi Mike, mooie beschouwing. Schrödingers 🐈 heeft de blues? Schreeuw om liefde? Of dat opperhoofd dat zich laat versterven? Godot? Met een vleugje puberale inertie en lethargie:

Daarom heb ik dus besloten om even niets meer te doen. Liggen en wachten zijn mijn laatste daden geweest. Dan weet ik vanaf nu in ieder geval zeker dat mijn acties geen gevolgen meer hebben, maar dat elke uitkomst het gevolg is van de acties van anderen.

Sowieso heerlijk out of the box. Voor de hp voel ik weinig sympathie – ook wel eens lekker verontrustend. @hp: gelukkig doe je uiteindelijk toch nog iets: je gebiedt. Is het een gebed? Want 'vang me maar op' blijft ongeadresseerd. 'Zee, kom me halen' benoemt zowaar een verlangen.

Ooit heb ik geleerd dat een volzin geen mooie titel is. Maar ook dat is natuurlijk maar een dogma.

Je hebt het filosofisch aangepakt. Maar volgens mij ben je, de mens, geen voorwerp, wel een onderwerp. En niet kiezen is ook een keuze. De mijne is het niet. Hoe lang blijf je liggen als de zon boven je brandt of de kou je vernikkelt?

Mooi! Van niet actief zonder actie naar passief zonder passie. Een andere manier van kijken naar de werkelijkheid. Moet je dan precies zijn? Moet je dan zeggen dat je je overgeeft aan de natuur als omstandigheden ook mee mogen doen? Moet het per se een ander zijn die je aan de deur naar binnen trekt, of kan de deur het ook zelf doen? (Ver)scheur je papier in dunnere of kleinere velletjes? Is niets doen ook iets doen?
Dit is niet zomaar een vondst, dit is een quantumvondst: een werkelijkheid waarin alles alleen maar uit mogelijkheden bestaat, en waar je overal kan zijn door nergens te zijn. 

Toen ik een vriend zei dat ik iemand nodig had die me ertoe kon brengen te doen waartoe ik in staat was, antwoordde hij dat hij zo iemand kende. Zijn antwoord was: jezelf.

Het verhaal betreedt nu een dunne scheidslijn tussen filosofie en psychologie.

Hoi Mike, het leest als een dreinend kind dat zijn kont tegen de krib gooit. De taal is dat van een volwassene, maar ook die kunnen dat. De titel vind ik niet zo sterk. Ik ben er nog niet uit of je mens of ding bent. Als mens lijkt het me dat je dan toch ergens mee in de knoei zit. "Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig." Of zoiets. Het is in ieder geval een intrigerend verhaal dat tot nadenken stemt.

Bedankt voor de reacties! Ik geniet van de filosofische/psychologische discussies en kanttekeningen :)

Mooie filosofische bespiegelingen van een voorwerp dat er uiteindelijk voor kiest de kop in het zand te steken.

Ik geef niet graag commentaar op een inzending van een collega-schrijfcoach.

Coach Johanna

Johanna, onderteken dan enkel met Johanna en niet met coach Johanna...