#339 - Waar is mijn bril

Mooi verhaal, Madrid. Effectief geschreven, bijna als in een prentenboek met die ultrakorte alinea's en nauwelijks tot geen bijzinnen. En dan ineens die doodgemoedereerde omslag naar de doodswens, versterkt door de krachttermen. Heerlijk contrast.

Consequent ook het ontluikende perspectief van binnenuit en daartegenover de zuster die botweg van wanten weet.

Het extra mysterie: geen hoofd- en buikpijn meer, maar nog wel slechte ogen. De bril is in elk geval een mooie, versterkende metafoor voor de verwarring.

(En een typfoutje: 'er ziet hier een gore spin!' Of is het haar accent?)

Hoi Kruidnagel, Dank voor de reactie.

Het was een typefoutje trouwens. Die ga ik even verbeteren.

Machtig geschreven Madrid.

Leuke verwarring met de morfine, het ziekenhuisbed, de onderliggende - de nachtdienst heeft weer niets gezegd - haat, ... en dat in zo weinig woorden.

Kleine suggestie: de eerste keer: "waar is mijn telefoon?" Zou ik durven veranderen naar "Waar is mijn bril?" om het wanhopige van geen bril nog verder in de verf te zetten. (met die telefoon doe je eigenlijk niks, en maakt hp veel afhankelijker van het verplegend personeel)

Ocharme! Ben je een springspin die beter kan zien dan zijn soortgenoten en dan ben je bijziend. In mijn gedachten zie ik het brilletje voor me dat je dan moet dragen: een met acht monturen!

Prachtig verhaal, met plezier gelezen.
Het lijkt wel een lied. Heel mooi om het 'Waar is mijn bril?' te refreinen. Het zou leuk zijn als je met die zin ook het verhaal begon.
Het is mij alleen niet helemaal duidelijk of het zich in de slaapkamer of in een ziekenhuiszaal afspeelt.

Leuk verhaal. Mooie opbouw en aardige ontknoping.

Goed verhaal, Madrid. Spinnen blijken inderdaad slecht te zien. 

Dat heb je lekker bij (voor) elkaar gespind, Madrid.

Top verhaal Madrid! Met weinig woorden spin je een heerlijk verhaal. Genoten!

Prachtig verhaal. Heerlijk laconiek. 

@Tony, Dank voor de reactie. Ik laat de telefoon staan. Want als mens naar spin gaande, als ik voor mezelf spreek, ik mis mijn telefoon als eerste.

@Musonius, Ik had de ruimte geprobeerd duidelijk te maken door een missende paarse muur en het beschrijven van een ziekenhuisbed. En dat alles wit is natuurlijk. Misschien kan ik het nog wat duidelijker specificeren. Dank voor jouw reactie.

@Jac, Fief, Gi, Chantal en Katja: Dank voor jullie fijne reacties.

Echt grappig en bijna poëtisch. Ik probeerde je verhaal te lezen alsof ik de opdracht niet kende. Je schrijft nergens expliciet dat je in een spin veranderd bent, wat een vervreemdend gevoel teweeg brengt. Heel apart!

Hoi Annetteke, Dank voor de reactie. Ik had de aanname gemaakt dat iedereen wel wist dat ik een spin ben vanwege de opdracht. Vervreemdend is altijd een compliment 🙂. Dus dank!

Het niet kunnen zien van de paarse muur schreef ik toe aan het slechte zicht. Ik zou het element van niet weten in welke kamer je wakker wordt er uit laten; de metamorfose is al verwarrend genoeg. Daarbij is de referentie aan de morfine een teken dat je wél weet dat je in het ziekenhuis ligt.

Maar het blijft een fantastisch verhaal.

Hoi Madrid, je verhaal begint vol spanning, ik was meteen geboeid en nieuwsgierig naar de rest. Ik vind het mooi hoe je dingen suggereert, zoals de eigen vertrouwde slaapkamer (paarse muur), het ziekenhuisbed en 'al mijn handen en voeten.' Met bewondering gelezen!

Hi Madrid, ik sluit me aan bij de bovenstaande reacties, bijzonder en goed geschreven! Je verspilt geen ruimte en gebruikt elke zin, zonder dat het verhaal verwarrend wordt, knap. Graag gelezen!