Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#338 Great expectations

 

Great expectations

Vaak is kennis een zegen, denk ik als ik de kamer binnenloop, maar soms ook niet. Bij iedere gebeurtenis schiet er een tekst door mijn hoofd uit de rijke literaire geschiedenis van de Engelse taal. Vaak blijf ik op zo'n moment hangen bij één boek.
'Mrs. Joe was a very clean housekeeper, but had an exquisite art of making her cleanliness more uncomfortable and unacceptable than dirt itself.'
De grote Dickens. Ik betrap me op de meisjesgiechel die in de echo van deze lege kamer bij me terugkeert. In een reflex kijk ik om me heen of niemand me gezien of gehoord kan hebben.
Zouden mensen mij mrs. Joe noemen? 
Joe zou er wel om kunnen lachen. Mijn studenten houden het bij mrs. B. Een afstandelijke genegenheid.
Little Dick, zoals Joe en ik hem noemen in verwijzing naar Nixon, heeft het grondig aangepakt. Al zijn eigendommen en iets meer dan dat heeft hij meegenomen. Zelfs het stof. Het zal nog weken duren voor de kamers in dit Witte Huis weer sfeer uitstralen. Het voordeel van leegte is dat je het kunt vullen naar je eigen beeld.
Ik denk aan die leegte en aan Little Dick.
'So, throughout life, our worst weaknesses and meannesses are usually committed for the sake of the people whom we most despise.'
Dickens heeft gelijk. Little Dick is mijn gedachten nauwelijks waard. Dan liever Hunter, mijn zoon die niet aan mijn lijf ontsproten is. Soms kiest een mens het om te leven naar zijn naam, soms heeft de mens zijn naam afgedwongen. Hunter, jager en opgejaagde. Misstappen en een goed hart. Ook dat beschreef Charles Dickens zo treffend. En Beau natuurlijk, de mooie jongen die ik elke dag mis.
In de hoek van de kamer staat een kist. Little Dick moet hem achter hebben gelaten. Hij is grondig. Dit is geen vergeten object. Toch staat op de inventarisstaat dat deze kamer leeg is. Het zou een boobytrap kunnen zijn, maar ook de veiligheidsdiensten zijn grondig. Het is een mooie klassieke eikenhouten kist. 
Ik zou hem met vijf anderen op moeten tillen en een zwarte doek over ons heen moeten gooien, zodat we eruit zien als een
"... blind monster with twelve human legs, shuffling and blundering along ..." en zo Little Dick naar zijn laatste rustplaats begeleiden. 
Nee, spreek ik mezelf in gedachten toe, geen energie aan besteden.
Ik loop naar de kist en open de deksel. Leeg. Natuurlijk. Wat had ik anders verwacht?
Ook deze kist zal ik vullen naar mijn eigen beeld. 
Morgen kom ik terug, besluit ik, en zal hem ongeopend vullen met grootse verwachtingen. En overmorgen weer. Elke dag van mijn verblijf in dit huis, tot de volgende bewoner hem over mag nemen.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Heel erg mooi, Hadeke. Met genoegen gelezen. Dat de kist leeg is, is niet eens een teleurstelling. Ik vind je verhaal prachtig geschreven. Musschien kun je er nog wat witregels tussen plaatsen voor een mooiere overzicht.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Hadeke: Voortreffelijk geschreven. Waarom R.N. als ex-president ten tonele verschijnt is voor mij voorlopig nog een raadsel, dat in de aanstormende commentaren zonder twijfel wordt opgelost.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, 

Het is weer eens genieten van een doorwrocht en belezen stukje ambacht. Een eerbetoon aan de grote Dickens en ook het Bijbelse scheppingsverhaal komt langs. Bij de little Dick van Trump kan ik me wel iets voorstellen, al blijven mijn Dickens-associaties beperkt tot little Tim, maar dat komt doordat ik alleen zijn kerstverhaal echt ken. Klopt het dat je in de eerste zin 'zegen' bedoelt? Ik kan met Jill beamen dat kennis soms een vloek is, maar zie haar ook genieten van Charles. Mooi poëtisch: een lege kist voor al je intieme hoop en vrees.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hadeke, mooi geschreven, slim uitgewerkt. Proficiat!

Little dick, tricky dick, dickens ... smart play!

PS: hoewel het beiden juist is, verwacht ik altijd 'het' deksel, maar merk dat er velen de deksel schrijven.

 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Life is bigger than the largest box. Zo is dat. Het verhaal vullen met mijmeringen, daar kan geen stoffelijk voorwerp tegenop. En het mooie is: je laat de doos leeg om hem te vullen met je grootste verwachtingen. Pure poézie!

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Hadeke, mooi geschreven - letterlijk mooi. Daar hoort geen plot of twist bij. 

Eén nieuwsgierig vraagje: zit er in de "Little Dick"-referentie echt alleen maar Nixon? Little Dick die Oliver Twist vaarwel zegt als hij naar de stad trekt? Of stiekum toch de discussie over het formaat van Trumps handen die de voorverkiezingen domineerde?

 

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke

Een speciale insteek, waarbij je eerst afvraagt als lezer waar je ons heel wil leiden, met beschouwingen en citaten. Dat op zich vind ik fijn, maar in zo'n korte tekst zou ik de Dickens-passages ietwat spaarzamer gebruiken.

Fijn eind, en mooi neergepend.

Johanna

   

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Dank voor alle reacties.

@kruidnagel Natuurlijk moet het 'zegen' zijn. Dank voor je opmerkzaamheid.

@bobcom Alle (complot)theorieën zijn welkom in dit verhaal. :-) Eerlijkheidshalve, nee niet de handen. Olivers Dick kwam wel voorbij.

@johanna De overdaad aan citaten was wel vooropgezet. Het leek me leuk een universitair docent neer te zetten die halve boeken uit haar hoofd kent. Tegelijkertijd als dat de lezer ervan weerhoudt om tot het eind van het verhaal te komen, moet ik daar nog eens kritisch naar kijken. Dank.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Tegelijkertijd als dat de lezer ervan weerhoudt om tot het eind van het verhaal te komen, moet ik daar nog eens kritisch naar kijken

Dé lezer bestaat niet - er zullen altijd lezers afhaken, en anderen weer extra geboeid worden. Je schrijft je verhaal zoals jij het goed vindt, geeft je figuren vorm zoals jij vindt dat ze moeten zijn. Zo schrijven dat zoveel mogelijk mensen het gaan en blijven lezen leer je op een cursus copywriting. Zo schrijven dat je met hart en ziel achter je tekst staat leer je van jezelf.

Vind ik. 

 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

@bobcom In de hoofdlijn ben ik het met je eens. Het zijn mijn verhalen en daar horen mijn keuzes bij. Toch houd ik van feedback die me aan het denken zet. Want iedere schrijver heeft zijn eigen innerlijke lezer, die wordt gevoed door andere lezers en de schrijver scherp houdt. Niet om een allemansschrijver te worden, maar wel om betere verhalen te schrijven.

In die zin waren de woorden die jij van mij citeerde ook te krap door mijn eigen bocht. :-)

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi verhaal.
Het bezorgt mij een beetje een schuldgevoel; er staat in mijn kast nog een reeks ongelezen Dickens-boeken.