Als de wekker gaat, besef ik dat ik droom. Het geluid doet vaag denken aan mijn gebruikelijke alarmtoon, maar dan sterk vervormd, verwrongen tot iets buitenaards. Met moeite rek ik me uit naar mijn telefoon om het af te zetten, het doet zeer aan mijn oren. Maar mijn arm blijkt te kort, ik kom niet eens in de buurt. Natuurlijk, ik droom, ik heb er niets over te zeggen wat logisch is en wat niet.

Plots lig ik niet meer in bed. Ik kruip over de vloer, maar iets trekt aan me. Ik kijk achterom en schrik. Vanuit een bepaalde hoogte overzie ik mijn kamer, ik lig niet op de grond maar plak tegen een muur, verticaal, het maakt me duizelig. Ik zou moeten vallen.

Er ligt niemand in bed en ik vraag me af waar ik naartoe ben. Maar ik ben hier, vlak tegen de muur, vastgelijmd als behang.

Ik hijs me iets op en voel vier paar schouders soepel scharnieren.

Even later heb ik me in een bovenhoek van de ruimte genesteld, en precies op dat moment vliegt de deur open en raast mijn moeder met de stofzuiger de kamer binnen. Ik zie dat ze even halt houdt, het lege bed aanschouwt en zich dan weer concentreert op het stofzuigen. Niet vreemd dat ik er niet in lig, blijkbaar.

Hoe dichter ze komt, hoe afgrijselijker de stofzuiger gaat klinken, heel onaangenaam. Vanuit mijn hoek kijk ik toe. Eindelijk ziet ze mij ook. Maar opeens komt er iets op me af, er wordt met kracht aan me getrokken, steeds heviger, ik begin te trillen, schudden, beven, het doet pijn. Ik houd het niet meer. Ik roep maar er komt niets, en dan moet ik loslaten.

Ik zie niets meer. In de verte hoor ik het alarm opnieuw, heel zachtjes. Ik hoop dat ik droom.