# 340 Geel plastic

Knap, Aurora, dit is haast een roman vervat in iets meer dan driehonderd woorden. Je overschrijdt inderdaad het maximum aantal , but who cares. Naar mijn gevoel is het slot sterker als je de laatste alinea weglaat.

Heel mooi verhaal. De titel zet je eerst op het verkeerde been (milieu enzo), en dan volgt er een mooie, wat weemoedige herinnering. Twee kleine dingetjes: het "stel" in Rotterdam zou ik vervangen door "familie" - past voor mijn gevoel beter bij een adoptie in de jaren 60 - en het "er bij gaan zitten" past niet helemaal. "Erbij gaan zitten" doe je als je moet wachten, "er bij gaan zitten" verwacht een ding waar je bij gaat zitten, maar da's niet de armband. Kan je dat nog ietsje bijvijlen?

@Gi: Nee, slot moet blijven! Legt mooi de link met het heden (nmm).

Mooi geschreven en mooie inzichten verworven door dat gele voorwerp!

@Gi @Bobcom: Het slot moet zeker blijven. Essentieel om alles te begrijpen.

Ha Aurora B, wat een supermooi intiem verhaal. Wat een openbaring moet dat geweest zijn voor de hp, eindelijk te begrijpen wat er met tante Alie is gebeurd. Ook al is het een droevig verhaal. 

Hoi Aurora, mooi hoe alle puzzelstukjes op hun plek vallen. Mooi geschreven; een prachtig gegeven voor een roman. Ik twijfel alleen of een vierjarige dit allemaal meekrijgt. Verder met bewondering gelezen. Ik stem ook voor het slot.  

Maar het strand op de westpunt, waar ik de eerste avond naar toe wandel, maakt me meteen weer blij: het heen en weer van de golven, de drukte van de meeuwen, het zand met schatten in de vorm van schelpen, zeewier, veren, wrakhout en … wat is dat?

Dit is een erg lange zin. Misschien kun je er twee zinnen van maken.
"..., waar ik de eerste avond naartoe wandel, ..." zou je ook weg kunnen laten. Naartoe
Er zijn zinnen die je met "maar" kunt beginnen. In deze zin mag het weg. Het strand op de westpunt ... 

Bob wees al op het aan elkaar schrijven van erbij. Naartoe is ook zo'n woord dat aan elkaar geschreven moet worden.
https://onzetaal.nl/taaladvies/er-voorzetsel-werkwoord/#close

Het blijkt een goedkope armband van grote ronde kralen te zijn, en in een flits ben ik weer terug in 1962. Want mijn tante had net zo’n armband. 

in deze zin hoort geen komma voor "en". Want is een voegwoord en komt meestal na een komma. Je kunt achter 1962 een komma zetten of in de nieuwe zin "want" weglaten. 
... ben ik weer terug in 1962, want mijn tante had ...
... ben ik weer terug in 1962. Mijn tante had ...

Hoi AB,

Mooi, sfeervol, volwassen drama. Ik krijg er een beetje een De tweeling-gevoel van. 

Persoonlijk vind ik 'want' als beginwoord hier juist wel effectief: het zet de plot in gang.

Ik dacht eerst ook aan het milieu. Goed gekozen: plastic is goedkoop en het vergaat niet.

Fraai open einde.

Wow, wat een mooi verhaal. In weinig woorden heb je een hele wereld of tenminste een heel leven geschetst.

@Gi De eindredacteur van het vakblad waar ik ooit voor schreef, schrapte bijna standaard de laatste zin van mijn artikelen en meestal had hij ook gelijk. Ik heb daarom het verhaal nog een paar keer gelezen zonder de laatste alinea, maar heb uiteindelijk besloten hem toch te laten staan, om aan te geven wat de ontdekking bij de hoofdpersoon teweeg brengt. Maar toch bedankt voor de feedback!

Goeie opmerkingen, Bob. Ik heb het inderdaad aangepast.

Bedankt voor de tips, Fief. Ik heb ze bijna allemaal overgenomen.

Tony, Vincent, Kruidnagel en Katja, bedankt voor de complimenten.

@Kruidnagel, De Tweeling heb ik niet gelezen. Is dat de moeite waard? Ik heb heel lang geleden iets van Tessa de Loo gelezen (ik meen het Boekenweekgeschenk) en dat vond ik zo uitgesproken tweederangs dat ik haar daarna angstvallig heb vermeden.

Hahaha, en toch bedoel ik het als compliment :-). Ik doelde vooral op de thema's familie, decennia, natuur, maatschappelijke verhoudingen, tijdsbeeld.

Of ik haar onder de Literatuur zou scharen, weet ik niet (wie leest er over honderd jaar nog Giphart?), het boek is alweer te lang geleden; sowieso is die canonisering lastig met actuele boeken, maar ze schrijft geen literatureluur en iemand als Renate Dorrestein en Peter Buwalda heb ik hoger zitten.

Ik heb ook de film gezien en later nog eens gratis tickets gekregen voor de musical (op zichzelf al een omstreden genre, maar soms wel lekker), dus die interpretaties lopen bij mij ook een beetje door elkaar. Enig effectbejag kan het verhaal niet worden ontzegd – het onderwerp is natuurlijk even groots en meeslepend als de setting, op het groteske af. En existentiële vragen worden er meen ik niet echt scherpziend in behandeld.

Maar ik heb er toch warme herinneringen aan overgehouden, misschien gewoon omdat mijn moeder er een van een tweeling is. Het verhaal bezorgde mij geen kromme tenen. Een boekenweekgeschenk is misschien, paradoxaal genoeg, niet helemaal representatief voor een auteur, heb ik wel eens ervaren. Ze laten natuurlijk meestal een topper het geschenk schrijven, of misschien was het de hype.

Meestal mijd ik derderangs, verlies ik me soms in tweederangs zoals ik me verlies in Netflix, en probeer ik mijn eersterangs een beetje bij te werken en te houden – voor zover ik aan lezen toekom, al zit ik nu in een flow. In een poging om beter te leren schrijven lees ik momenteel de verhalen van Guy de Maupassant (was een tip op dit forum); om mijn geloofsachtergrond een beetje te verwerken Vader en zoon krijgen de geest van Henk en Pieter van Os; en voor de combinatie van beide Mystiek lichaam van Frans Kellendonk.

Amen.

Wat een prachtig en krachtig verhaal, Aurora. Hulde!

Hoi Aurora, ik heb genoten! Bijzonder mooi hoe je met de vondst van een eenvoudig plastic armbandje op subtiele wijze een familiegeschiedenis blootlegt, inclusief schets van de mores in die tijd! 

Hallo Aurora, Ik zag je aanpassingen en realiseer me achteraf pas wat je bedoelde met het "er bij gaan zitten" in je eerste versie. Want ik zie nu hoe je over het strand loopt, die armband ziet liggen en in gedachten teruggeslingerd wordt in de tijd. En dan ga je zitten waar die armband lag, en laat je de herinnering over je heen spoelen. Misschien terwijl de zon langzaam ondergaat. En dat je het dan koud krijgt en langzaam terugloopt naar het hotel.
Je nieuwe versie, "Ik ga op het strand zitten" mist voor mijn gevoel een beetje de verbinding met je vondst en je herinnering. Zou je dat nog ietsje kunnen bijvijlen? Of zeur ik teveel?

Bedankt voor het compliment,  Musonius en Ton.

Dank voor het meedenken, Bob, maar ik laat het nu toch maar zoals het er staat :-)

Dat is een heel verhaal op zich, Kruidnagel! Ik krijg nog steeds geen aanvechting om De Tweeling te lezen, maar in de aanbeveling van de verhalen Guy de Maupassant kan ik me wél vinden.  

Dag Aurora

Met weinig zinnen heb je een intens gegeven in een mooie tekst gegoten.

Knap gedaan

Coach Johanna