De kist in Het Witte Huis #338

Een klein wit kistje

Paula liep haar laatste controleronde door de gangen van Amerika’s belangrijkste huis, Het Witte Huis. Ze had gedacht dat ze blij zou zijn nu de vorige bewoners weg waren en er ruimte was voor een nieuw tijdperk. De inauguratie van de nieuwe president kon elk moment beginnen, alles leek in orde te zijn, maar ze dwaalde door de gangen met lood in haar schoenen.

“Miss Duora? We hebben een kistje gevonden in een van de verblijven van de oud-president!”

Paula schrok op uit haar overpeinzingen. Het gebouw was al drie keer van top tot teen doorgespit. Elke laatste sok was verwijderd. Hoe hadden ze een kist over het hoofd kunnen zien? Hoe had zij een kist over het hoofd kunnen zien?

Ze rende snel achter agent Jonah aan naar een klein kamertje. Naast een grote openstaande kast stond een klein wit kistje.

“Ook dat nog!”, zuchtte ze. “Weten we zeker dat dit van de oud-president is, of moet ik er versterking bijhalen?”

“Ik heb het nog niet open durven maken miss Duora, maar het ziet er onschuldig uit.”

Het zag er inderdaad onschuldig uit. Waarschijnlijk zaten er gewoon wat oude spulletjes in.

“Ik kijk er wel even naar. Waarschijnlijk is het niets. Gaan jullie maar verder met de laatste ronde.”

Ze bleef alleen achter in het kleine kamertje met het kistje aan haar voeten. Ze tilde het op de mahoniehouten tafel die in het midden van het kamertje stond, en liet er haar handen overheen glijden. Was dit wel een kistje? Ze kon nergens een slot ontdekken. Ze draaide het een paar maal om en fronste. Ze was moe. Ze moest een nieuwe president een zogenaamd warm huis aanbieden en er wederom het beste van hopen. Dat was al genoeg om een week wakker van te liggen. Als die nieuwe president of zijn vrouw, een hoog diva-gehalte zouden hebben, ging ze een zware tijd tegemoet. Waarom moest ze zich druk maken over dit stomme kistje dat waarschijnlijk gewoon naar Florida gestuurd zou worden?

Het hoorde erbij. Ze keek nog eens goed. Er leek geen slot of opening zichtbaar. Ze legde haar oor bovenop het kistje en luisterde. Verbaasd trok ze haar hoofd terug. Ze wist niet of ze iets gehoord had, maar het was net alsof ze een beetje warmer geworden was van binnen. Ze ontspande een beetje en legde haar hoofd nogmaals op het witte hout. Ze legde haar armen om het kistje heen en merkte dat er tranen uit haar ogen liepen. Ze moest echt heel moe zijn.

Nogmaals trok ze haar gezicht terug, en toen ze keek was het kistje ineens open. Zachte lichtstralen verlichtte de kleine kamer. Ze wist niet hoe, maar ze wist wat ze zag. Ze zag Hoop, Verdraagzaamheid, Mededogen en nog veel meer uit het kistje komen. Ze kon het niet geloven. De lichtstralen bleven komen. Gedurende een heerlijk moment liet ze zich overweldigen. Haar hart voelde niet zo zwaar meer, en ze wist dat wat haar ook te wachten stond de komende jaren, ze het aan zou kunnen.

“Miss Duora?”

“Het is in orde. Ik kom eraan.”

Lachend stond ze op. Klaar voor een nieuw presidentschap.