#339 Het Web

Eén recht, één averecht, vastmaken in de hoek linksboven en dan naar rechtsonder. Een heel werk nog, zo’n spinnenweb breien. Maar ja, ik moet wel iets ondernemen om aan eten te komen.

Dat was schrikken vanmorgen, toen ik wakker werd. Ik was niet op wintersport en toch zag ik alleen een hoge, witte berg. Dat bleek mijn hoofdkussen te zijn. Ik kroop naar boven en wreef mijn ogen uit. Ik zag twee harige armen. Daar bleef het niet bij; er zaten nog zes ledematen meer aan mijn lijf. Acht poten, geen twee, geen vier, geen zes, geen duizend. Dan kon ik alleen een spin zijn.
Vanaf mijn hoge positie op het kussen bekeek ik mijn omgeving. Het openstaande slaapkamerraam nodigde me uit de wijde wereld in te trekken. Ik rende naar de vensterbank. Dat ging lekker gemakkelijk met acht poten.
Vanuit het raam bleek de wereld minder uitnodigend dan ik had verwacht. Ik wist niet dat er zoveel merels en koolmezen in de tuin zaten. Een wandeling naar buiten zou voor een spin wel eens heel kort kunnen duren. In het raam blijven leek me de meest veilige oplossing.

Mijn web schiet al lekker op. Er zitten altijd veel muggen in mijn slaapkamer. Die vormen straks een gemakkelijke prooi. Ha ha, eindelijk revanche. Voor iemand met zo weinig ervaring ziet het web er best goed uit, vind ik. Als het klaar is, hoef ik alleen maar rustig in het midden te gaan zitten en wachten tot de snacks zich aandienen. Het leven van een spin is zo gek nog niet.

Aan de andere kant van de kamer gaat de deur open. Mijn vrouw komt binnen.
Ze heeft een stofzuiger bij zich en ze houdt niet van spinnenwebben.
Ze zal weldra weduwe zijn.